Review: Borderlands 4 is een geslaagde comeback

Om maar met een bekentenis te beginnen: ik zat niet bepaald te wachten op Borderlands 4, want ik heb weinig plezier beleefd aan zijn voorganger. Borderlands 3 knalde prima weg, maar het schrijfwerk - en dan met name de humor - dreef mij tot waanzin. Al na een paar uur spelen voelde ik mijn ziel getergd door memes en Claptrap-oneliners. Dit nieuwe deel heeft in die zin veel te bewijzen.

Borderlands 4 doet mij gelukkig vaak denken aan Borderlands 2, mijn favoriete deel binnen deze coöperatieve first-personshooterreeks. De actie, de spelwereld, de personages: ze ademen het chaotische plezier dat het tweede deel zo speels maakte. Dat betekent óók dat dit vooral een traditionele Borderlands-game is. Op wat nieuwe actie- en rpg-mechanieken na, weet je precies wat je van deze lootershooter kunt verwachten. 

Borderlands 4 is dus een beetje voorspelbaar. De verschillende omgevingen, de vliegende scooter om op rond te rijden, de personages met uitroeptekens boven hun hoofd, de fast-travelpunten die je moet vrijspelen met kort puzzelwerk: als je het niet uit Borderlands zelf kent, ken je het wel uit andere games. Dat Borderlands 4 alsnog zo vermakelijk is, komt door hoe goed die kernbeginselen zijn. Deze formule is gewoon heel erg sterk. 

Dankzij de vlotte schietactie, uitgebreide skilltrees en experimentele wapens vloog ik letterlijk en figuurlijk door de vele (zij)missies heen. Borderlands 4 is gevoelsmatig wellicht een terugkeer naar deeltje twee, maar voelt tegelijkertijd ook groter en vloeiender, binnen een spelwereld waarin veel meer te doen is. Niet alles is altijd de moeite waard, maar verder heb ik continu van dit vierde deel genoten - ook in mijn eentje. 

Echt heel klein beetje

Borderlands 4 is volgens Gearbox geen openwereldgame. Sec genomen klopt dat: alles speelt zich af in vier grote zones op de planeet Kairos. In de praktijk zijn die gebieden met een heel kort laadscherm met elkaar verbonden, en had ik eigenlijk continu het idee een openwereldgame te spelen. Ook omdat de structuur van deze wereld - met zijmissies, kleine random events en een scooter om op rond te rijden - heel erg ‘open wereld’ voelt.

Je begint Borderlands 4 met het kiezen van jouw Vault Hunter, en gaat vervolgens op zoek naar een grote Vault om leeg te roven. Zo makkelijk loopt dat natuurlijk niet, en al gauw maak je kennis met de kwade heerser over deze planeet, de Timekeeper. Helaas is hij een beetje een matige slechterik. De Timekeeper ziet er niet alleen uit als een saaie robot, zo praat hij ook. Zijn monologen zijn veel te serieus en monotoon om indrukwekkend te zijn.

Eigenlijk zijn de andere eindbazen veel interessanter. De Timekeeper heeft drie handlangers die ieder meer dan genoeg op hun kerfstok hebben. Tijdens hun verhaallijnen kom je op bijzondere plekken, ontmoet je bendes die met je mee willen doen in de strijd en trek je op met enkele oude bekenden. De route naar het einde is soms een beetje voorspelbaar, maar er zijn gelukkig genoeg kronkels om het interessant te houden.

Daarmee doet ook het verhaal in opzet een beetje denken aan dat uit Borderlands 2, ook omdat het verhaal met gepaste ernst verteld wordt. Borderlands 4 kan cringe en edgy zijn, maar de memes en toilethumor zijn verdwenen. Bovendien worden grappen en grollen, zoals een slechterik die je op zijn rug moet slaan om hem te genezen van zijn rugpijn, vaker afgewisseld met scènes die met serieuze thema’s indruk maken.

Mascotte Claptrap wist mij tijdens een missie zelfs een beetje te raken. Het was weliswaar maar een heel klein beetje, maar ik vergat zowaar even mijn diepgewortelde haat voor deze gele mechanische humorterrorist. Claptrap is verder nog steeds een van de irritantste personages ooit gemaakt, en je weet nooit zeker of hij je plots gaat ‘verrassen’ met een dab of 9Gag-meme, maar hey, in Borderlands 4 heeft hij z’n moment(en).

Het regent explosies

Natuurlijk is Borderlands uiteindelijk met name de bakermat van de ‘lootyshooty’; een schietspel waarin verzamelen van uitrusting centraal staat. Het knallen voelt in dit vierde deel als vanouds, zowel met een controller als met muis en toetsenbord. Ook de feedback van elke wapensoort is goed - sommige shotguns daargelaten, omdat vliegende tegenstanders wat verder van je af bewegen. De vele wapens en items variëren bovendien enorm.

Er is altijd wel een wapen dat klikt met je speelstijl. Ik ben een groot fan van de shotgun die maar één kogel heeft, maar na een headshot ook een andere tegenstander raakt. Of de ‘Legendary’-granaat die meerdere granaten laat vallen als je ‘m in de lucht gooit, daarna in tweeën splitst, waarna-ie nog meer granaten laat vallen. Het regent dan explosies - en dan heb je er nog twee van ook. Zeker in co-op is de chaos dan onnavolgbaar.

