Review: Dragon Quest 1 & 2 HD-2D Remake is een reis door de geschiedenis

Dragon Quest lééft. Meerdere studenten in mijn collegezaal hebben, naast maatschappelijk geëngageerde stickers, tekeningen van Akira Toriyama op hun laptop. Ze weten dat Pokémon, Final Fantasy en Claire Obscure op deze decenniaoude reeks gebaseerd zijn. Maar een remake van twee delen uit medio jaren tachtig? Dan heb je als ontwikkelaar wel erg veel vertrouwen in games van weleer. Hebben we inmiddels niet hogere standaarden voor rollenspellen?

Het simpele antwoord: nee, eigenlijk niet, want Dragon Quest is in veertig jaar nauwelijks veranderd. Vond je Dragon Quest 11 leuk, dan haal je veel plezier uit deze bundel. De formule van een heldenreis, archetypische hoofdpersonages en de onontkoombare strijd tegen het kwaad gaat al veertig jaar mee, en is nog steeds ijzersterk. De simpele maar doeltreffende turn-based gevechten blijven interessant en uitdagend. En die HD-2D-vormgeving sluit naadloos aan op de welbekende monsters, architectuur en natuur uit Dragon Quest.

Verwacht je daarentegen de innovatie, verrassingen en nuance van een Octopath Traveler of Final Fantasy 7-remakes, dan ben je hier aan het verkeerde adres. Ondanks een waslijst aan kleine aanpassingen voelt Dragon Quest 1 & 2 HD-2D Remake namelijk vooral als een warm bad met Badedas-bubbels. Da’s heerlijk onderdompelen, maar ander (en moderner) badschuim is minstens zo lekker.

Een touwtje uit de deur

De eerste Dragon Quest verscheen in 1986 voor de NES, het tweede deel een klein jaar later. De games kwamen destijds niet in Europa uit. Lang waren ze hier niet makkelijk te spelen: je moest echt op zoek gaan naar illegale kopietjes of geïmporteerde Amerikaanse versies om met deze klassiekers in aanraking te komen. Inmiddels heeft Square Enix ports uitgebracht voor mobiel en Nintendo Switch Online, maar anno 2025 valt vooral op dat de games ontzettend sloom en vooral behoorlijk pittig zijn. Het is in die zin een godsgeschenk dat Square-Enix niet schroomt om oude games opnieuw uit te brengen en te voorzien van een paar moderne features als snellere gameplay, voice-overs, meerdere moeilijkheidsgraden en een gelaagder plot. Dit zijn precies de details waarmee Dragon Quest 1 en 2 voldoen aan de eisen van hedendaagse gamers.

Deze remake staat trouwens niet op zichzelf: Dragon Quest 1 & 2 HD-2D Remake treedt in de voetsporen van de vorig jaar uitgebrachte heruitgave van deel drie – qua verhaal en lore het beginpunt van de serie. Bastiaan Vroegop gaf deel drie een 90: “Deze game weet de oorspronkelijke ervaring te herpakken om je dat oude gevoel te geven, maar dan in een modern jasje. Het team is daarmee hondstrouw gebleven aan het origineel. Enerzijds is dat uitstekend nieuws, want het maakt dit de beste manier om deze klassieker te spelen. Maar daarmee is het ook echt een game gemaakt voor jrpg-fans van het eerste uur.”

Deze conclusie slaat ook op Dragon Quest 1 en 2. Het grote verschil? Het doet ertoe dat beide delen voor deze remake gebundeld zijn. Deze keuze van Square Enix geeft het verhaal, de gameplay en de spelwereld namelijk verrassend veel diepgang en betekenis. Wat je meemaakt in Dragon Quest 1 resoneert in deel twee – met vleugjes magie tot gevolg.

De tand des tijds

Dragon Quest 2 is uniek in de serie. Waar latere games erom bekendstaan dat je in een team van drie of meer de wereld probeert te redden van het kwaad, sta je er in deel één alleen voor. Dit leidt tot een behoorlijk heroïsche en vooral spannende ervaring. Elke misstap kan je einde betekenen, waardoor je je goed moet voorbereiden voordat je op avontuur gaat. Meer dan in andere delen is het cruciaal dat je in een dorpje een herberg opzoekt om je op te frissen, een winkel binnenloopt om geneesmiddelen te kopen en bij een smid aanklopt voor een nieuw zwaard.

Elke uitvalsbasis is een plek voor rust en een schnabbel, alles daarbuiten vormt een potentieel gevaar. Hierdoor is de spelwereld niet zomaar een mooi decor van bossen, stranden en moerassen, maar maakt-ie wezenlijk deel uit van de plot. Geeft een dorpsbewoner aan dat het pad naar de hoofdstad vol mysterie én onraad zit, dan is dat ook echt zo.

