Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2021 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Vandaag: Lars met Halo Infinite.

En toen was er alweer een jaar voorbij. Wat is er de afgelopen 365 dagen nou eigenlijk helemaal gebeurd? Ik zou het je werkelijk waar niet kunnen navertellen. Dit jaar en het jaar ervoor zijn versmolten tot een vergeetbare waas, waarin 1 januari slechts een arbitraire scheidingslijn vormt. Veel significanter voor mij was de dag dat ik eindelijk kon beginnen aan Halo Infinite.

©GMRimport

Anekdotes doen de game tekort 

Ik raak maar niet uitgepraat over hoe heerlijk en sierlijk die game speelt. Iedere schermutseling is weer anders. Woorden schieten tekort om die sensatie goed te omschrijven. Hoewel ik vrijwel ieder potje wel weer een chaotische anekdote kan optekenen, doet er geen een recht aan wat er allemaal gebeurt. Het is in ieder geval telkens weer een volstrekte verrassing wat zich gaat voltrekken op het scherm.

Dat is voor mij doorslaggevend. Ik wil mijn tijd niet investeren in een multiplayer waarin de enige beloning komt in de vorm van cosmetische items. Dat is een soort piramideschema: je investeert tijd in iets waar je vervolgens alleen maar wat aan hebt als je er nog meer tijd in steekt. Ik speel voor de good times en juist dat levert Halo Infinite, iedere keer weer. De ene keer in de vorm van een verrassende kill, dan wordt er weer een vlag in de slotseconden veroverd, en weer een andere keer domineert mijn team in Stockpile. Ik heb al meerdere keren tegen m’n televisie zitten schreeuwen van opwinding. Dat gebeurt me zelfs bijna nooit bij de Champions Leaguewedstrijden van Ajax. 

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Zo’n verslingerende multiplayer kon wat mij betreft bovendien niet op een beter moment komen. Sinds de teloorgang van het voetbalgenre miste ik namelijk een game die je even vlug kan spelen. Even een potje voor het slapen gaan. Al blijft het natuurlijk nooit bij één potje. Want als je verliest, wil je nog een keer om te winnen. En als je wint, wil je nog een keer winnen. Zo werken die dingen nou eenmaal. 

Zeta Halo afstruinen

Tegelijkertijd vind ik het óók heerlijk om in de singleplayercampagne rond te struinen. Voor de review speelde ik de singleplayer al twee keer uit. De eerste keer was op Heroic, waarbij ik ook veel zijmissies meepakte om een goed en compleet beeld van de game te krijgen. Vervolgens had ik nog tijd om ‘m nogmaals op Normal te spelen. Zo kon ik op mijn gemak het verhaal doorlopen. Inmiddels ben ik alweer voor de derde keer aan de campagne begonnen, dit keer op Legendary met het voornemen elke steen om te keren. 

Het fijne is dat Halo Infinite eigenlijk alleen maar leuker wordt op de hogere moeilijkheidsgraden. Juist die vloeiende gameplay komt dan nog beter tot zijn recht. De explosieve Plasma Coils zijn nóg waardevoller, een actie met de Grappleshot kan letterlijk het verschil maken tussen leven en dood en welgemikte headshots met de Sidekick (ik wil trouwen met dat wapen) zijn nóg bevredigender. Het is voor mij traditie om Halo op Legendary te spelen, maar ik denk oprecht dat ik er nog niet eerder zó van genoot.

©GMRimport

✔️

Daarmee vinkt Halo Infinite een heleboel vakjes af die stuk voor stuk op zichzelf al een flinke prestatie zijn. Ik speel over het algemeen weinig multiplayergames, meestal omdat ik niet genoeg tijd heb om er echt in te (willen) investeren. Maar Halo Infinite blijf ik spelen. Ik speel ook zelden singleplayercampagnes meerdere keren. Er ligt immers altijd wel weer een volgende game op de stapel, dus dan speel ik liever iets nieuws. Maar Halo Infinite speel ik nu al voor de derde keer. 

Daarnaast kan ik me niet heugen dat ik de drang voelde om elke vierkante centimeter van een map te verkennen, audiologs te verzamelen en easter eggs te zoeken. Ik denk dat dat voor het laatst is geweest ten tijde van Vice City en San Andreas. De oorspronkelijke releases dan, niet dat misbaksel van een remaster. Toch doe ik precies dat in Infinite. En dan tot slot: een game waarvan ik zowel de multiplayer als de singleplayer met veel plezier fanatiek speel? Dat is niet meer gebeurd sinds… tja, geen idee? Überhaupt nooit, vermoed ik.

©GMRimport

343 Industries zet daarmee écht iets knaps neer. Natuurlijk kun je van alles verzinnen om het spel te hekelen. Er is geen co-op, er hadden op lancering al meer playlists beschikbaar moeten zijn, de

schetste een heel ander beeld, en ga zo maar door. Maar kijk nou eens naar wat die studio wél heeft afgeleverd: een game met zowel een dijk van een singleplayer, als een ontzettend toffe multiplayer. Dat zien we tegenwoordig echt nog maar zelden. Dat zet Halo Infinite voor mij eenzaam aan de top dit jaar.

Halo Infinite is verkrijgbaar op Xbox Series X en S, Xbox One en pc. Lees hier de recensie van Gamer.nl.

