Fast RMX was een van de eerste eShop-titels tijdens de Nintendo Switch-release: ideaal voor iedereen die een korte pauze wilde inlassen tijdens het spelen van Zelda: Breath of the Wild. Met een genadeloos hoge moeilijkheidsgraad was het een mooie game om de tijd te overbruggen tot Mario Kart 8 Deluxe arriveerde. Met Fast Fusion bouwt ontwikkelaar Shin’en voort op deze formule, ditmaal op de release van de Switch 2. Maar de directe competitie van een nieuwe Mario Kart is voor deze futuristische racer misschien net iets te veel van het goede.
Fast Fusion heeft veel weg van games als WipEout en F-Zero. Door een tal van werelden knal je met honderden kilometers per uur over kronkelende, draaiende en met loopings gevulde racebanen. De voertuigen in Fast ogen wat log en hebben soms misschien wat meer weg van Formule-1 wagens, ware het niet dat ze een verblindende snelheid aanhouden. Fast Fusion voelt snel, pijlsnel. De kleinste inschattingsfout op het verkeerde moment in een bocht kan je al fataal worden, om nog maar te zwijgen over obstakels als zwaaiende boomstronken, opererende graafmachines en gaten in de weg. De game vereist een hyperfocus, maar beloont je met een gevoel van snelheid zoals weinig andere spellen dat doen.
Fast Fusion dankt zijn naam aan de nieuwe Fusion-modus. Door twee verschillende machines met elkaar te combineren kun je nieuwe voertuigen samenstellen die aspecten van beide samenvoegen. Echt diepgaand voelt dat niet. Meestal worden de belangrijkste twee eigenschappen met elkaar gecombineerd tot een nieuw ontwerp. De gefuseerde voertuigen zijn wel echt van een hogere klasse dan de basale modellen, maar de game spoort je niet echt aan om regelmatig te wisselen. Het gros van de Grand Prix wist ik te winnen met een gefuseerde machine die ik na het vrijspelen eigenlijk niet meer wilde aanpassen.
Higher, Further, Faster
Nee, de echte innovatie is te vinden op de racebaan zelf. Eén klik op de L-knop is voldoende om je machine een fikse sprong in de lucht te laten maken. Wat begint met voorzichtig springen over obstakels wordt al snel een tactiek om bochten af te snijden, geheime shortcuts te vinden of simpelweg boven op de competitie te landen en ze uit te schakelen. Geen enkele sprong is echter zonder risico, want voor je het weet schiet je uit de bocht, land je net naast de racebaan of knal je vol met de bovenkant tegen het dak van een tunnel. Het is zo simpel, maar springen is wat Fast Fusion onderscheidt van een doorsnee racegame. Het is riskant, maar o zo bevredigend wanneer je net die perfecte sprong zo weet te timen dat je de voorste racer afsnijdt. Sterker nog, als je door de poort van de eindstreep weet te springen word je niet alleen beloond met extra credits, maar word je boostmeter ook nog eens gevuld. Het klinkt makkelijk, maar menig race wist ik compleet te verliezen door in mijn hoogmoed te denken dat ik een spong wel zou halen.
De snelheid en tactiek die bij Fast Fusion komt kijken, is verweeft in een prachtig pakketje dat misschien wel de beste showcase is voor de kracht van de Nintendo Switch 2. Shin’en maakt in vrijwel al hun games gebruik van indrukwekkende belichting, details en particle effects, maar Fast Fusion trekt dit echt naar een hoger niveau. De prachtige reflecties van gespijkerde metalen ballen die als obstakels over de racebaan rollen, de condensatie en druppels die het scherm bedekken als je langs een ventilatieschacht raast en elke boost die je als een raket naar voren lanceert: wat oogt Fast Fusion mooi! Mario Kart World voelt bijna als een ritje in It’s a Small World na de achtbaan die deze game is, en dat voor minder dan de prijs van een bioscoopkaartje.
Een kleine identiteitscrisis
Toch moet er ook af en toe op de rem worden getrapt. Progressie in de game verloopt bijvoorbeeld niet precies zoals je gewend bent van doorsnee racers. Je kan nieuwe cups niet zomaar vrijspelen, maar moet deze kopen met de in-game credits die je verzamelt tijdens het racen en je positie aan het einde van een Grand Prix. Het is een beetje een domper als je na een goede race toch nog enkele credits mist om de volgende tracks vrij te spelen. Zeker als je twijfelt om je credits te spenderen aan een nieuw voertuig, zul je veel races moeten herhalen om genoeg te verdienen voor de volgende cup. Met die cups moet je het doen, want de game heeft geen online modus en kan alleen lokaal samen worden gespeeld. Dat is een behoorlijk gemis voor een moderne racer.
Ook mist Fast als franchise dat stukje persoonlijkheid dat WipEout en F-Zero zo definieert. De soundtrack en de levels zijn een lust voor de zintuigen, maar er zijn geen personages die wat meer inzicht geven in de wereld van Fast. Het is simpelweg een machine kiezen en gaan. Dat laat de game soms wat eentonig aanvoelen, en ook de standaard modi die aanwezig zijn helpen daar niet bij. Naast de singleplayer en de multiplayer is er nog een extra uitdagende Super Hero Mode, waarin elke crash meteen de race beëindigt. Een jukebox in het hoofdmenu tot slot geeft toegang tot de lekkere soundtrack, die ook nog wat nummers van de vorige games bevat.
Bloedserieus racen
Fast Fusion neemt het racen bloedserieus. Shin’en heeft duidelijk hun sterkste kanten omarmd. Visuele pracht met razendsnelle gameplay maakt het een ideale game voor korte racesessies met vrienden die een beetje klaar zijn met blauwe schildjes. Het zou mooi zijn geweest als de grafische stijl ook was gebruikt om de spelwereld van wat meer persoonlijkheid te voorzien, maar dat mag de pret niet drukken. Wat de pret wel drukt? Het gebrek aan een online modus. Fast Fusion trapt zelfverzekerd het gaspedaal plat en maakt een keiharde indruk op de Nintendo Switch 2, maar mist net dat beetje meer om zich te verzekeren van een plaats op het podium naast een nieuwe Mario Kart.
Fast Fusion is nu verkrijgbaar voor de Nintendo Switch 2.
Fast Fusion kan voor veel kersversie Switch 2-eigenaren een prima tussendoortje zijn. Het is lang niet zo uitgebreid als Mario Kart of zo expressief als een F-Zero, maar gaat erin als een lekkere bonbon: opgemaakt als een ware delicatesse en met meer diepgang dan je zou verwachten. Verwacht geen maanden speelplezier, maar een fijn tussendoortje zo rond de release van Nintendo’s nieuwe console. Een online multiplayer had de levensduur van dit spel echter flink verlengd.