Nu heb ik deze game vooral in mijn eentje gespeeld, op wat korte potjes met onze eigen levende legende Skate na. Natuurlijk had ik deze game liever volledig in co-op gespeeld, maar verrassend genoeg ‘miste’ ik zo’n co-op-partner niet. Dat komt door de loot en de actie, maar ook door de rpg-mechanieken. Ieder personage heeft drie uiteenlopende skilltrees met hele eigen krachten, dus er is veel om mee te experimenteren.

Vuurbommen, turrets, zwaarden, een soort necromancer-leger: het is te veel om uit te lichten. Mijn favoriete personage is Rafa, een Zuid-Amerikaanse exo-soldaat. Een van zijn skilltrees laat je tegenstanders onder vuur nemen met schouderkanonnen. Op een gegeven moment kun je ook een los kanon op de grond installeren. Dat kanon schiet ook jouw granaat af. En laat ik nou net een granaat hebben waardoor het explosies regent…

Vloeiend

Borderlands 4 is op zulke momenten ontzettend chaotisch, want er gebeurt zeker in coöp van alles op het scherm. Toch blijft de actie bevredigend. Niet alleen door het brede arsenaal aan wapens, maar ook door de nieuwe manier waarop je voortbeweegt. Ja, Borderlands 4 ademt typische Borderlands-actie, maar was nog nooit zo vloeiend. Je bent heel erg wendbaar, met veel opties om vijanden te flankeren of afstanden snel te overbruggen. 

Je hebt ditmaal een double jump, twee dashes, een knie-slide, een pounce vanuit de lucht, een wingsuit én een grappling hook - en al die moves zijn met elkaar te combineren. Een klif die niet haalbaar lijkt, is met een opeenvolging van een jump, dash, nog een jump, wingsuit, dash én wingsuit plots gewoon te doen. Het is enkel jammer dat je staminabalkje traag oplaadt. Daardoor moet je af en toe je voet van het gaspedaal halen.

Als je je twee dashes hebt gebruikt, duurt het een seconde of vijf voordat ze weer beschikbaar zijn. Ik snap dat Borderlands 4 geen arenashooter is, maar ik had graag gezien hoe snel Borderlands 4 zonder die limiet zou zijn. Zulke upgrades ontbreken helaas. Ergens is dat natuurlijk ook een verkapt compliment, want in Borderlands 4 waande ik me alsnog een methodologische moordenaar die met een rotvaart door omgevingen dendert.

Set pieces

Het spektakel zit ‘m gelukkig niet alleen in de actie, want ook de missies zelf loodsen je naar imposante set pieces en onverwachte locaties. Met name het moment waarop een klein dorpje wordt overvallen door een gigantisch luchtschip is memorabel. Die missie heeft een geweldige spanningsopbouw. De quest loodst je de halve map door én eindigt met een veldslag. En hoofdmissies schotelen je wel vaker zo’n plots stukje epiek voor.

De zijmissies zijn wat kleiner in opzet, maar kunnen ook écht de moeite waard zijn. Zo ontmoet je op een gegeven moment een bom boven een waterput. Je wilt de bom - die praat met een elegante vrouwenstem - helpen om alsnog te ontploffen, want dat is waarvoor ze is gemaakt. Maar is dat wel het doel van haar leven? Of kan ze boven de put blijven hangen en zo onderdeel worden van de gemeenschap die daar dag in, dag uit water haalt? 

Die quest is een goed voorbeeld van de balans tussen ernst en humor, en zo zijn er wel meer missies de moeite waard dankzij unieke situaties of personages. Sla bijvoorbeeld zeker de missies met The Boss niet over. Andere missies hebben zelfs blijvend invloed op de spelwereld - zoals een gigantische toren die uit de grond schiet en daarna continu boven dat gedeelte van de planeet uittorent. 

Helaas zitten er ook missies tussen die wél steeds dezelfde formule volgen, zoals een reeks waarin je gestoorde bendeleden moet helpen om een einde te maken aan ‘de problemen in hun hoofd’. In de praktijk ben je dan gewoon voorwerpen aan het verzamelen om die later bij ze in te leveren, wat al gauw aan charme verliest. En zo zijn er wel meer missies die de kant van een fetchquest opgaan, al zijn ze duidelijk in de minderheid.

Heel veel videogame

Na dertig uur spelen zit het hoofdverhaal erop, maar is er ook nog een heleboel videogame over. De skills van andere personages, een stuk of twintig zijmissies, enkele Vault-dungeons met bijzondere loot: het is bijna onmogelijk alles in één playthrough grondig te verkennen. Borderlands 4 heeft daarnaast ook al een heel contenttraject voor de komende maanden, inclusief nieuwe verhalende content met een nieuwe Vault Hunter.

Wel hoop ik dat tegen die tijd één pijnpunt is aangepast: Borderlands 4 is een mooie game, mede dankzij de vergezichten en belichting, maar op mijn pc had ik regelmatig last van haperende frames, zeker na het inladen van een nieuw gebied. Dat lijkt een typisch Unreal Engine 5-probleem, want wel meer games met die engine kampen met plotse stutters. Mogelijk merk jij daar straks weinig van door een late patch, dus hou dat even in de gaten.

Borderlands 4 verschijnt op 12 september op pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. De Switch 2-versie arriveert op 3 oktober. Voor deze review is de game op pc gespeeld.