Voormalige Rare-componist Grant Kirkhope heeft uitgelegd waarom hij denkt dat de komst van een nieuwe Banjo-Kazooie-game onwaarschijnlijk is.

Eerder dit jaar liet Kirkhope, die de hoofdcomponist was van de Banjo-Kazooie-games, op social media weten dat hij geen hoop had er ooit een nieuwe game in de platformreeks uit zou komen. "Ik heb het al eerder gezegd, maar... ik heb geen hoop dat er een nieuwe Banjo-game komt. Daarbij zouden alle fanatieke fans het spel meteen haten en bekritiseren, hoe goed het ook is. Dat werkt nooit."

In een interview met Eurogamer heeft Kirkhope meer uitleg gegeven over waarom hij geen nieuwe Banjo-Kazooie verwacht. "Het is gewoon onwaarschijnlijk. Ik weet niet hoeveel mensen weg zijn bij Rare, ik ken er wel een paar, en het voelt alsof het huidige Rare daar geen zin in heeft. Microsoft zou Rare de verantwoordelijkheid geven en de studio zou al het harde werk moeten doen. En het gaat ook om geld. Ik heb iets van honderdduizend volgers op mijn Twitter, en dat is de 'Banjo-bubbel'. Als dat alle fans zijn, dan gaat het geen geld opleveren. Je hebt miljoenen mensen nodig die je game kopen, en je moet een compleet nieuwe generatie warm laten lopen voor je game."

Kirkhope denkt daarnaast dat Rare de game nooit zou ontwikkelen, dus dat er een andere studio gevonden moet worden die de typisch Britse humor begrijpt. "De humor van Banjo is een essentieel onderdeel en is erg Brits. Dat is niet makkelijk na te bootsen voor mensen die niet Brits zijn. Je hebt een team nodig met de juiste passie en humor." Kirkhope geeft wel toe dat ontwikkelaars als Toys for Bob en Moon Studios hebben aangegeven dat ze een nieuwe Banjo-game zouden willen maken. "Maar zou Microsoft dat willen? Zouden ze mij erbij betrekken? Ik weet het niet, waarschijnlijk niet."

Kirkhope laat er in ieder geval geen twijfel over bestaan dat hij zou meehelpen aan een nieuwe Banjo-game: "Direct. Soms willen mensen een franchise terugbrengen en niet de oude rotten erbij betrekken. Dus misschien willen ze een nieuwe componist. Maar ik zou het graag doen. Ik weet niet of ik nog meer Banjo in mij heb, maar ik zou er zeker mijn best voor doen."

Banjo-Kazooie en het vervolg Banjo-Tooie verschenen oorspronkelijk op de Nintendo 64, al zijn de games later ook op Xbox (via Rare Replay en los) en Nintendo Switch Online uitgekomen. Er kwam ook een derde deel op Xbox 360 uit, genaamd Nuts and Bolts (in Nederland bekend als Boutjes en Moertjes).

Moon Studios heeft 'The Breach' uitgebracht, een nieuwe content-update voor de early access-versie van No Rest for the Wicked.

Volgens Moon Studios brengt The Breach de early access-versie van No Rest for the Wicked dichterbij het eindresultaat waar de studio naar toe werkt. De update bevat nieuwe gebieden, wapens, vijanden en verhalen. Zo zullen nieuwe missies en filmpjes het verhaal van de game uitbreiden. Daarbij zijn er twee nieuwe met de hand gemaakte gebieden te verkennen: Lowland Meadows en Marin Woods. Ook zijn er twee nieuwe dorpen met NPC's te vinden, namelijk Hunter's Vale en Marin Village.

Verder wordt een endgame-mechanisme toegevoegd genaamd de Plague System, wordt het voedselsysteem in verband met de honger die personages kunnen ervaren op de schop genomen en wordt er meer diepgang aan gevechten toegevoegd. Er zijn ook meer dan honderdvijftig wapenopties, nieuwe uitrusting, vijanden en bazen te vinden. Tot slot is er een Hardcore-modus toegevoegd met permadeath. De patch notes zijn hier te vinden.

No Rest for the Wicked kwam vorig jaar via Steam Early Access uit. Deze release werd uitgebracht door Private Division, een label van Take-Two. Afgelopen november werd dit label echter verkocht door Take-Two, samen met bijna alle bestaande en aankomende games - met uitzondering van No Rest for the Wicked. Moon Studios heeft inmiddels laten weten de game zelf uit te geven.

No Rest for the Wicked is een actie-rpg met een duisterdere en realistischere vormgeving dan de Ori-spellen, die ook van Moon Studios komen. De game speelt zich af in het jaar 841, en de koning is overleden. Zijn arrogante zoon Magnus neemt de kroon over, en een plaag genaamd de Pestilence keert na duizend jaar terug.

Spelers kruipen in de huid van een Cerim, die onderdeel uitmaakt van een groep heilige strijders met speciale krachten die alles op alles zetten om de Pestilence tegen te houden. Ondertussen moeten spelers zich een weg banen door politieke intriges. Daarbij is de spelwereld met de hand gemaakt, wat het geheel een schilderachtig uiterlijk geeft.

De early access-versie van No Rest for the Wicked is speelbaar via Steam. Op een later, nog onbekend moment moet de uiteindelijke versie uitkomen op pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Mogelijk volgt er ook een Switch 2-versie.