Gespeeld: Hoe mijn Dragon Quest 7 Reimagined-hands-on geweldig faalde (en slaagde)

Denk je aan Dragon Quest, dan ontloop je wijlen Akira Toriyama uiteraard niet. De legendarische mangaka drukte natuurlijk zijn stempel op de reeks, maar als koning der jrpg’s is Dragon Quest inherent aan de oorsprong van het genre. Van uitgebreide verhaallijnen vol plottwist en karakterontwikkeling, tot lange turn-based gevechten die je tactisch vermogen tot het uiterste testen. Anderhalf uur met Dragon Quest 7 Reimagined confronteerde mij vooral met dat laatste.

Het zweet kruipt tussen m’n naad terwijl de kostbare minuten verstrijken. Een klein half uur ben ik bezig met mijn hands-on sessie met Dragon Quest 7 Reimagined, een volwaardige remake van de klassieker uit 2000. We krijgen twee segmenten van drie kwartier voorgeschoteld, maar de eerste van die twee was met recht geweldig. Deze hands-on preview zoomt dan ook extreem in op dat specifieke segment, en is tevens de reden dat ik verwacht dat het wel goed komt met Dragon Quest 7 Reimagined.

Het is eigenlijk pas de eerste keer dat de zevende Dragon Quest-game écht naar het grote publiek in Europa komt, want een in 2016 verschenen heruitgave was alleen speelbaar op Nintendo 3DS. Als Square Enix je dan uitnodigt om een miniportie van het verhaal te komen beleven, dan wil je daar natuurlijk zoveel mogelijk van opslurpen. Je wil weten waar de nieuwste versie innoveert, het verhaal en het roleplay-systeem verrijkt of je vergapen aan de prachtige, modelbouw-achtige grafische stijl.

Óf je laat dat allemaal links liggen, zoals ik deed. Gewoon de spelwereld in en kijken wat er allemaal te vinden is. Het risico dat je essentiële verhaalinfo mist is levensgroot, maar achteraf ben ik blij dat ik het allemaal ben misgelopen.

Alles voor monsterhartjes

Vanaf de allereerste minuut in het prachtig gemaakte dorpje Emberdale, waar mijn party wordt verwacht op het Return of Fire-ritueel, kies ik ervoor om van de gebaande paden af te wijken. De lokale bevolking hoopt dat ik met hen richting de dichtbijgelegen vulkaan trek, om deze vuur te voeren en een allesvernietigende uitbarsting te voorkomen. Hoe mooi, schattig en levendig het dorpje ook oogt (Square baseert de graphics op echt gebouwde miniaturen, prachtig): vandaag kies ik mijn eigen pad. Het dorp uit!

Dat leidt me naar de overworld, een landkaart waar monsters rondlopen, talloze schatkistjes te vinden zijn en de dungeons staan aangegeven. Totaal overmoedig (en onbewust van de schamele level 6 van mijn personages), stap ik af op een Bodkin met rode ogen. Versla ik hem, dan krijg ik zijn waardevolle Monster Heart. Daarmee kan ik, afgaande op mijn research, toegang krijgen tot de skills van de Bodkin. Dat blijkt grotendeels te kloppen, maar deze remake geeft er een andere draai aan.

In de 3DS-remake kon je Monster Hearts verzamelen door specifieke monsters te verslaan (en te hopen dat de drop rate genadig zou zijn). Had je er een te pakken, dan kon je moves en skills van het bijbehorende monster gebruiken, als ware het je eigen class.

De gloednieuwe Monster Master-class verandert hoe je de hartjes gebruikt, maar de uitkomst is nog steeds hetzelfde: uiteindelijk gebruik je ze om unieke moves van monsters over te nemen. Door het nieuwe Moonlighting-systeem voor classes kun je er zelfs twee tegelijk gebruiken in deze remake, maar of en hoe ik daar in deze sessie aan toe kom, is maar de vraag. “Alles voor die monsterhartjes”, denk ik terwijl ik naar de Bodkin toe loop.

‘Zo overmoedig, zo onnodig’

Eenmaal vechtende blijkt de doorgaans nietige tegenstander een ware pain in the ass, want deze variant tankt mijn damage als water en blijft maar aanvallen. Mijn driekoppige party - naast het vissersmannetje dat mijn main character is heb ik nog een tovenares genaamd Maribel en de ridder Kiefer met een veel te lompe chad-kin) raakt beurt na beurt de zwakke plekken van dat kloterige beestje, maar hij gaat niet neer. “Dit is Dragon Quest. Niet verslappen op mijn defense en healing, ondertussen Kiefer blijven buffen als damage dealer en dan komt het vanzelf goed”, fluister ik mezelf in.

Dan roept de Bodkin ineens om versterking, waarna vier extra tegenstanders zich mengen in de strijd. Het zijn van die kleine, kloterige beestjes. Ze vliegen, en elke beurt doen ze kleine beetjes damage. “Ach, kleinood”, zoeft door mijn hoofd. Maribel heeft een spreuk waarmee ze alle monsters in één keer betovert, waardoor ze elke aanval missen en ik me kan blijven focussen op de Bodkin.

