Als je ons helemaal naar Parijs laat afreizen om het nieuwste Nintendo-platform uit te proberen, dan is het natuurlijk wel zo lekker dat we aan de slag kunnen gaan met verschillende titels. Vijftig consoles met Mario Kart World was eigenlijk al genoeg voor een geslaagd evenement, maar een baanbrekende 3D-Donkey Kong-game? Dat geeft het geheel nét dat beetje extra punch.
En met baanbrekend bedoelen we niet dat Donkey Kong Bananza het 3D-platformgenre volledig herdefinieert. Nee, we bedoelen vooral dat de titulaire aap letterlijk elke baan, rots of muur waar hij op stuit in duizend stukken breekt. Toen Mario Kart World werd onthuld had het hele internet al wat te zeggen over het nieuwe ontwerp van Mario’s ietwat ruigere concullega, maar na het spelen van de eerste wereld van Bananza snappen we ineens precies waar die halfverstrooide blik vandaan komt.
HOOH-HOO
De welgemanierde, ingeburgerde aap die we dachten te kennen uit spin-offs en gastoptredens? Vergeet hem maar. Donkey Kong heeft zich in de afgelopen jaren volledig laten gaan en is weer helemaal terug bij zijn dierlijke instinct. Hij past zich niet meer aan, hij doet niet meer mee aan de maatschappij. Alles. Moet. Kapot.
We hoeven er geen doekjes om te winden: dat is precies wat Bananza is. En hoewel wij deze regressie van onze favoriete aap volledig toejuichen, worden we in het eerste kwartier compleet overrompeld. De camera schiet alle kanten op, rotsblokken vliegen om onze oren, en hoewel de besturing intuïtief aanvoelt, is er van controle nauwelijks sprake. Voor je het weet bungel je ondersteboven aan een plafond of duik je dwars door de ondergrond heen. Pure dierlijke chaos dus, waarbij de strakke platformactie waar Donkey Kong juist om bekendstaat, volledig naar de achtergrond lijkt te verdwijnen.
Gelukkig kun je vrijwel alles kapotmaken. Dus ook al hang je ineens in een onmogelijke spagaat, met een paar goed geplaatste ‘BOOYAS’ ram je jezelf er altijd uit. Het went. Na het verzamelen van een paar gigantische bananen en goudstukken begin je zelfs steeds meer één te worden met het beest. Een half uur aan rotswerpen en hamsteren later breken we ineens uit de ondergrondse chaos. Voor ons strekt de eerste échte spelwereld zich uit: rotswanden, bomen, beekjes, vijanden en blauwe lucht zover het oog reikt. En dan klikt het: dit kan dus allemaal kapot.
OOOH?
Met een grote apensprong verlaten we de Breath of the Wild-achtige vista en volgen we onze weg naar wat het eindpunt van de wereld lijkt te zijn. Daar worden we al snel afgeleid. Hoog in de muur links van ons zien we een fossiel. Verstopt, alsof het niet gevonden wil worden. Onze Donkey-radar slaat meteen aan: geheimen!
Strakke platformactie is het hart van Donkey Kong-games en maakt de Country-reeks onweerstaanbaar, maar het verzamelen van geheime bananen, puzzelstukjes, ballonnen - en nu dus kennelijk fossielen - is minstens net zo kenmerkend en bijvoorbeeld de reden waarom Donkey Kong 64 zo geliefd (en gehaat) is. Uiteraard doen we er direct alles aan om dat fossiel uit de muur te trekken — soort FEBO voor apen. Een goedgeplaatste rotsworp blijkt genoeg, en hoewel het niet meer is dan een klein succesje, voelt het heerlijk. Zeker met de kennis dat deze hele wereld kapot kan – stel je eens voor wat we allemaal gaan vinden.
BANANA!
Hoe verder we komen, hoe meer geheimen we opgraven, hoe uitdagender het speurwerk wordt en hoe gevarieerder het sloopwerk wordt. Alles kan kapot? Nee, alles moet kapot! Dat is dan ook wat we het restant van de speelsessie hebben gedaan. Na een kleine twee uur spelen begonnen ook wij ons innerlijke dier te omarmen en kregen we de besturing steeds beter onder de knie. Terwijl we letterlijk op een rotsblok door het level surfen maakt de chaos plaats voor… gecontroleerde chaos?
Helaas was het op de locatie te druk om de soundtrack echt goed in ons op te nemen, dus of die net zo grandioos is als in voorgaande games, kunnen we je nog niet vertellen. Laten we in elk geval hopen dat David Wise’ legacy eer wordt aangedaan.
Wat dus begint als een complete wervelstorm van een sloopdrift, wordt gaandeweg een instinctief ritme — geen gevecht tegen de chaos, maar een dans mét de chaos. Of je nu op een rotsblok door het level surft, fossielen uit muren ramt of met een paar goed geplaatste ‘BOOYAS’ je eigen pad forceert: alles moet kapot. Maar juist in die ruwe, ontembare energie schuilt de magie: na twee uur spelen voelt het niet meer alsof we Donkey Kong besturen. We zíjn Donkey Kong, en we kunnen niet wachten om verder te spelen.
Donkey Kong Bananza is vanaf 17 juli dit jaar beschikbaar voor Nintendo Switch 2
