Longlegs - Thuis de donkere hoekjes checken voor Nicolas Cage
Door de review van Rogina, waarin ze de film een 68 geeft, ging ik hier met gematigde verwachtingen in, maar ik ben aangenaam verrast door Longlegs. De keuze om Nic Cage niet in het marketingmateriaal te laten zien is geniaal, want hij is een van de engste onderdelen van de film, en het mysterie rondom zijn personage is een belangrijke factor.
Het is op sommige vlakken wel een vrij frustrerende film. Longlegs zit vol vage symboliek die je zelf moet plaatsen, toffe ideeën die worden afgewisseld met uitgekauwde elementen zoals ‘wow, zou de hoofdpersoon gek zijn?’ en thema’s rondom satanisme die voor mijn part weinig toevoegen. Gelukkig is de sfeer fantastisch: het heeft dikke elementen van Twin Peaks, maar ook van Alan Wake. Kom op, we volgen een FBI-agente met bovennatuurlijke intuïtie, die een reeks moorden oplost die wat cult-achtigs hebben. Ze hadden haar net zo goed Saga Anderson kunnen noemen.
Maika Monroe - die we kennen van het fantastische It Follows - vertolkt niet-Saga fenomenaal. Dat is maar goed ook, want Nic Cage heeft ondanks zijn invloedrijke rol niet bijzonder veel screentime. Ondanks de geringe tijd van Cage, zijn de twee acteerprestaties en de prachtige beelden al genoeg reden om Longlegs te checken.
Ja, de beelden ook: het camerawerk mag namelijk niet achterblijven als je het over Longlegs hebt. Er zijn weinig films die ‘achtergrond-scares’ zo goed doen als deze. Er zijn constant strategisch geplaatste donkere hoekjes in beeld die je aandacht blijven trekken. Aanvankelijk was ik wat gefrustreerd toen ik de bios uitkwam, maar mijn waardering voor Longlegs is blijven groeien. Toen ik thuiskwam was ik constant donkere hoekjes aan het checken, wat ik eigenlijk zelden heb na een horrorfilm. Dat is wel een teken dat de film z’n taak behoorlijk goed heeft gedaan.
Longlegs is soms een vrij trage film met best wat voorspelbare elementen, dus de 68 van Rogina is voor veel mensen denk ik precies raak. Laat dit nou net een film zijn die me enorm aanspreekt: het is een horror-achtig moordmysterie met Twin Peaks-elementen, fucking enge beelden en Nicolas Cage in een angstaanjagende rol. What’s not to love?!
Inside Out 2 – Alle emoties slaan op hol
Pixar heeft sinds Toy Story 3 geen sequel meer gemaakt die me echt wat deed (sorry Cars 3-fans) en zeker de laatste paar jaar werd ik keer op keer teleurgesteld door het gebrek aan ambitie van de studio. Toen Inside Out 2 werd aangekondigd maakte ik mezelf dan ook klaar voor nog een zielloze, onsamenhangende cash-grab. Ik ben zelden zo blij dat ik er compleet naast zat.
Inside Out 2 speelt zich iets meer dan een jaar na het einde van de eerste film af. Riley is 13 jaar oud en begint met puberen, waardoor de emoties in haar hoofd het nogal zwaar te verduren krijgen. Joy, Anger, Sadness, Disgust en Fear zijn namelijk niet meer alleen, en krijgen bezoek van vier nieuwe emoties die de boel op zijn kop zetten; Anxiety, Envy, Ennui – dat betekent verveeldheid – en Embarrassment.
Hoewel ik Envy een nogal nutteloze toevoeging vond, zijn Ennui en Embarrasment erg leuk. Anxiety steelt echter de show als de antagonist van deze film. Net als alle andere emoties heeft ze het beste met Riley voor, maar alles loopt door haar obsessieve, neurotische gedrag in het water. Ze is alleen maar bezig met wat anderen van Riley vinden en vult dat dan ook liberaal voor ze in. Ze piekert over elke mogelijke uitkomst van elke keuze en slaat dicht wanneer dingen niet gaan zoals ze had voorspeld. Als iemand die zelf ooit een tienermeisje is geweest kan ik met zekerheid zeggen dat dit precies is hoe het voelt om een meisje van 13 te zijn. De herkenbaarheid van het verhaal is dan ook absoluut een van de sterkste aspecten van de film.
Ik was bang dat deze sequel gewoon het verhaal van de eerste film opnieuw zou vertellen en Joy opnieuw zou laten realiseren dat ze ruimte moet maken voor andere emoties, maar ik ben blij om te zeggen dat dat niet het geval is. Joy is de lessen uit de vorige film niet vergeten en het conflict is deze keer complexer, omdat ook Riley nu complexer is. De wereld in haar hoofd wordt op interessante en creatieve manieren uitgebreid, waardoor Inside Out 2 aanvoelt als een natuurlijk vervolg. Deze film beantwoordt eigenlijk gewoon de vraag ‘wat zou er gebeuren als de eerste film door zou gaan?’.
De emotionele kern van de eerste film was naar mijn mening iets sterker en omdat het toen nog een uniek concept was voelde de wereld wat wonderbaarlijker aan, maar al met al is Inside Out 2 absoluut een waardig vervolg. Hoewel hij het niveau van de eerste twee Toy Story-sequels niet haalt, is dit met afstand de beste sequel van Pixar sinds Toy Story 3. Als je van de eerste film genoten hebt, ga je dat bij deze ook zeker doen.
Opmerkingen