Indiana Jones and the Great Circle op PS5 - Déjà vu tu tu tu, tu tu tuuu
Feest! Indiana Jones and the Great Circle kwam vorige week uit. Net zo groot was het feest afgelopen december. Toen kwam namelijk Indiana Jones en the Great Circle uit! Ja lieve mensen, het zijn toch tijden waarin we leven, hè? Van Xbox-exclusive naar verlaat PlayStation 5-feestje. Simon gooit de zweep er even overheen.
Holy moly, het is niet normaal. Wat ik in december op m’n tv zag toen ik deze game uitspeelde was heel mooi, maar dit? Op de PlayStation 5 Pro?!?! Echt…ongeveer precies even mooi. Als je frames wil tellen of wil praten over ambient occlusion en shadow contact ben je echt aan het verkeerde adres bij mij. Voor een leek als ik - en waarschijnlijk voor 95% van de gamers - is Indiana Jones een gruwelijk mooie game op beide consoles. Ik kan twee tv’s naast elkaar zetten en precies nul verschillen aanwijzen. Maar voor wie een Floriaans oog heeft en dat allemaal wel ziet, check vooral een Digital Foundry of een van dat soort sites voor de details. Mijn grote verschil zit ‘m namelijk in andere dingen.
Consolevoorkeur
Ik moet altijd een beetje lachen als mensen denken een of andere ‘gotcha’ te pakken hebben als ze weten dat een gameschrijvertje een voorkeur heeft voor een platform. Alsof we allemaal robotten zijn die alle drie de consoles én de pc precies even fijn vinden. Verrassing! Jurjen speelt het liefst op z’n Switch, Ron gebruikt zijn eigen bloed als pc-koeling, Cody weet niet eens dat er buiten Nintendo nog andere consoles bestaan en ondergetekende speelt liever op de PlayStation omdat ik de user interface niet irritant vindt, m’n vrienden daar zitten, ik trophies wel leuk vind en geen reet geef om achievements en omdat – klaag me maar aan – ik de knoppen van de Xbox-controller echt irritant stroef vind.
Het wordt een lastiger verhaal als mijn plezier van of mening over een game door die zaken beïnvloed worden. Heel eerlijk: we misten Indiana Jones in het PU-magazine omdat we die maand simpelweg geen PU hadden. Maar als we dat wel hadden gehad, had ik ‘m nog steeds niet zelf gedaan. Ik had namelijk al vrij snel door dat hier een aardige Platinum-trophy in verstopt zat en dat het spel toch vrij snel naar PS5 zou komen. Ik besloot dus ‘m op Xbox ‘normaal’ uit te spelen en in april wel voor de volle beleving te gaan. Niet echt zuivere grond voor een recensie. Maar tijdens het ‘normaal’ uitspelen liep ik tegen dingen aan waardoor ik vermoedde dat dit toch niet helemaal mijn game was. Ik was dan ook van plan om zelfs de PS5-versie te laten liggen.
Waar ligt het aan?
Dat besef op zich was vrij schokkend. Ik ben namelijk niet alleen een enorme Indiana Jones-fan (mee opgegroeid, je kent het wel), ik ben ook een groot fan van Machinegames. Van Chronicles of Riddick en The Darkness (zelfde team) tot Wolfenstein – deze gasten zijn meesters in first-person-immersie. Geen shooters, maar avonturen. Geen excuusverhaal, maar emotionele, meeslepende epiek. Natuurlijk nailen ze Indy, dat moet een match made in heaven zijn.
En toch is het dat uiteindelijk niet voor mij. In december twijfel ik nog waar het aan ligt. Die gare controller? Het feit dat ik al wéét dat ik m’n ‘echte’ playthrough bewaar voor een half jaartje later? Of is het toch de game zelf? Eén ding wat in ieder geval niet meehelpt, is dat onhandig opgezette Vaticaanstad als veel te lang en veel te onduidelijk level meteen in het begin. Die fout maakte Dragon Age: Inquisition al eens met Hinterlands. Je eerste gebied meteen veel te groots opzetten en tot aan de nok toe volproppen met zijmissies en ander gelul in de marge. Dat wil ik best doen als ik eenmaal vol overgave in een game zit, maar gooi die shit niet meteen koud op m’n dak als (bijna) eerste kennismaking.
