Metroid Dread lijkt het lange wachten waard
Het heeft even mogen duren, maar in oktober verschijnt eindelijk Metroid Dread. ‘Eindelijk’, omdat het niet alleen de eerste Metroid-game in HD betreft, maar ook omdat de naam ‘Dread’ al meer dan tien jaar de ronde doet in allerlei geruchten. Voor de die-hard Metroid-fans is dit een bijzondere gebeurtenis. Dread zet namelijk ook de verhaallijn voort die in 2002 met Metroid Fusion is gestart.
Omdat Fusion alweer even geleden verscheen, start Metroid Dread met een introductievideo die de gebeurtenissen uit de voorgaande games handig samenvat. Het universum is namelijk al meerdere keren gered door hoofdpersonage en premiejager Samus Aran. Eerst van de bloeddorstige Metroids en daarna van de levensgevaarlijke X-parasiet. Ook die laatste invasieve levensvorm leek uitgestorven te zijn, maar een teken van leven op de planeet ZDR doet het tegendeel vermoeden. Als de enige persoon in het universum die bestand is tegen deze parasiet wordt Samus er weer op uitgestuurd.
Aangekomen op de planeet blijkt de vork toch iets anders in de steel te zitten. Samus ontwaakt diep in de ondergrondse gangenstelsels van ZDR en is daarbovenop beroofd van bijna al haar vaardigheden. Het doel is meteen duidelijk: onderzoeken wat er op deze plek aan de hand is en terugkeren naar haar ruimteschip aan het aardoppervlak.
©GMRimport
Razendsnel
Na die korte introductie krijgen spelers de controle over Samus. Dan valt ook meteen op hoe razendsnel de premiejager deze keer door de spelwereld beweegt; het tempo ligt in Dread een stuk hoger dan in voorgaande games. Dat is deels te danken aan de countermove die eerder werd geintroduceerd in de remake Metroid: Samus Returns. Het is daarmee niet langer meer nodig om vijanden van een veilig afstandje te beschieten, hun aanvallen kunnen gemakkelijk gepareerd worden waarna ze geen enkel obstakel meer vormen.
Minstens zo snel is de slide. In de eerste paar uur van Metroid Dread is de Morph Ball nog nergens te bekennen, waardoor deze nieuwe beweging goed van pas komt. Kleine openingen zijn met een aanloopje te betreden en het is zelfs mogelijk om al glijdend te schieten. Voor wat meer precisie is het echter beter om stil te staan en met behulp van een laser exact te richten. Op die manier kan Samus, wederom net zoals in Samus Returns, in een cirkel om haar heen schieten.
Het tempo ligt in Dread een stuk hoger dan in voorgaande games.
-
Metroid Horror
De flitsende gameplay van Dread wordt gecombineerd met de opzet van een klassieke 2D Metroid. Dat betekent dat nieuwe vaardigheden naar voorheen onbegaanbare delen van het het ondergrondse doolhof leiden. Die vaardigheden zijn vaak multifunctioneel. Zo verkrijgt Samus al snel een upgrade waarmee ze tijdelijk onzichtbaar kan worden. Deuren met bewegingssensoren zijn hiermee te misleiden, maar het is ook een cruciale upgrade in de strijd tegen de EMMI’s.
Voordat Samus op ZDR arriveerde heeft de intergalactische federatie namelijk ook al een stel geavanceerde robots naar de mysterieuze planeet gestuurd. In de ondergrondse gangenstelsel zijn de EMMI echter doorgedraaid, waardoor ze nu ook Samus als vijand zien. Na een eerste aanvaring met een defect exemplaar blijkt al snel dat vechten geen optie is. Samus moet vluchten of uit het zicht blijven.
©GMRimport
Vluchten en terugvechten
De EMMI patrouilleren duidelijk in aangegeven gebieden op de kaart. Als ze Samus zien of horen, dan gaan ze meteen op onderzoek uit. Dat geeft een nieuwe twist aan de formule, want in tegenstelling tot de strak geregisseerde SA-X-achtervolging uit Metroid Fusion zijn er meer ontsnappingsroutes. Wie een beetje geduldig speelt kan de EMMI zelfs compleet ontwijken. Omdat die beveiligingszones vaak cruciale kruispunten zijn is Samus wel genoodzaakt om steeds terug te keren naar deze levensgevaarlijke plekken, waardoor de speler de ruimte krijgt om meerdere tactieken toe te passen.
Helemaal hulpeloos is Samus niet tegen de EMMI. De eerder genoemde countermove is tegen de killerrobots te gebruiken, maar vraagt om een extreem goed gevoel voor timing. Het is bovendien geen permanente oplossing. Alleen de kostbare Omega Beam kan voor eens en altijd afrekenen met een EMMI, met als enige nadeel dat de energie voor dit wapen lastig te vinden is en zelfs met de juiste munitie enige tijd vergt om goed in te zetten. Eerst moet de bepantsering van de beveiligingsrobots namelijk gesmolten worden met wat losse schoten voordat de verlossende lading afgevuurd kan worden.
©GMRimport
Een goede start
Hoe de aanvaringen met de EMMI zich blijven ontwikkelen in het volledige spel is ook van belang. Deze ijzersterke robots hebben de potentie om al snel vervelend te worden als de weg naar een nieuwe upgrade compleet onduidelijk is. Weten ze Samus namelijk te pakken te krijgen, dan is het meteen game over. Dread lijkt zich gelukkig bewust van het feit dat frustratie hierbij al snel op de loer kan liggen. Hoewel er ook vaste plekken op de kaart zijn waar voortgang wordt opgeslagen, bevat het spel ook autosaves vlak voor eindbazen en de EMMI-zones.
De eerste paar uur van een metroidvania zijn natuurlijk niet genoeg om een oordeel te vellen over de rest van het spel. In geen ander genre is het steeds grotere arsenaal aan vaardigheden zo cruciaal. Metroid Dread smaakt echter wel naar meer. Het speelt allemaal als een trein en zelfs in het eerste gebied is het gevoel van verkenning groot. In de beginuren zit de spelwereld al vol met valse muren en geheime gangetjes naar optionele upgrades. De toon is daarmee voor de rest van de Dread hopelijk gezet.
Metroid Dread verschijnt op 8 oktober voor de Nintendo Switch.
