Review: Battlefield 6 is een van de beste delen ooit

EA zit er warmpjes bij. Niet alleen omdat de uitgever wordt geprivatiseerd met oliegeld uit het altijd zonnige Saudi-Arabië, ook omdat er ein-de-lijk een Battlefield-game uitkomt die weer écht lijkt te klikken bij de achterban en het brede publiek. En ja, misschien is het de laatste Battlefield, want wie kan de grillen van een Saudisch investeringsfonds nou voorspellen, maar toch: Battlefield is terug.

 Nou ja, de multiplayer dan. En ja, ik weet het: je speelt deze game niet voor de singleplayer. Toen ik drie weken geleden een kritische preview schreef over die singleplayer, was de respons vooral: “Wacht, er is een singleplayermodus?” Begrijp ik helemaal. Hopelijk begrijpen jullie ook dat die singleplayer er niet toevallig in zit. EA vindt het wel lekker om deze game in de markt te kunnen zetten als een game die je óók in je uppie kunt spelen.

‘Maak er maar wat van’

Er zijn momenten dat die singleplayercampagne ‘best oké’ is, vooral door de afwisseling. Tanks, skydiven, abseilen, sluipen, D-day-achtige bestormingen: het hele spectrum aan Battlefield-missies passeert de revue. De gunplay is bovendien uitstekend en de audiovisuele prestaties imponeren continu. Dat is geen verrassing, want dingen ontploffen heel erg goed in de Frostbite-engine. Het geweld krijgt hier een prachtig podium.

Je komt bovendien op leuke locaties, er zijn knipogen naar echte gebeurtenissen en de audio steelt de show als het losgaat op het scherm. Maar zo sterk als de actie is - vooral omdat die actie de fundering is van de multiplayer - zo zwak is de rest. Ik denk absoluut dat er mensen bestaan die hier lol aan gaan beleven, maar er zijn ook mensen die graag poep eten. In die zin weet ik niet in hoeverre je waarde moet hechten aan alle meningen in dit spectrum.

Te beginnen met het verhaal over een instortende NATO, resulterend in een grootschalige oorlog tegen een privaat mega-leger. Die opzet leunt heel erg op personages die lage overheidsrollen bekleden, wat het bredere conflict in de kern al ongeloofwaardig maakt. Ik heb me daar zo ontzettend aan geërgerd, maar zelfs na zoveel irritatie was ik niet voorbereid op het slotstuk. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit einde mij bijkans boos maakte.

Oké, het verhaal is slecht. De personages boeien niet en iedere missie heeft amper te maken met de vorige. Maar om na al die ellende te kiezen voor een open einde? Gestoord. Deze conclusie slaat he-le-maal nergens op. Ik vermoed dat de singleplayer ergens tijdens de ontwikkeling is ingekort of omgegooid. Je merkt dat vooral tijdens tussenfilmpjes: daarin keren hoofdpersonages terug die amper of zelfs niet in de game zelf zitten - niet één keer.

Achterlijk

De afwerking die het schrijfwerk mist, ontbreekt ook in de missies zelf. De singleplayermodus van Battlefield 6 is technisch behoorlijk armoedig. Er zitten veel bugs in, zoals teleporterende soldaten en objectives die niet laden. Ook filmische momentjes worden soms niet ingeladen, vooral als je te laat of te vroeg op een bepaalde plek arriveert. Je loopt dan maar een beetje op en neer om de volgende scène te triggeren.  

De tegenstanders zijn oprecht achterlijk. Ze zitten heel vaak stil achter een muurtje of rennen juist hersenloos op jou en je teamgenoten af. Die teamgenoten zijn niet veel slimmer. Ze schieten zonder reden op muren of doen juist helemaal niets. Ook teleporteren ze regelmatig naar je toe als je te ver weg bent, want ze blijven geregeld achter dozen of andere objecten haken. Ook teleporteren ze regelmatig naar objectives toe.

Er zijn genoeg Battlefield-singleplayermodi die ik met plezier gespeeld heb, ook al waren ze zo oppervlakkig als een bierviltje. Daar ligt het niet aan. Het probleem is dat de Battlefield 6-singleplayercampagne zelfs als ‘dom vermaak’ tekortschiet. Er zitten heel veel technische en verhalende ergernissen in. Dat maakt de singleplayer moeilijk aan te raden, Zeker omdat-ie vijf uur duurt maar je nooit het Battlefield-muziekje hoort. Niet één keer.

Zelfs niet op momenten die erom smeken. Als je dat al niet ingepast krijgt…

Comeback

Misschien denk je nu: wat boeit mij die singleplayer nou? Ik voel je, maar die singleplayer is het enige aan Battlefield 6 waarover we nog weinig weten. Want laten we eerlijk zijn: wat moet ik nog over de multiplayer vertellen dat jij na een paar bèta’s en honderd verschillende YouTube-analyses niet weet? Het is al een tijdje duidelijk dat Battlefield 6 een fenomenale Battlefield-multiplayer heeft. Je voelt dat meteen als je de game voor het eerst speelt.

