Filmreview: Weapons is een hypnotiserende heksenjacht

De marketing? Effectief. De setting? Enerverend. Het eindresultaat? Een enkeltje naar de bioscoop voor Weapons wordt toch een retour. Ik kan niet genoeg benadrukken dat je deze film moet zien als je van spanning en mysterie houdt. Weapons vindt het wiel niet opnieuw uit, maar bewijst wel dat originele ideeën nog niet de wereld uit zijn.

Weapons komt uit het creatieve brein van Zach Gregger, tevens de bedenker van horrormysterie Barbarian (2022). Deze film zorgde weliswaar voor wat verdeeldheid, maar ik zat in het kamp dat zijn gestoorde visie op overnachten in een wildvreemde B&B wel kon waarderen. Er zijn her en der wat karakteristieke raakvlakken tussen Weapons en Barbarian, maar gelukkig niet op de punten die verdeeldheid zaaiden, zoals de enorme verschuiving in toon en plot.

Zoals ik wel vaker aanraad, bepleit ik om deze spannende mysteriefilm met zo weinig opgedane informatie mogelijk tegemoet te gaan. Het heeft een vleugje drama en romantiek, maar komt het beste uit de verf door de meesterlijke mix van adembenemende spanningsopbouw en ontwapenende humor. Vooral het mysterie van Weapons - de verdwijning van zeventien kinderen uit hetzelfde klaslokaal - boeit van begin tot eind, waardoor twee uurtjes binnen een oogwenk voorbijvliegen.

Verschillende perspectieven

Weapons begint alsof je naar een klassiek volksverhaal in een modern jasje zit te luisteren, of een eng spookverhaal tijdens een knetterend kampvuur. De stem van een jong meisje schetst de situatie, iets wat ook in de trailer voorbijkomt: zeventien basisschoolleerlingen uit dezelfde klas zijn allemaal op dezelfde nacht verdwenen. Ze renden hun huizen uit, precies om 02:17 uur, regelrecht de duistere nacht in. Alle kinderen zijn vermist, behalve één jongetje…

De vermissing van de kinderen wordt in de doofpot gestopt, omdat de recherche en het politiekorps het te gênant vinden dat de kids na een maand nog steeds niet terecht zijn. De inwoners van het kleine stadje waar de film zich afspeelt gaan dus zelf op onderzoek uit. Je krijgt de gebeurtenissen in de film, die in eerste instantie soms bizar of uit het niets lijken te komen, te zien vanuit verschillende perspectieven. Een interessante keuze die de kijker steeds een nieuwe broodkruimel aan informatie voert en gelukkig ook niet veel in herhaling valt.

De perspectieven liggen bovendien op creatieve wijze erg ver uit elkaar, waardoor je ziet wat voor een effect dit drama heeft op erg verschillende personages. Zo volg je Justine, de paranoïde basisschoollerares die wordt uitgekotst door de ouders van de vermiste kinderen. Ook het perspectief van een radeloze vader, een politieagent met een midlifecrisis, een schoolpsycholoog en – mijn favoriet – een kleptomane junk komen aan bod om dit mysterie puzzelstukje voor puzzelstukje te ontrafelen.

De rillingen

Na zoveel horrorfilms en spannende thrillers te hebben gekeken, schrik ik niet snel meer op van jumpscares. Gelukkig maakt Weapons daar ook amper gebruik van. De film versterkt de spanning door het inzetten van point of view-shots, tracking-shots en panning-shots. In principe komen deze filmtechnieken er in deze context op neer dat de spanning langzaam wordt opgebouwd en wordt vastgehouden voor het publiek, niet per sé voor de personages in de film zelf.

Een erg goed voorbeeld is wanneer Justine door een supermark loopt en de camera haar van voren volgt. Achter haar zie je dat iets haar achtervolgt, haastig en met de intentie om haar te pakken, terwijl zij niets doorheeft. Of het voorbeeld waarbij er een dreiging van ver nadert, iets wat het hoofdpersonage niet doorheeft, maar het publiek ziet langzaam maar zeker dat deze naderende dreiging een wapen vast heeft of bebloed aan komt rennen. Om de rillingen van te krijgen!

Herkenbare invloeden

Zoals eerder gezegd heeft Weapons wel iets gemeen met Barbarian, vooral als je oplettend luistert naar de inzet van muziek en geluid. Deze obscure muziekstijl geeft mij soms net zo veel rillingen als shots die effectief de spanning opvoeren. Lage basgeluiden, schelle vioolstreken: het maakt het geheel meer onheilspellend en zwaar op de maag. In combinatie met de creatieve shots en de verschillende perspectieven vormt dit alles een geheel dat je bij de keel grijpt en je effectief het verhaal in trekt.

Ik vraag me af of Weapons inspiratie heeft gehaald uit Jordan Peele-films als Get Out en Nope, en of andere mensen dit ook gaan herkennen. Nog een vergelijking voor de kenners: de film heeft ook veel raakvlakken met Cobweb (2023), vooral qua sfeer en setting. Maar zoals eerder gezegd is Weapons op zichzelf echt wel een unieke toevoeging aan het filmlandschap, zelfs met al deze vergelijkingen. Je zou het zelfs kunnen zien als een modern volksverhaal, of eigentijdse folklore, en dat waardeer ik er enorm aan.

Vraagtekens

Weapons voelt precies lang genoeg binnen de twee uur. Toch blijf ik na het zien van de film met wat vraagtekens achter. Het is bijvoorbeeld onduidelijk in welk jaar het zich ongeveer afspeelt. Dat is waarschijnlijk gedaan zodat het mysterie niet te snel opgelost kan worden met moderne technologie. Er zijn bijvoorbeeld smartphones, tablets en Ring Video Doorbells, maar geen beveiligingscamera’s op straat of bij winkels én ze laten een retrospelcomputer zien in plaats van een moderne variant.

Zo vraag ik me wel meer dingen af. Niemand heeft bijvoorbeeld een hond in dit stadje, die gealarmeerd zou worden door de rennende kinderen. Sterker nog, de politie claimt dat de speurhonden “niets kunnen ruiken”, waar eigenlijk nooit een verklaring voor wordt gegeven, wat prima had gekund met de bovennatuurlijke elementen van het verhaal.

Ook het gebruik van tekens en verschijningen als driehoeken, clowns en een gigantisch geweer in de lucht werden mij net allemaal iets te vaag zonder verdere uitleg… Ach ja, ik ga deze film zoals gezegd nog een keertje bezoeken, ditmaal in IMAX, dus wellicht dat ik deze missende puzzelstukjes ditmaal wél kan verklaren.

Weapons is vanaf donderdag 7 augustus te zien in de bioscoop, ook in IMAX.