De gameplay van de eerste Dragon Quest is dus behoorlijk kalm, zelfs voor een jrpg en ondanks de nieuwe feature om gevechten versneld te doorlopen. Maar dat langzame tempo is geen enkel probleem, want het verhaal zelf is puntig en beknopt. Ik was er zelf in zo’n vijftien uur doorheen. Dit is alsnog een verdubbeling van de lengte van het origineel: in de remake zitten nieuwe personages, uitgediepte plottwists en extra uitdagingen. Maar voor een jrpg voelt het behoorlijk kort en bescheiden. Als losstaande game zou-ie daardoor een ruime voldoende scoren, vooral omdat de gameplay zo goed in elkaar steekt, maar als een uitgebreide proloog van deel twee is-ie juist fenomenaal.

Oh, die plek ken ik nog!

De overgang naar Dragon Quest 2 is in eerste instantie een tikkeltje vervelend. Wederom krijg je veel uitleg over de spelmechanieken, die je je tijdens deel één al eigen hebt gemaakt. Belangrijker: de hoofdpersoon uit Dragon Quest 1 maakt plaats voor een rits aan nieuwe personages, die je elk opnieuw moet levellen. Na uren noestig sparen voor de beste outfit en zwaarden word je in Dragon Quest 2 dus weer teruggeworpen op een simpele stok en wat linnen kleding. Ook je vaardigheden – zoals linea recta van plek A naar B reizen – moet je opnieuw verdienen. Wat je eerder hebt uitgespookt doet er qua gameplay totaal niet meer toe. Omdat zo’n beetje iedere Dragon Quest dezelfde soort ervaring biedt, leidt dit in eerste instantie tot een herhalingsoefening.

Zet je je daar overheen, dan ontvouwt zich een avontuur dat op andere vlakken juist wel op Dragon Quest 1 voortborduurt. Zo nu en dan kom je bijvoorbeeld op plekken die je ook in deel één hebt bezocht. Hoewel die plekken er min of meer hetzelfde uitzien, merk je al gauw de verschillen op, van andere inwoners tot andere interieurs. Die inwoners refereren ook aan acties van weleer – toen je nog als einzelgänger door de wereld sjeeste. Kom je na lang zwoegen door een woestijn dus aan bij een bewoond gebied, dan is het des te specialer als je hier in Dragon Quest 1 eens eerder bent geweest. Zo fascinerend als de verschillen tussen het Hyrule van Breath of the Wild en Tears of the Kingdom wordt het niet, maar alsnog is het bijzonder om te merken hoe de ene game nagalmt in de andere.

Dan nog even over Dragon Quest 2 zelf. Die game heeft de lengte, diepgang en spelmechanieken die je uit andere delen kent. Dat betekent dat je als team op avontuur gaat, gevechten om duidelijke rolverdelingen draaien en talloze geheimen op de loer liggen. Thematisch is deel twee een stuk duisterder en gelaagder. Al in de eerste paar uur krijg je te maken met familiedrama en een wereld die naar de knoppen lijkt te gaan. En niets wijst erop dat jij de held bent die het zaakje even oplost. De verhaallijnen kennen een uitstekende spanningsboog en zitten vol boeiende personages.

Aan de oorspronkelijke game is behoorlijk veel toegevoegd, van extra content tot een nieuw speelbaar personage. Dat zijn aardige extra’s, maar het belangrijkste is dat de game de karakteristieke Dragon Quest-ervaring biedt. Oftewel: alle personages zijn sympathiek, de vormgeving is weergaloos en de balans tussen uitdaging en plezier is nagenoeg perfect. Het tempo ligt ook een stuk hoger dan in het eerste deel, waardoor de verhaallijn van zo’n 30 tot 40 uur boeiend blijft tot het slotstuk.

Valt hier nog wat op af te dingen? Nou, eigenlijk niet. Tuurlijk, Dragon Quest 11: Echoes of an Elusive Age is groter, mooier en interessanter. Maar dat is een game uit 2017. Dragon Quest 1 & 2 HD-2D Remake haalt het uiterste uit de jaren tachtig-kan: de remake slaagt erin om zowel trouw te blijven aan de originele delen als de standaarden van vandaag de dag te omarmen.

Dragon Quest 1 & 2 HD-2D Remake verschijnt op 30 oktober voor Nintendo Switch, pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Voor deze review is de game getest op pc (desktop en Steam Deck).