Filmreview: Mission: Impossible – The Final Reckoning is een adrenalinebom vol plaspauzes
Nog één onmogelijke missie
Tom Cruise weet al dertig jaar te vermaken met talloze salto’s, ontploffingen, duikvluchten en dodelijke sprongen. Met flinterdunne verhaaltjes worden die stunts aan elkaar geknoopt. Dit epische laatste deel had zich echter wel wat meer op die adrenaline mogen richten in plaats van op het wankele verhaal.
Als je van Mission: Impossible wilt genieten, moet je de taal spreken. Je moet wéten dat je naar onserieuze spionnenfilms kijkt, waarbij mensen ongelofelijk realistische maskers van elkaar dragen, waarbij geheime boodschappen zich vijf seconden na het afspelen vernietigen en waarbij de hoofdpersonen altijd op het juiste moment op de juiste plek lijken te zijn.
Het kostte me even om die taal te leren, maar toen ik vorige week als huiswerk nog snel Fallout en Dead Reckoning keek, sprak ik ‘m vloeiend. Als de film klaar is met uitleggen wat ons te wachten staat en Tom Cruise eenmaal aan het stunten is, zijn dit fenomenale films - alleen al vanwege de kennis dat meneer Cruise écht van die berg af springt, uit dat vliegtuig duikt en aan die trein hangt.
Eén laatste onmogelijke missie? Gevaarlijker dan ál die vorige missies bij elkaar? Ik geloofde al een tijdje niet meer in de hyperbolen die deze reeks op je afvuurt, maar voor Final Reckoning vrat ik ze op als zoete koek.
Drie uur!?
Met twee uur en 49 minuten is The Final Reckoning de langste film uit de reeks. De vraag is dan vooral waar die extra tijd naartoe gaat: naar de stunts of naar het verhaal? Helaas staat dat laatste in The Final Reckoning voorop. Laat dat nou net zijn waar deze films niet bepaald in schitteren.
De losgeslagen AI van de vorige film heeft onze volledige digitale wereld geïnfiltreerd, waardoor er een kernoorlog dreigt uit te breken. Het is een heuse digitale koude oorlog, waarbij de kunstmatige intelligentie poogt om alle kernwapens in bezit te krijgen, terwijl de wereldmachten twijfelen of ze preventief maar wat kernbommetjes op de andere wereldmachten werpen.
Plaspauzes
Het functioneert als prima kapstok - het pad naar de oplossing ligt nog altijd bezaaid met stunts. Bovendien bestaan de setpieces uit bottlenecks met bizar specifieke omstandigheden: de hele wereld vergaat als hun bizarre plan niet tot op het laatste idiote detail werkt.
De extra speelduur lijkt ‘m vooral te zitten in overtollige uitleg. Flashbacks zijn enerzijds elegant geïntegreerd, maar anderzijds wel érg frequent. Het verhaal grijpt lekker terug op de andere films in de reeks, maar de film kan het niet laten om elke verbinding aan je uit te leggen. En dat terwijl ik in dit slotstuk van de franchise eigenlijk niet echt een gevoel van finaliteit had. In de vorige zeven films werd óók telkens geroepen dat de wereld zou vergaan, dus dat is de achtste keer niet veel spannender.
Tegelijkertijd worden er veel vrij simpele plotpunten meermaals uitgelegd, waardoor je je bijna afvraagt of de makers rekening hebben gehouden met regelmatige plaspauzes. Over het algemeen werkt de balans prima, maar er waren hier en daar momenten dat ik me - ik durf het bijna niet te zeggen - verveelde. Verveling, bij Mission: Impossible, popcornfilms pur sang?! Ja, ik schrok er ook van.
Fijngeknepen handjes
Maar genoeg gezeik: in Mission: Impossible draait het om de actie, en die weet weer ontzettend te bekoren. De eerste drie kwartier van de film vliegen voorbij, net als het laatste uur. Dan heb je alleen nog een middenstuk waarin het wat kwakkelt.
Het is ook een kwestie van smaak, maar in mijn geval kwam dit - naast al die Sesamstraat-uitleg - doordat een groot deel van de tweede akte zich onderwater afspeelt. Als ik terugdenk aan de vorige films, herinner ik mij de momenten dat Ethan Hunt over daken springt, door drukke straten rijdt, of uit vliegtuigen springt.
Mission: Impossible is op z’n best als je achter het filmgordijn mag spieken. Bij sommige shots kun je aan de knar van Tom Cruise al zien dat hij hier dodelijke dingen aan het doen is, en datzelfde niveau van gevaar en adrenaline haal je niet als hij zich op de bodem van de zee moet begeven.
In de derde akte van de film wordt een hoop goedgemaakt, want vanaf het moment dat Cruise weer lekker aan vliegtuigen hing, zat ik in m’n stoel te knijpen alsof ik zat te kijken naar een live circusact waarbij de acrobaten écht kunnen vallen. Regisseur Christopher McQuarrie staat al sinds Mission: Impossible - Rogue Nation aan het roer, en hij brengt als geen ander de weergaloze actie van de reeks in beeld.
C’est ça
Mission: Impossible - The Final Reckoning is een prima afsluiter voor de reeks, al voelt het veelal als ‘gewoon’ nog een deel. Het is leuk om Ving Rhames, Simon Pegg, Hayley Atwell, Angela Bassett en Shea Whigham nogmaals te zien. De bijrollen van Tramell Tillman, Hannah Waddingham en Nick Offerman vermaken ook best.
Of je van The Final Reckoning gaat genieten, hangt vooral af van je relatie tot de franchise - de film gaat je in ieder geval niet overtuigen. Vind je het oké dat er een personage is dat uitsluitend in Franse clichés praat en dat men constant herhaalt hoe onmogelijk de situatie wel niet is? Dan ga je een goede tijd tegemoet, al zuigen de dialogen af en toe de adrenaline uit je bloedvaten.
Mission: Impossible - The Final Reckoning draait vanaf 22 mei in de bioscoop.
De laatste Mission: Impossible-film laat je adrenalineklier overuren draaien, maar neemt ook pijnlijk veel tijd om het verhaal aan je uit te leggen. Tom Cruise z’n Koude Oorlog tegen ChatGPT weet niet zo goed te vermaken als de andere delen van regisseur Christopher McQuarrie, maar als je de Mission: Impossible-taal spreekt, is het een lekkere afsluiter van de reeks - al ligt de lat niet veel hoger dan gewoonlijk.