Dat is moeilijk uit te leggen, maar in deze multiplayer komt complete chaos en een precieze zware militaire feel bijna naadloos samen. Het rondwaggelen voelt gewichtig, maar de animaties, met name voor de sprint en het trekken van je wapen, zijn juist vloeiend en snel. Het tempo zit er daarom aardig in, maar is nooit too much, waardoor deeltje zes me aan Battlefield 3 doet denken - voor mij dé perfecte Battlefield-balans.

Mocht je nog nooit een Battlefield-game gespeeld hebben: er zijn kleine en grote modi en maps. In die kleine modi kun je individueel het verschil maken, maar in de grote modi, met 64 spelers, draait alles om de objectives en samenwerken als squad van vier spelers, die dan weer in dienst staat van het hele team. De wisselwerking tussen de vier classes is in die modi belangrijk. Combat Medics healen je, Engineers vullen je munitie aan, et cetera.

Persoonlijk vind ik de Combat Medic de beste en meest veelzijdige class. Dan weet je altijd waar aan het front de meeste teamgenoten sterven, en is het makkelijk om punten te sprokkelen door te healen en te reviven. Toch hoef je je als Medic (of een van de andere classes) niet toe te leggen tot die speelstijl. In plaats van een submachinegeweer kun je ook een sluipschuttersgeweer of een shotgun pakken - de marges van classes bieden vrijheid. 

Sommige fans vinden dat de wisselwerking tussen de classes daarmee vertroebelt. Ik ben het daar niet mee eens - zeker omdat de gunplay in Battlefield 6 uitstekend is. De M4 is mijn favoriete geweer, dus waarom zou ik mezelf als Medic willen beperken tot andere wapens? Ook het snipen is als iedere class heerlijk - al is de scope glint (die witte gloed van sluipschutters) heel goed zichtbaar, waardoor snipers vooral elkaar onder vuur nemen.

De shotgun en submachinegeweren zijn ook helemaal terug, zeker omdat kleine maps vrij overheersend zijn. Zelfs Cairo (een van de grootschalige Conquest-levels) voelt met 63 andere spelers kleinschalig door de vele gangetjes en gebouwen. Gelukkig zorgen Liberation Peak en de Battlefield 3-klassieker Operation Firestorm voor balans: die maps zijn veel groter, maar lenen zich alsnog voor hotspots en bottlenecks rondom de objectives. 

Het leven is goed

Nu deel ik natuurlijk vooral mijn persoonlijke bevindingen, maar na 23 jaar aan Battlefield-games spelen weet ik dat die bevindingen over een week weer anders kunnen zijn. Battlefield-games draaien vooral om samenwerken, zeker in een grootschalige modus als Conquest, maar uiteindelijk schuilt er ook veel plezier in dom experimenteren. Nu vind ik de Combat Medic geweldig met een M4, maar morgen loop ik misschien vooral C4 te gooien.

Deze recensie komt in die zin te vroeg, want ik ben heel benieuwd hoe mijn mening luidt na tientallen uren spelen. Bovendien heb ik de Portal-modus, waarin de community eigen maps en modi kan aanmaken, nog niet kunnen testen. Anderzijds komt deze recensie ook te laat, want ik weet eigenlijk al sinds de bèta dat Battlefield 6 weer een Battlefield-game voor mij gaat zijn. 

Ik had graag nog een grote map extra gezien, maar de wapens, de voertuigen, de maps, het tempo, de gunplay: het voelt werkelijk allemaal op het niveau van de beste delen in de serie. Toch is de grootste kwaliteit van deeltje zes eigenlijk alleen uit te leggen door ‘m zelf te ervaren, en dat is de destructie. De verwoesting is niet alleen handig, bijvoorbeeld omdat je tussenmuren kunt inslaan om bij vijanden te komen, het is vooral ook schitterend om te zien.

Je kunt een miljoen keer  in een huis staan dat beschoten wordt door een tank of helikopter, maar de chaos die daarop volgt, went waarschijnlijk nooit. Het stof dat opspringt, de muren die afbrokkelen, de teamgenoten die het uitschreeuwen, het schot dat door de kamer galmt: in Battlefield 6 ervaar je de hectiek van het front met iedere vezel in je lichaam. Dat gevoel is bijna verslavend. Ik zou willen dat iedere game mij zo zou onderdompelen in zijn chaos.

Want in die chaos vind ik dankzij 23 jaar aan Battlefield-ervaring rust. Dat klinkt raar, maar dat gevoel van onder druk staan en nergens meer heen kunnen, is juist wat ik tegenwoordig in veel shooters mis. Maar niet in Battlefield 6. Dit is mijn Battlefield. Hoe meer alles om mij heen instort, hoe meer mijn focus groeit. Ik klamp de muis iets steviger vast, druk WASD net iets harder in, leun net iets meer naar voren. Mensen, Battlefield is he-le-maal terug.

Battlefield is vanaf vrijdag 10 oktober om 17:00 uur speelbaar op pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Voor deze review is de game op pc gespeeld.