In Back to the PUture nemen we een kijkje in klassieke PU-magazines. Deze week konden we de eerste twee afleveringen van de nieuwe serie Alien: Earth bekijken, wat ons direct deed denken aan 2014. Toen kwam het doodenge Alien Isolation namelijk uit. We hebben al onze moed dus bij elkaar geraapt en de review van de game opgesnord. Die was te vinden in Power Unlimited nummer 251.
Vanwaar die bibberende beentjes? Nou, omdat Alien Isolation een zeer interessant trucje gebruikt om de welbekende Xenomorph nog een tikje angstaanjaardiger te maken. Het latex gevaarte met de leutervormige kop leert namelijk van jouw acties en hoe je je door een ruimtestation in de ruimte beweegt. Verberg je je vaak onder tafels? Na een tijdje krijgt de alien dat bijvoorbeeld door en kijkt ‘ie wat vaker naar beneden.
Dat werkt op best een interessante manier. Het is namelijk alsof de Xenomorph een soort eigen skilltree heeft, die ‘ie gedurende de game uitbouwt. Zo wekt de game de illusie dat de Xenomorph van jouw acties leert, maar eigenlijk worden de mogelijkheden van de AI steeds verder uitgebreid, waardoor verschillende strategieën van de speler steeds minder bruikbaar worden.
Waarom je jezelf dat soort terreur aan zou doen? Geen idee, maar misschien helpt het verhaal dat ontwikkelaar Creative Assembly voor de game heeft bekokstoofd. Dat speelt zich namelijk vijftien jaar na de originele Alien-film af, en je hebt de dochter van Ellen Ripley - Amanda - onder de knoppen. Het spel volgt niet alleen het verhaal van de film op, maar ook de visuele stijl schreeuwt Ridley Scotts Alien.
Daar moet je - net zoals de meer psychologisch ingestoken horror van Alien: Earth - van houden, en iemand als Wouter gaat daar best goed op. Hij heeft nog wat meer inspiratiebronnen voor Alien Isolation weten te vinden, en ontleedde al die elementen in zijn review, die je hieronder kunt lezen.
