Neo: The World Ends With You is stijlvol maar valt in herhaling
Ondanks lovende kritieken en een subtiele samensmelting met de Kingdom Hearts-franchise, is het oorspronkelijke The World Ends With You aan veel rpg-liefhebbers voorbijgegaan. Het is nu aan het vervolg, Neo: The World Ends With You, om dat recht te trekken.
In Neo: The World Ends With You leeft de jonge, hippe protagonist Rindo een zorgeloos bestaan in het drukke Shibuya, als hij op een dag wordt geconfronteerd met een bijzondere bijna-doodervaring. Zowel hij als zijn beste maat Fret ontdekken dat ze onwerkelijke psychische krachten hebben en dat de wereld om hen heen niet meer hetzelfde is. Ze bevinden zich in het Shibuya van het hiernamaals, waarin ze worden meegesleurd in het sadistische spel van de Reapers, met als ultieme prijs hun vrijheid en terugkeer naar hun eigen realiteit. Neo is een direct vervolg, maar voorkennis is niet strikt vereist. Voor degenen die het eerste deel hebben gespeeld is het grootste deel van de gameplay welbekend en zijn er enkele bekende gezichten te herkennen, maar voor nieuwkomers is het verhaal eveneens prima te volgen.
©GMRimport
Het spel laat zich besturen als een actie-rpg waarbij het verkennen van Shibuya, gevechten met willekeurige vijanden en onderonsjes met de vele personages elkaar continue afwisselen. Bij al deze aspecten staan de psychische vaardigheden van de hoofdpersonages centraal. Tijdens gevechten maak je gebruik van ‘Pins', een soort magische buttons (het soort dat je als accessoire op kleding bevestigt), die ieder hun eigen offensieve of ondersteunende krachten voortbrengen. Je kan ieder personage naar eigen inzicht een pin toebedelen om zo ontelbare combinaties van vaardigheden uit te proberen. Naarmate je avontuur vordert vind je steeds weer nieuwe buttons die je mogelijkheden verder uitbreiden en nieuwe tactieken mogelijk maken. Zeker tijdens de baasgevechten wordt er het nodige tactische inzicht gevraagd en komt de variatie die dit gevechtssysteem oplevert het beste tot zijn recht.
Probeer het nog een keer
Ook buiten gevechten om maak je veelvuldig gebruik van speciale krachten. Zo kan Fret andermans gedachten beïnvloeden en Nagi iemands gedachtewereld binnentreden. Van alle psychische kunstjes springt Rindo's gave om terug in de tijd te reizen er het meest bovenuit. Wanneer de situatie écht hopeloos lijkt, bevriest de tijd en kan hij ervoor kiezen terug te keren naar een eerder moment van de dag. Wanneer de aanloop van gebeurtenissen genoeg is beïnvloed om de oorspronkelijke penibele situatie te voorkomen, kun je in het ‘heden’ je lot veranderen en alsnog zegevieren.
Het is een leuk gegeven met veel potentie, maar wat de gameplay betreft ontbreekt het aan elke vorm van vrijheid. Je kan als speler zelden invloed uitoefenen op wanneer Rindo door de tijd reist. Zodoende dient deze vaardigheid eigenlijk exclusief als een verhalend element dat een twist geeft aan het normale verloop van de gebeurtenissen. Enig eigen inzicht in het oplossen van de voorgeschotelde situaties was daarin welkom geweest. In de huidige vorm verlopen dergelijke situaties altijd op dezelfde manier via een vooraf bepaald script. De enige keer dat je zélf kunt bepalen om Rindo's gave te gebruiken, is om terug te gaan naar eerdere dagen en zo gemiste zijmissies of scènes in te halen. Het eindresultaat is in feite een opgeleukte Chapter Select.
©GMRimport
Groundhog Day
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de gaven van de andere personages, die allemaal veel potentie hebben, maar die je nooit echt op een creatieve manier kunt inzetten. Zo is het lezen van gedachten alleen op specifieke momenten zinvol en leidt het altijd tot voorspelbare resultaten. Nagi's speciale kracht kan alleen worden gebruikt als het spel daarom vraagt en heeft een onopmerkelijke rits aan gevechten als gevolg. Het voelt als een enorme gemiste kans dat je eigenlijk nooit zelf gebruik kunt maken van je vaardigheden om nieuwe dingen te ontdekken, terwijl je wel grote delen van het spel vrij bent om door Shibuya te struinen. Alles voltrekt zich uiteindelijk via een lineair pad waar je niet van af kunt wijken.
