Filmreview: Predator: Badlands jaagt op vernieuwing

De Predator-franchise gaat inmiddels al een flink aantal jaren mee. Met zo’n bekend merk is het praktisch een gegeven dat er in dit tijdperk een soort ‘heruitvinding’ van de reeks plaatsvindt. Het gebeurde bij Star Wars, Jurassic Park, Alien en in 2022 met Dan Trachtenbergs Prey, die de Predator-films terugbracht naar de basis. Nu hij heeft vastgesteld dat te kunnen, gooit Trachtenberg het roer met Predator: Badlands geheel om.

Laat ik dus beginnen door te zeggen dat je voor de écht klassieke Predator-ervaring gewoon Prey nog eens moet kijken. En check dan ook Predator: Killer of Killers, de geanimeerde Predator-film die Trachtenberg eerder dit jaar uitbracht en het trucje van Prey - lees: Yautja-jagers in historische tijdperken - op brute wijze herhaalt.

De truc van Badlands is dat we niet een mens volgen die wordt opgejaagd door zo’n buitenaardse jager, maar het verhaal juist aanschouwen vanuit een Yautja-perspectief. We volgen Dek (Dimitrius Schuster-Koloamatangi), een jonge en relatief zwakke Yautja, die zich aan zijn clan wil bewijzen door het gevaarlijkste monster in het universum te vangen. Daarvoor gaat Dek naar de planeet Genna, waar zelfs voor een Yautja veel gevaar op de loer ligt.

Predatorenhoge highs

Het is opvallend te noemen dat Predator: Badlands een leeftijdsclassificatie van 12+ heeft ontvangen. De film doet qua brutaliteit namelijk niet bepaald onder voor eerdere delen in de reeks. Ledematen vliegen rond, koppen rollen en bloedvaten stromen leeg. Maar het is geen rood bloed, dus dan is het prima.

Desalniettemin druipt Badlands van de cool-factor die we na de Predator-films verwachten. Shots waarin Dek op Lord of the Rings-achtige wijze Genna trotseert zijn imposant en in combinatie met de soundtrack een genot om naar te kijken. Die LotR-vergelijking komt overigens niet uit de lucht vallen: de film is namelijk in Nieuw-Zeeland opgenomen.

Badlands is ondanks de leeftijdsklassificatie ook allesbehalve een 'schone' Predator-film. Genna voelt vijandig en buitenaards, en de actie gaat er hard aan toe. De pompende adrenaline wordt sterk aangewakkerd door de keiharde soundtrack van componisten Sarah Schachner en Benjamin Wallfisch. De muziek combineert Mongolische keelzangklanken met bijna monsterachtige schreeuwen bovenop drums die zelfs in een normale bioscoopzaal tot op het bot te voelen zijn.

Dat voegt ook nét een beetje oomph toe aan het brute gevoel van de gevechten, waarin Dek het met (onder andere) zijn übercoole semi-lightsaber tegen de vele monsters van Genna vecht. Ook de bijna samoerai-achtige confrontaties met niet nader te noemen figuren zijn met flitsende choreografie weergegeven. De manier waarop de muziek en beelden samenkomen maken van de actie zonder twijfel het hoogtepunt van de film.

Tussen de lijnen weet Trachtenberg ook een aantal elementen toe te voegen die eigenlijk juist heel herkenbaar uit bijvoorbeeld de eerste Predator-film zijn, maar nu toegepast worden op de Yautja in plaats van diens prooi. Dek is bijvoorbeeld niet de sterkste in de bossen van Genna, net zoals Arnold Schwarzenegger in 1987.

Ondanks een aantal van die herkenbare elementen is Badlands gevoelsmatig heel anders dan de Predator-films van weleer. De Yautja gaat beduidend anders te werk dan de militair Dutch, en dat voegt een unieke laag toe aan Badlands. De film komt daarom meer over als een buitenaards sciencefictionverhaal dan een militaire “get to the chopper!”-testosteronbom.

Ik kan me voorstellen dat fans van de originele films dat jammer vinden, maar juist door die vergelijkbare elementen –een krijger in een onbekende jungle – is dit in de kern wel écht een Predator-verhaal. En nogmaals: Trachtenberg heeft al twee films gemaakt die misschien wel hebben wat je zoekt. Badlands is juist het uitstapje dat de franchise uitbreidt en de deur opengooit voor meer unieke verhalen in dit universum.

Oh ja, verhaal

In een verhalend opzicht heeft Predator: Badlands niet per se een voorbeeldfunctie. Dek loodst tijdens zijn queeste de synth Thia (Elle Fanning) mee door Genna. Haar benen zijn op grove wijze van de romp gescheiden, dus nu heeft onze Predator à la Chewbacca en C-3PO in Empire een robot op z’n rug hangen. De relatie tussen de twee vormt de emotionele kern van de film.

Die ken je inmiddels wel. De stoïcijnse krijger wordt ineens opgezadeld met een opgewekte compagnon, die langzaamaan zijn wereldbeeld verandert. Deks botte doch gedreven persoonlijkheid leidt tot een aantal grappige interacties, maar de twee groeien niet op een betekenisvolle manier naar elkaar toe. De momenten die het duo deelt werken prima, maar er is simpelweg te weinig materiaal om het echt mooi rond te maken.

Dat is niets ten nadele van de acteerprestaties trouwens, en het fantastische special effects-werk dat  - zowel praktisch als met cgi - gedaan is om Dek tot leven te wekken. Geef meer alien-protagonisten in sciencefiction-films, damnit!

Experiment

Wat het verhaal ook niet helpt is het gebrek aan een dreiging. Voor Dek is het belangrijk om Genna te overwinnen omdat hij het respect van zijn clan wil winnen. Thia’s rol in dat verhaal is - naast de inclusie van Weyland-Yutani uit de Alien-films - vooral verbonden met een andere groep antagonisten. Veel meer kan ik je over hen niet vertellen: de groep bestaat bijna letterlijk uit videogamevijanden en verschijnt simpelweg waar nodig. 

In de meeste films zou dat ronduit irritant zijn, maar Badlands heeft in ieder geval meezitten dat ieder excuus voor een vechtscène tot het uiterste wordt benut. Dat is eigenlijk ook hoe je het verhaal moet zien: een en al excuses voor brute actie. Oh, en er wordt ook een stukje dieper in  de cultuur van de Yautja gedoken, zeker rond het begin en het einde van de film. Een grotere focus op dit onderdeel van het universum had het geheel net iets meer vlees om het bot gegeven, maar Trachtenberg lijkt dat vooral af te tasten. Van mij mag ‘ie de volgende keer een diepe duik nemen.

Het verhaal in Predator: Badlands is dus flinterdun, en duidelijk een ongegeneerd excuus om een aantal hele vette actiescènes aan elkaar te rijgen, met daarbij wat smakelijke verdieping in de wereld van de Yautja. Inmiddels heeft Dan Trachtenberg bewezen dat hij zowel een klassieke Predator-film als een actievol uitstapje kan maken, dus als de toekomst van de franchise ook een écht meeslepend verhaal in petto heeft zitten we gebakken.

Predator: Badlands draait vanaf 5 november in de bioscoop.