Lost in Random is een lineaire game over willekeurigheid

Het eerste dat naast de sprookjesachtige Tim Burton-graphics opvalt aan Lost in Random, is hoe lineair dit verhaal over willekeurigheid verloopt. Bij het zien van al die dobbelstenen en kaarten verwachtten we een avontuur met meer kanselementen en keuzevrijheden, maar dat heeft zich na twee uur spelen nog niet geopenbaard.

Niet dat dat erg is: de nieuwe game van het Zweedse Zoink, bekend van grappige games als Stick It To The Man en Flipping Death, weet je gelijk in te pakken met zijn fabelachtige wereld. In het koninkrijk van Random is de dobbelsteen de baas. Alleen de stijlvolle (en duidelijk kwaadaardige) koningin mag een dobbelsteen hebben. Op je twaalfde verjaardag komt ze op bezoek, waarna je één keer mag rollen. Die worp bepaalt je toekomst.

©GMRimport

Even en Oneven

Dat pakt in het geval van Even slecht uit wanneer haar zusje Odd een zes gooit. Dit zou een leven vol geluk in het paleis van de koningin moeten betekenen, maar iets zegt Even dat haar zus in de problemen zit. Misschien ligt het aan de manier waarop de koningin Odd aan haar nekvel meesleept. Even sluipt het huis uit en gaat op zoek naar antwoorden, waarbij ze al gauw een levende dobbelsteen met de naam Dicey tegen het lijf loopt. Het blijkt dat vroeger alle inwoners zo’n ding hadden, totdat ze illegaal werden gemaakt. Met haar eigen dobbelsteen trekt Even nu de wijde wereld in.

En wat is het een prachtige wereld. De liefde druipt van de stop motion-achtige graphics af, maar het zijn vooral de fantasierijke omgevingen die de show stelen. Het koninkrijk van Random is onderverdeeld in zes werelden, eentje voor elke zijde van de dobbelsteen.

Creatief en magisch

In Onecroft wonen de armste mensen in krakkemikkige huisjes, in Two-Town gaat het er al iets beter aan toe. Maar daar wordt ieders gemoedstoestand dan weer dagelijks bepaald door een rol van de dobbelsteen. Wordt er weer eens een één gerold, dan gaat iedereen gedeprimeerd door het leven. 

Lost in Random heeft een apart soort humor, waarbij spelen met taal in een sprookjesachtige setting centraal staat. Wij kunnen bijvoorbeeld de plaatsnamen met getallen zeer waarderen, zoals Threedom en Sixtopia. Maar ook de gesprekjes met buurtbewoners zijn constant creatief en magisch. Wel voelde dit nog een beetje ongepolijst: de lipsynchronisatie klopt niet en tussenfilmpjes lopen niet vloeiend in elkaar over. Hopelijk ligt dat aan de vroege versie die wij speelden.

©GMRimport

Kans op gevechten

Het verkennen van de spelwerelden is zonder twijfel het hoogtepunt van onze korte previewsessie. Over de aanwezige gevechten zijn we tot nu toe wat minder te spreken. Er komt vooralsnog weinig tactiek bij kijken, al lijkt het vechtsysteem in genoeg lagen gewikkeld te zijn om later wat complexer te worden.

Het vechten draait namelijk om jouw levende dobbelsteen en een deck met kaarten die je magische krachten geven. Als je de vijanden vaak genoeg geraakt hebt met je ongevaarlijke katapult, heb je Dicey opgeladen en kun je hem werpen. Tijdens zo’n worp staat de tijd even stil, zodat je rustig kunt beslissen wat je wilt doen. 

Het aantal ogen dat je gooit is het aantal actiepunten dat je kunt besteden aan kaarten. Dat zijn bijvoorbeeld wapens waarmee je je vijanden te lijf kunt gaan, zoals een zwaard of pijl en boog. Voor twee punten kun je een bom neerleggen en één puntje levert je een genezend drankje op. Heb je je punten uitgegeven, dan gaat het spel weer van pauze af en speel je verder. 

De dobbelsteenworp en het trekken van kaarten lijken een stukje willekeurigheid aan het spel toe te willen voegen, maar in de praktijk valt dat reuze mee. Aan het begin van de game kun je alleen nog één of twee gooien. Een puntje meer of minder maakt nou ook weer niet zoveel uit. En tot nu toe hebben we maar een kleine selectie kaarten gezien, waardoor je altijd wel een wapen of een bom pakt om je vijanden mee om de oren te slaan.

©GMRimport

Geen deckbuilder

Het bouwen van een deck lijkt op dit moment helaas geen belangrijk onderdeel van het spel. Bij een winkel kun je wel nieuwe kaarten kiezen, maar de keuze is niet zo reuze en het voegt nog geen grote tactische keuzes aan je deck toe. Wie weet komt dit later in de game nog wat beter uit de verf. Het is uiteindelijk de bedoeling dat je met Dicey ook een zes kunt gooien, dus we hopen dat er ook krachtige kaarten van zes punten komen die het hele gevecht op zijn kop kunnen zetten. 

Na twee uur spelen zijn we dus nog niet weggeblazen door Lost in Random, al zijn we wel verliefd op de spelwereld en stijl van de game. Toch valt het op hoe stijfjes een spel over willekeurigheid in elkaar steekt. Het is niet zo erg dat het verhaal lineair is, maar de gevechten verdienen een diepere laag. Als dat in het uiteindelijke spel lukt, kan deze game zomaar hoge ogen gaan gooien.

Lost in Random komt op 10 september uit voor PlayStation 4 en 5, Xbox One en X|S, Nintendo Switch en pc.