Gespeeld: Dying Light: The Beast is dom, lomp en lekker

Voordat ik op uitnodiging van Techland naar Polen vertrek, besluit ik nog even een paar uurtjes Dying Light 2 weg te poetsen. Die game kwam drie jaar geleden pas uit, maar ik besefte dat ik er eigenlijk geen reet meer van heb onthouden. Kort opfriscursusje later en ik weet het weer: veel zombies, veel parkour in een open spelwereld, een verrassend lekkere soundtrack en verder voornamelijk een heel erg ‘oh ja, Dying Light’-gevoel. Prima, ik ben klaar voor het perstripje om vervolg Dying Light: The Beast te gaan checken.

In een kolderiek opgezet interviewplekkie zit regisseur Nathan Lemaire tegenover me. Achter ons op een groot scherm wordt Castor Woods, de nieuwe omgeving waarin The Beast zich afspeelt, breed geprojecteerd. Bosrijke omgeving, middelgroot bergdorpje, ouderwetse kerk; je kent het wel. Ik heb zojuist een handjevol uren in zijn nieuwste game doorgebracht en probeer mijn eerste vraag heel zorgvuldig te formuleren zodat-ie er geen aanstoot aan neemt.

“Dom vermaak is niet zo makkelijk te maken als men denkt, toch?” Ik zie een wenkbrauwtje fronsen, dus mijn poging is blijkbaar niet geslaagd. “Ik bedoel, we doen wel eens lacherig om de Transformers-films, maar ze dienen perfect hun doel, brengen bakken met geld in het laadje, al is het bepaald geen Schindler’s List of Shawshank Redemption. Ik bedoel maar te zeggen, daar zou je bijna laatdunkend over doen. Maar het is toch positief dat sommige mensen gewoon domme blockbusters willen maken? Minstens zo uitdagend, als je er goed over nadenkt.” Lemaire vat het, helaas, niet op als compliment. Hij schiet direct in de verdediging. Iets over “ja, maar er zit ook een missie in onze game over een demente vader en dat kan wel degelijk ontroerend zijn”.

Domme fun

Hij snapt mijn punt niet, waarschijnlijk omdat ik het niet goed genoeg uitleg. Maar dat punt is wel degelijk complimenteus bedoeld. Dying Light: The Beast is geen hogere kunst, maar gewoon een reteleuke game om te spelen. En ik vind het best een prestatie als je als creatief brein, als ontwikkelaar, jezelf daaraan over durft te geven. Blijkbaar is die focus op simpel vermaak minder bewust geweest als ik dacht. Maakt verder ook niet uit. Het maakt de game er niet minder leuk op. 

Veelzeggend is dat het bijna tijdverspilling is om uit te wijden over de narratieve opzet. Een gekke dokter heeft geëxperimenteerd op die guy uit het origineel die nu wraak wil nemen. Vanwege die experimenten heb je nu een beast mode waardoor je – als je meter vol is – een aantal seconden als een primaat tekeer kan gaan. Tot zover je verhaallijn. Of zoals ik het noem: je excuus om lekker door dit groene gebied heen te razen, zombies om te leggen met je auto, mêleewapens, guns of pijl en boog en onderweg nog meer excuses op te pikken in de vorm van npc’s met slachtoffersyndroom en opdrachten. Lachend zeg ik overal ja tegen. Want ik vind het leuk om die zombies om te leggen. En m’n skill tree uit te bouwen. En een beetje te spelen met de gekende parcour-elementen. Zoals gezegd: prima vermaak.

Analyse schmanalyse

Klinkt dat allemaal hetzelfde als in Dying Light 2? Jup, en in de kern is het dat ook. Weinig verrassend begon The Beast als downloadbare content, maar volgens Lemaire “gingen we steeds groter en groter totdat we doorhadden dat we praktisch een volledig nieuwe game aan het maken waren”. En dat hebben ze toen dus maar doorgezet. Inclusief prijskaartje, die je bijna objectief gezien aan de hoge kant zou kunnen vinden. De game gaat immers voor de prijs van een volledige nieuwe release over de toonbank - tenzij je de Ultimate Edition van Dying Light 2 in het bezit hebt, dan ontvang je de game gratis. Maar er mocht dan weer “geen 3 achter de titel staan, want dan verlies je de mensen die denken dat je de eerste twee delen gespeeld moet hebben”. Prima redenering, want dat is – gezien de flinterdunne verhaallijn – inderdaad echt volledig overbodig.

En zo wordt mijn middagje in Castor Woods er uiteindelijk eentje waarvan ik denk: hoe diep moeten we hier nu op ingaan? Nogmaals, die vraag wordt niet door een kritische lens geperst, maar komt voort uit het simpele feit dat een simpele, oppervlakkige game heel diep analyseren eerder voelt als toewerken naar een arbitrair woordenaantal. The Beast is tof om te spelen, zeker als je van een openwereldzombiesloper houdt. Meer hoeft het soms ook niet te zijn.

Gaat het misschien na dat handjevol eerste uren heel erg diep? Ik betwijfel het. Is er ergens nog iets mis? Nou ja, het blijft Techland. Technisch loop je dus hier en daar wel tegen wat fratsen aan, maar niets dat mij persoonlijk heel erg stoorde. Buiten het feit dat doodgaan me standaard weer hé-le-maal naar m’n thuisbasis wierp, waarna ik dan weer een pleuriseind moest rennen/rijden/rammen om terug te komen bij hetgeen waar ik mee bezig was. Dat stoorde me bijzonder erg, zeker omdat je in zo’n open spelwereld niet wil dat zoiets lulligs je weerhoudt van lekker experimenteren met af en toe té sterke vijanden, of een extra grote groep van die hersenvreters. Geef me een checkpointje extra hier en daar en we praten nergens meer over.

2028

Ik zie mezelf in 2028 wel weer even The Beast opstarten, om me voor te bereiden op de perstrip van Dying Light 3. Na drie jaar vergeten hoe het ook alweer was, om er na een paar uurtjes weer achter te komen; veel zombies, veel parkour in een open spel wereld en verder voornamelijk een heel erg ‘oh ja, Dying Light’-gevoel. Niks mis mee. Ook al hoeft Lemaire zijn koffers niet te pakken om later dit jaar af te reizen naar The Game Awards. Dat is geen schande. Niet iedereen hoeft hogere kunst te maken. Ook niet als het bijkomende prijskaartje misschien aan ónze kant een wenkbrauwtje doet fronsen…

Dying Light: The Beast komt op 22 augustus uit voor pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S, en ergens eind dit jaar ook voor PlayStation 4 en Xbox One.