Totdat hij zelf ook spreuken begint te gooien. Terwijl de PR-dame van Square Enix me begint lastig te vallen met vragen over of het niet slim is om gewoon door te gaan, maakt extra strijdlust zich meester van me. “I got this”, zeg ik met een wat misplaatste grijns. Deze fuckers geven me meer werk dan verwacht.

Onze Bodkin-maat gooit namelijk op zijn beurt haste-spreuken die zijn medestanders vaker laten aanvallen. Een probleem, want hun salvo’s raken heel mijn party en voordat ik het weet sta ik met de rug tegen de muur. Terwijl de klanken van Koichi Sugiyama’s Fighting Spirit door mijn koptelefoon schallen, voel ik dat mijn laatste uur weleens geslagen kan hebben. Dat terwijl ik nog geen veertig minuten bezig ben! “Ik moest weer zo eigenwijs zijn. Zo overmoedig, zo onnodig”, schiet door m’n kop terwijl ik mezelf wijsmaak: “Niet opgeven, zeker niet nu je begonnen bent aan de strijd van je leven.” Besef: ik bevecht nog steeds een Bodkin. Op level 6.

Ultieme aanvallen en hachelijke minuten

Dan verschijnt er ineens een soort gloed om Kiefer heen. Wat blijkt: hij is worked up. Verkeert ‘ie in die staat, dan kan hij er een supersterke aanval uit gooien. Het is de welbekende, unieke ultimate attack die verbonden is aan een bepaalde class (ook wel vocation genoemd). Je kent het: healers gooien er op die manier een mega-heal uit, of een super-nerf of -buff. Dat werkt allemaal lekker, het ziet er gruwelijk uit en het gaat vergezeld van overtuigend stemacteerwerk.

Zo gezegd, zo gedaan. Alle damage op die fucker met zijn rode ogen, terwijl Maribel iedereen bufft, healt en af en toe status nerfs op de tegenstanders gooit. Ondertussen krijgen mijn partyleden steeds één voor een hun superaanvallen. Zo kan Maribel een grote team heal droppen en heeft mijn visser Hero een aanval die lijkt op die van Kiefer, al is die van hem wel sterker. Het zijn op dit punt echt hachelijke minuten die wegtikken. Ik heb geen tien minuten meer om dit segment af te ronden.

Ondertussen zie ik de letters “Bodkin” boven mijn tegenstander van wit naar geel en tenslotte naar oranje veranderen. Zo kenmerkend voor Dragon Quest is dat vijanden (in tegenstelling tot jou) geen levensbalk hebben. Je moet in de bestiary-encyclopedie duiken om de precieze health-waarden van monsters te zien. Een concrete indicatie zie je bij bovengenoemde letters. “Ik ben er bijna”, sis ik mezelf moed in, terwijl de rest van de spelers overduidelijk hun portie van de preview hebben afgerond.

‘Gaat mijn voortgang mee naar de volledige game?’

Dan lijkt door één buff van de Bodkin mijn hele plan in de soep te lopen. Hij cast voor de eerste keer in de strijd (besef, ik ben dus al bijna drie kwartier bezig met mijn eerste gevecht in deze preview build) een spreuk die zijn inmiddels respawned handlangers ook nog meer aanvalskracht geeft, en daarna mogen ze allemaal(!) achter elkaar aanvallen.

Elk goed jrpg-gevecht, meestal een boss-variant, heeft zo’n moment waarop je je afvraagt of je het wel gaat redden. Dit was dat moment voor mij. In een gevecht met een Bodkin, een klein, goblin-achtig monnikje met een pijl en boog. Een van de zwakste monsters. Hij geeft me mijn runs for money. Ik moet op dit moment in een vulkaan staan, om die lieve mensen van Emberdale bij te staan tijdens hun vuurritueel. Maar nee, ik ben hier. Nog steeds. Knokkende met mijn allereerste tegenstander.

Afijn, gelukkig overleef ik die klappen, waarna Maribel weer haar healer-ult krijgt. Een groepshealtje volgt, waarna de Hero en Kiefer hun aanvallen inzetten en ik na veertig minuten zwoegen afreken met de Bodkin. Essentiële story gemist, maar ik ben blij met mijn monsterhartje. Gekscherend vraag ik aan de Square-dame of mijn voortgang in deze sessie mee gaat naar de volledige release, want dan kan ik dat hartje ook daadwerkelijk gebruiken. Of zij ermee kon lachen? Geen idee, maar genietend van de voldoening weet ik: dit wordt een klappertje in februari, en ik ben erbij op dag één.

Dragon Quest 7 Reimagined verschijnt op 5 februari 2026 voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, Nintendo Switch 2 en Nintendo Switch. Deze previewbuild werd gespeeld op een PlayStation 5.