Review: Ballerina is eigenlijk John Wick in een tutu

Nu John Wick met pensioen is, wordt het filmuniversum uitgebreid met Ana de Armas in een tutu. In de spin-off-film Ballerina is het echter geen kwestie van elegant tippelen, maar bruut knokken. Het resultaat? Een groter bloedbad dan bij Keanu Reeves.

Met John Wick 4 werd het verhaal van Keanu Reeves z’n moderne actieheld definitief afgesloten, maar de wereld is nog niet klaar met de strak gechoreografeerde actie uit de reeks. Na de spin-off-miniserie The Continental is het dus tijd voor een tweede experiment om te zien of de John Wick-franchise ook zónder de titulaire held verder kan.

Ballerina draait om huurmoordenaar Eve Macarro, die is grootgebracht in de balletschool die we kennen uit de John Wick-films. Het is geen onschuldige dansschool, maar een broedplaats voor de hoogst efficiënte moordenaars die van elk object een dodelijk wapen kunnen maken.

Alles is een wapen

Ballerina draait net als John Wick om een wraakmissie, maar toch is de insteek anders. Waar de ervaren John Wick vooral last heeft van zijn roestige lichaam, worstelt de kwieke Eve met haar gebrek aan vlieguren.

In praktijk verschilt het weinig: net als Keanu Reeves fungeert Ana de Armas in de actiescènes geregeld als boksbal van de tegenstanders. Beide hoofdpersonen zijn in hun films zwaar in de minderheid, waardoor het extra indrukwekkend is als ze het in hun eentje opnemen tegen een heel leger.

De actie in Ballerina is even creatief als in de John Wick-films. Of het nou gaat om granaten, vlammenwerpers, zwaarden of je servieskast: in de film wordt alles omgevormd tot wapen en dat is nog altijd geweldig om naar te kijken.

Niet nieuw, wel leuk

Ballerina vinkt daarbij de John Wick-clichés stuk voor stuk af. Wraakmissie? Check. Epische oneliners? Check. Een gevecht in een club waarbij niemand door lijkt te hebben dat er allerlei mensen worden afgeslacht? Check, check, dubbelcheck.

Ballerina bouwt duidelijk voort met de bouwblokken van John Wick. Daarmee is het nog altijd een platte actiefilm, maar dan wel een ongekend leuke. De film pakt wat er aan John Wick werkte en doet daar net een schepje bovenop om het op te frissen. De club waar we ditmaal in vechten is bijvoorbeeld volledig van ijs, wat weer deuren opent voor een creatieve ruzie.

Een bloedbad

Ana de Armas neemt daarbij het stokje feilloos over van Keanu Reeves. In No Time To Die zagen we al dat ze een potje kan knokken, maar hier komt ze nog beter uit de verf: volgens regisseur Len Wiseman doet ze zo’n negentig procent van haar stunts zelf.

Ook is Ballerina bloederiger dan ik me van de John Wick-films  kan herinneren. Er worden weer voldoende creatieve ideeën bij gepakt in de actiesequenties, waardoor het even goed weet te bekoren als de voorgaande films.

From the world of John Wick

Degenen die hebben opgelet, weten dat het marketingteam het boegbeeld van de franchise niet durven los te laten. De volledige titel van de film luidt namelijk ‘From The World of John Wick: Ballerina’. Dat wekt gelijk een zorg op: Ana de Armas kán de film wel dragen, maar gaat de studio dat ook toelaten? Of wordt er op een ongemakkelijke manier vastgeklampt aan het nalatenschap van John Wick?

De film kiest daar een tussenweg in. Een aantal kernpersonages van de franchise laten nog even hun gezicht zien, maar uiteindelijk staat Ballerina op eigen benen. Er zijn een hoop connecties te leggen - ze worstelt zich immers door dezelfde onderwereld als haar concurrent - maar het is vooral de stijl van de film wat het herkenbaar maakt.

Geen Chad

Waar Ana de Armas in Ballerina goed tot haar recht komt, zijn er ook personages waarbij dat minder het geval is. Norman Reedus (The Walking Dead, Death Stranding) krijgt niet meer schermtijd dan de gemiddelde cameo en zijn personage is eigenlijk gewoon Daryl Dixon met een dochter. Ook de badguy, gespeeld door Gabriel Byrne (The Usual Suspects, Hereditary), is niet enorm memorabel - hij doet z’n werk prima, maar uniek is anders.

Soms treedt Ballerina overigens wel érg in de voetsporen van de John Wick-films. Eve wordt in de film aangespoord om haar vechtstijl uniek te maken, maar daar blijft niet veel van overeind in de knokpartijen - je had er net zo goed John Wick neer kunnen zetten.

Het enige wezenlijke verschil is dat de vechtpartijen soms iets minder helder in beeld zijn gebracht. Toen de credits begonnen, zag ik waarom: Chad Stahelski, regisseur van de vier John Wick-films, is hier niet van de partij. Len Wiseman doet het veelal goed in de regisseursstoel, maar de gevechten zijn soms een tikje minder overzichtelijk dan je van de reeks gewend bent. Stahelski wordt dus gemist.

Toch is Ballerina een adequate toevoeging aan de John Wick-franchise. Je wordt om de oren geslagen met creatieve knokpartijen waarvan je alleen maar grijnzend in je bioscoopstoel kan zitten.

Ballerina is vanaf 5 juni te zien in de bioscoop.