Filmreview: Jurassic World Rebirth is een mutatie van het origineel

Het is nauwelijks een verrassing dat er weer een Jurassic World-film in de bioscopen draait. Hoewel de trilogie die in 2015 begon met ieder deel meer verwaarloosbaar werd, haalden diezelfde films doodleuk een miljard dukaten per stuk op. Daarom is het verrassend dat Universal met Jurassic World Rebirth terugkeert naar wat de reeks zo vet maakt, zij het op een veilige manier.

Eerlijk: de teaser van Christopher Nolans The Odyssey voorafgaand aan Rebirth leek een zeldzaam hoogtepunt van mijn screening te worden, maar verrassend genoeg is Jurassic World Rebirth een hartstikke capabele blockbuster. De film is geschreven is door David Koepp, de schrijver van de eerste twee Jurassic Park-films, en dat merk je. Rebirth geeft de personages het stukje persoonlijkheid dat met name bij het voorgaande deel, Dominion, volledig zoek leek te zijn.

Menselijker dan verwacht

Dit nieuwe deel speelt zich af op een eiland vol dinosauriërs - verrassing. Een nieuwe locatie deze keer, waar de wetenschappers van Jurassic World ooit experimenteerden met het maken van nieuwe, gemuteerde dinosauriërs. Schijnbaar was een normale T-Rex niet interessant genoeg meer voor het grote publiek, dus werden verschillende soorten dino’s hier gekruist. Het is daarom aan de personages in Rebirth om daar het bloed te verzamelen van de drie grootste dinosauriërs die nog op onze planeet ronddwalen.

Die opzet is een prima excuus om weer heel wat verschillende dino’s op het witte doek te toveren, maar weet ook positief te verrassen met de menselijke personages die we volgen. Ditmaal gaat het verder dan “ik geef om dino’s want het zijn levende wezens”, wat wat ieders motto in de eerdere World-films leek te zijn. Zelfs de cringe-waardige one-liners uit de trailers lijken grotendeels uit het eindproduct te zijn geknipt.

Zo is Doctor Henry Loomis (Jonathan Bailey) een fijne mengelmoes van Alan Grants liefde voor dinosauriërs en Ian Malcolms kijk op de plaats van mensen naast de beesten. Zowel Scarlett Johansson als Mahershala Ali geven daarnaast hun - in de basis vrij simpele - huurlingpersonages een dieper laagje waardoor je makkelijk met ze meeleeft.

De Delgado-familie, een viertal dat per ongeluk ook op het eiland terechtkomt, biedt daarbij de nodige fish-out-of-water-spanning. Het is één ding om als afgetrainde ex-militair op een eiland vol dino’s te belanden voor wat cash, maar daar als simpele burger daar aanspoelen is iets heel anders. Het contrast tussen deze twee groepen geeft de film dan ook dat kleine beetje diepgang dat het nodig heeft, waardoor Jurassic World Rebirth voelt als een natuurlijk onderdeel van de franchise.

CG-aiaiai

Maar goed, in de dino-film willen we uiteraard ook iets zien van de prehistorische hagedissen. In de meeste opzichten weet regisseur Gareth Edwards - bekend van Godzilla, Rogue One en The Creator - daar ook iets mee neer te zetten wat echt fris en uniek aanvoelt voor de franchise. De man heeft bewezen een uitstekend gevoel voor schaal en effectieve CGI te hebben, dat hij hier volop kan benutten. De dino’s bewegen op natuurlijke wijze en iedere stap die ze zetten voelt gewichtig.

Dat komt goed naar voren in scène dat een scenario uit het originele Jurassic Park-boek uitbeeldt, waarin een T-Rex de Delgado’s aanvalt terwijl ze in een rubberboot zitten. De imposante weergave van het beest en de weerloosheid van de familie maken de Jurassic-film bij wijlen zowaar spannend. Ook de setpieces in het water zijn een visueel spektakel, en sommige scènes schuren zelfs tegen horror aan.

Gemuteerd, maar niet veranderd

Er is daarentegen een punt waarop Jurassic World Rebirth als een herhalingsoefening voelt. Waar veel van de actie en setpieces gedurende de film écht uniek voelen en zelfs weer kippenvel veroorzaken, voelt de derde akte meer als een stap terug naar bekend terrein. Er is een confrontatie in dit blok van de film dat overduidelijk de iconische keukenscène in Jurassic Park moet emuleren, maar Rebirth mist een zekere context die dat moment in het origineel zo spannend maakte. De velociraptors in de classic uit 1993 worden gedurende die hele film namelijk opgebouwd, zodat je tijdens de derde akte in je broek schijt wanneer hun intelligentie in volle glorie te zien is. Dergelijke opbouw mist vrijwel geheel voor de nieuwe monsters in dit deel.

Net als de eerdere World-films bevat Rebirth daarnaast een aantal gemuteerde dinosauriërs, die een soort kruising zijn tussen bekende dinosauriërs en in het geval van de D-Rex: een T-Rex en de Rancor uit Star Wars: Return of the Jedi. Visueel gezien zijn deze toevoegingen helemaal prima, al vormen ze geen nieuw soort dreiging ten opzichte van de dino’s die we al kennen. Gareth Edwards schiet vol eerbied plaatjes die doen denken aan shots uit de originele film, maar voor een film die tot dan toe juist kracht haalt uit nieuwe ideeën voelt dat als een stap terug.

Het bewijs is er al

De nieuwe dinosauriërs zien er anders uit dan de monsters die we al vaker hebben gezien, maar functioneren verder praktisch hetzelfde. De Indominus Rex uit Jurassic World was in veel opzichten ook ‘simpelweg’ een iets grotere T-Rex, maar je krijgt met geen van de nieuwe wezens in Jurassic World Rebirth zo’n “oh fuck”-moment als toen de camouflagevaardigheid van dat genetisch gemanipuleerde monster werd onthuld. Dat is jammer, want Edwards en Koepp bewijzen juist in deze film dat je creatief gebruik kunt blijven maken van dinosauriërs.

Nee, Jurassic World Rebirth schittert vooral wanneer diens personages in situaties terechtkomen waar je rechtop in je stoel voor gaat zitten. Dat is gelukkig dan ook het grootste onderdeel van de film, met een paar welkome momenten om op adem te komen en diezelfde personages beter te leren kennen. De laatste akte voelt dan misschien wat veilig, maar Gareth Edwards’ mooie beelden maken ook daar nog genoeg goed om een paar uur popcorn eten te verantwoorden.

Jurassic World Rebirth draait nu in de bioscoop.