jammer dat alle fantasie die in het verhaal en de vormgeving is gestoken niet even sterk naar voren komt in de gameplay
-
Terwijl de personages in Neo: The Worlds End With You gevangen zitten in een spel dat zich iedere week weer herhaalt, voelt het voor jou als speler net alsof je in het scenario van Groundhog Day vastzit. Elke nieuwe speeldag gebeuren er min of meer dezelfde dingen. De verhaallijn vordert en feitelijk zijn de missies anders, maar de gameplay is een grote herhaling van zetten. Elke nieuwe opdracht gaat gepaard met dezelfde soort gameplay, terwijl het spel juist zoveel elementen opvoert die voor de nodige variatie hadden kunnen zorgen. In plaats daarvan loop je door dezelfde paar straten, vecht tegen dezelfde soort vijanden en gebruik je dezelfde trucjes om gesloten paden te openen of zijmissies op te lossen.
Eén blik op de Records-sectie van het spelmenu verraadt dat er ontzettend veel dingen te verzamelen zijn: pins, kledingstukken, muzieknummers, sociale contacten en nog veel meer. Terwijl je door straten van Shibuya struint, kun je gevechten aangaan om nieuwe pins of geld te verdienen, mensen hun gedachten te lezen of de menu's van de vele restaurantjes uit te proberen. Er is een zee aan content te ontdekken en vrij te spelen waarmee de spelduur tot wel honderd uur opgerekt kan worden. De keerzijde is dat veel van deze ontdekkingstochten weinig interessant zijn en vooral ontzettend herhalend aanvoelen. De paar zijmissies die je per dag doet zijn te kort en inwisselbaar om een indruk achter te laten en uiteindelijk blijft er weinig anders over dan het overkoepelende verhaal voort te zetten. De ontwikkelaar wilde dit vervolg duidelijk grootser en uitgebreider maken, maar in zijn huidige vorm zou het spel beter tot zijn recht komen wanneer het aanzienlijk korter was geweest.
Geheel in stijl
Dat Neo: The World Ends With You tóch een leuke game is, is volledig te danken aan de kwaliteit van het verhaal en de fantastische, eigenzinnige sfeer. Het scenario waarin de hoofdpersonages zijn verwikkeld valt te omschrijven als een battle royale of de Hunger Games in het hiernamaals, maar toch is alles niet wat het lijkt. Elke onthulling levert weer nieuwe vragen op: wat is de achterliggende gedachte van het ‘spel’ dat de Reapers spelen, welke complotten bekookstoven de rivaliserende deelnemers en hoe zijn Rindo en zijn team eigenlijk in deze situatie terechtgekomen? Het hoofdverhaal weet telkens een wending te nemen die je laat snakken naar het vervolg.
©GMRimport
Ook de personages, die geweldig zijn vormgegeven, doen hierbij een duit in de zak. De interacties die ze met elkaar hebben zijn ontzettend tof en doen je wensen dat je meer tijd kon spenderen aan het sociale aspect van de game. Alles is voorzien van een fantastische soundtrack en overgoten in een hip sfeertje vol verwijzingen naar moderne Japanse mode- en straatcultuur. De bijzondere excentrieke stijl is een schot in de roos. Alles wat het eerste deel zo leuk maakte, zet ook in het vervolg weer de toon. Daarom is het extra jammer dat alle fantasie die in het verhaal en de vormgeving is gestoken niet even sterk naar voren komt in de gameplay. Neo: The World Ends With You is uiteindelijk een vermakelijke game geworden, maar wel een die volledig leunt op de kracht van het verhaal en vele kansen tot intrigerende gameplay pijnlijk onbenut laat.
Neo: The World Ends With You is nu op PlayStation 4 en Nintendo Switch verkrijgbaar. Later dit jaar staat ook een release op pc gepland.
Neo The World Ends With You lijkt zoveel op zijn voorganger dat fans van de oorspronkelijke game ook dit keer op hun wenken bediend worden. De poging om de originele formule uit te breiden leidt helaas vooral tot een langgerekt avontuur met te weinig variatie. De toffe, karakteristieke grafische stijl en spetterende soundtrack maken een hoop goed, maar kunnen niet voorkomen dat het spel op den duur eentonig wordt.
- Meeslepend verhaal, grafische stijl en toffe muziek zorgen voor een fantastische sfeer, veel content
- Herhalende gevechten en gameplay, oppervlakkige puzzels