Pieken en dalen
Uiteindelijk overleef ik Vaticaanstad, doordat ik besluit de boel te mainlinen. De zijmissies hier zijn niet alleen niet zo leuk, het is ook nog eens onduidelijk. Mijn hoofd leert bovendien maar niet omgaan met de oerdomme AI en spelregels van deze wereld, en als het Indy niet was en Machinegames hier niets mee te maken had, was ik ongeveer op dit punt al afgehaakt.
Pas later leer ik dat dit een game van vele gezichten is. In Egypte wordt de boel al wat logischer, en zie ik de charme van de open gebieden een stuk beter in (wie weet als ze na de intro meteen daarheen waren gegaan…). De levels daarna, die plots als een lineaire actiegame spelen, trek ik nog veel beter en op de laatste locatie die de game te bieden heeft, vinden Machinegames en ik elkaar pas echt – maar het is wel te laat.
In die tijd heb ik genoeg te zeuren, al is er ook zoveel om van te houden. De cinematografie is precies zoals ik me herinner uit de films. Troy Baker als Harrison Ford als Indiana Jones is zo absurd accuraat dat ik het amper geloof en zoals gezegd ziet de boel er echt extreem gelikt uit – van de gezichten van de acteurs tot de schitterende, gevarieerde omgevingen. Maar echt verliefd worden? Dat gebeurt in december dus niet.
Toch die double dip!
Als ik afgelopen week toch een PS5-code in m’n mailbox vind, neemt nieuwsgierigheid de overhand. Ik was niet meer van plan om terug te keren, want Indy en ik klikten simpelweg niet zo goed als ik had verwacht. Maar ja, misschien lag het aan de controller. Of het gebrek aan achievements. Of de stand van de maan. Er is maar één manier om daarachter te komen. Installeren en opstarten maar.
Machinegames verdient al binnen een minuut een Nobelprijs als ze vragen om mijn Microsoft-account te koppelen. Zodra ik dat doe, poppen alle achievements die ik al op de Xbox gehaald had, hier plots als vertrouwde trophies. Pluspunt! En als ik ga spelen merk ik ook dat ik het toch wel heel veel lekkerder vind om een DualSense in m’n klauwen te hebben. Vooral omdat Indy aangepast is voor adaptive triggers en dat soort spul. So far so good, het lag misschien toch aan de console!
Althans, dat denk ik. Totdat ik weer in Vaticaanstad kom. Dezelfde Nazi die me de ene keer wel ziet, ziet me de andere keer niet. De map voor m’n neus houden vind ik nog steeds iets in de categorie ‘leuk idee, slechte uitvoering’ en die sidequests en de lay-out van het level staan me nog steeds grandioos tegen. Het is helemaal een domper als ik besef dat het verhaal en de tussenfilmpjes dit keer niets compenseren, want die ken ik dus al allemaal.
No Robo
Dus nee, uiteindelijk ga ik hier niet nóg een keer helemaal doorheen. En ik ga niet die best wel toffe Platinum halen. Indiana Jones and the Great Circle en ik klikken gewoon niet zo goed. Maar nu komt het mooie hiervan: weet je nog dat ik zei dat we niet allemaal robotten zijn? Nou, dat betekent dus dat een persoon soms gewoon niet klikt met een game die wél heel erg goed is. En dat is – denk ik – wat hier het geval is. Mijn mening wijkt af van de norm, want Indiana Jones is grandioos goed ontvangen. Soms snap ik daar geen reet van, maar in dit geval zie ik het echt wel.
Heel veel mensen vinden deze game heel goed. En laten de dingen die het minder goed doet, nou precies de dingen zijn die ík heel belangrijk vind in dit soort games. Voor iedereen die mijn smaak kent en het altijd met me eens is: dit is dus gewoon niet onze game. Voor alle andere mensen: grote kans dat je Indiana Jones briljant vindt. En op welke console je ‘m dan moet spelen? Fuck ambient occlusion of shadow contact, die termen zijn door nerds verzonnen en bestaan waarschijnlijk niet eens echt. Nee, speel dit gewoon lekker waar je wil. Je bent toch geen robot?
Indiana Jones and the Great Circle is nu ook verkrijgbaar voor PlayStation 5. De game kwam eind vorig jaar al uit voor Xbox Series-consoles, pc en Xbox Game Pass.
