Review: Eriksholm: The Stolen Dream sluipt ongezien de middelmatigheid in

Soms mis ik de dagen dat ik wat meer tijd had om games te reviewen. In die schemerjaren tussen student en volwassen zijn nam ik spellen aan waar ik nog nooit van had gehoord, puur op basis van vibes. Of op basis van de titel, wat bij Eriksholm: The Stolen Dream het geval is. Ik heet namelijk Erik, maar ik weet niet wat een holm is en na twaalf uur spelen heb ik nog altijd geen flauw idee waar die subtitel op slaat.

Die manier van games spelen - zonder enige voorkennis - levert soms prachtige momenten op. Ik weet nog goed dat ik de briljante walking sim Gone Home speelde en continu dacht dat het een horrorgame was. Een leegstaand huis, onweer dat tegen de ramen blaast, lampen die niet aan gaan en overal vreemde briefjes. Ik wist op dat moment niet dat ik een van mijn nieuwe favoriete games ooit aan het spelen was dat me van mijn sokken blies met een spelconcept waarin alle details een verhaal vertelden. Dat komt extra hard binnen als je blanco aan een game begint.

Daarom dacht ik: kom, laat ik het weer eens proberen. Maar zo'n unieke ervaring kun je niet zomaar repliceren. Als je zonder voorkennis aan een review begint, heb je net zo vaak een middelmatige game in handen en vraag je je halverwege af waar je nou weer aan begonnen bent. Eriksholm: The Stolen Dream is een oersimpele stealthgame vanuit isometrisch perspectief met een kabbelend verhaaltje en soms frustrerende gameplay. Tja, daar zit je dan als reviewer. En dan wordt er ook nog van je verwacht dat je daar iets interessants over schrijft! Dan grijp je al snel terug op persoonlijke anekdotes om je review mee te beginnen...

Erik duurt het langst

Eriksholm draait om het jonge meisje Hannah in de stad Eriksholm, gebaseerd op Scandinavische steden in het begin van de twintigste eeuw. Op een ochtend wordt ze wakker en is haar kleine broertje Herman verdwenen. De politie die op haar deur staat te rammen is blijkbaar naar hem op zoek en wil Hannah ook meenemen voor een verhoor, maar daar heeft ze natuurlijk geen zin in. Ze kruipt in een ventilatieschacht en sluipt de rest van de game door de geplaveide straten, op zoek naar Herman en de reden dat heel de stad plotseling achter hem aan zit.

Wat volgt is zo'n twaalf uur aan weinig inspirerende sluipmissies, waarin je vooral de looppatronen van wachters moet onthouden en op het juiste moment om hoekjes moet lopen. Het kan best spannend zijn om achter de rug van een agent achter een muurtje te glippen, maar de grootste bron van adrenaline in dit soort spellen is helaas verwijderd. Er is geen mogelijkheid om foutjes recht te zetten of met je hart in je keel weg te sprinten terwijl gealarmeerde wachters naar je zoeken. Dit zijn insta-fail missies, waarin je je geen misstap kunt veroorloven. Ziet een agent ergens een lichaam liggen? Dan is het game over, begin maar lekker opnieuw. Gelukkig zijn de checkpoints ruimschoots aanwezig.

Het wordt al een stukje interessanter wanneer Hannah verderop in het spel twee metgezellen krijgt en je ze alle drie veilig door de levels moet loodsen. Deze bondgenoten hebben elk hun eigen vaardigheden, die je strategisch moet combineren om wachters af te leiden, uit te schakelen of om de tuin te leiden.

Zwemles

Die vaardigheden slaan trouwens als een tang op een varken. Zo kan Alva steentjes gooien om wachters een bepaalde kant op te sturen, zodat je er snel langs kunt sluipen. Pardon? Is steentjes gooien zo moeilijk dan, dat de rest dat niet kan? Sebastian kan als enige zwemmen, om bijvoorbeeld naar de andere kant van een rivier te komen en de brug omlaag te brengen voor zijn kompanen. Serieus, krijgt verder niemand in Eriksholm zwemles? Het zijn allemaal enorm saaie skills waar weinig creativiteit bij komt kijken.

Af en toe laat de game wel zien hoe leuk het had kúnnen zijn. Zo is er een missie waarbij je in een landhuis moet zien te sluipen, maar de ingang wordt bewaakt door een kelner. Die verlaat zijn post pas als alle wijn in het huis op is, en dus moet je ervoor zorgen dat de aanwezige gasten meer flessen nodig hebben. Het is helaas nog steeds een volstrekt lineair level - je kunt niet als Hitmans Agent 47 je eigen plan van aanpak ontwikkelen. Maar het is in ieder geval even iets anders dan het standaard sluipwerk dat de rest van de game kenmerkt.

Latere levels zetten je hersens nog enigszins aan het werk, omdat je de vaardigheden van je drie personages op steeds ingewikkeldere manieren moet combineren. Maar net als het een beetje interessant wordt, is de game al afgelopen.

Metamensen

Eriksholm noemt zichzelf een 'verhaalgedreven stealthgame', dus misschien dat het verhaal de middelmatige gameplay kan redden? Aan de cutscenes zal het in ieder geval niet liggen: hier stijgt de kleine Zweedse ontwikkelaar River End Games ver boven zichzelf uit. Voor een indiegame zijn de tussenfilmpjes werkelijk waar prachtig. Vooral de realistische gelaatsuitdrukkingen vallen op, gemaakt met de MetaHuman-plugin voor Unreal Engine 5. Als dit de toekomst van technologie is, zijn wij helemaal voor.

Ook de omgevingen zien er opvallend mooi uit. Hoewel het isometrische perspectief zorgt voor een grote afstand tussen jou en de omgeving, voelt Eriksholm toch als een tastbare plek. De levels zitten vol kleine details, zoals aanplakbiljetten, reclameposters, tafels vol achtergelaten etenswaren en vervallen schuurtjes waar de duiven de laatste graankorrels wegpikken.

Aan de vele stukken achtergrondinformatie, te lezen in rondslingerende brieven en pamfletten, is te zien dat er veel aandacht is besteed aan het bouwen van een geloofwaardige wereld. Eriksholm gaat gebukt onder de dodelijke ziekte Heartpox. De hartslag van patiënten daalt steeds verder, totdat het hart nog maar één keer per dag klopt. Dat is natuurlijk niet zo best voor je hersenen. Verder is de wijk waar Hannah woont compleet vervallen en zijn veel inwoners werkloos. Hier werden vroeger namelijk de zeilen voor schepen gemaakt, maar sinds de uitvinding van gemotoriseerde boten is daar weinig behoefte meer aan.

Het zijn allemaal interessante haakjes, waar je tijdens het spelen verder weinig van meekrijgt. Het hoofdverhaal blinkt helaas uit in voorspelbaarheid. Het mysterie rond je vermiste broertje is weinig verheffend en het plan van de uiteindelijke slechterik is nogal vaag en nietszeggend. De relaties tussen de personages worden wel goed uitgewerkt met puik acteerwerk, maar dat kan de boel niet redden. Of het nou gaat om gameplay, verhaal of personages: Eriksholm biedt gewoonweg te weinig elementen die echt zijn haken in je slaan.

Eriksholm: The Stolen Dream komt op 15 juli uit voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc. Voor deze review is de game getest op een pc en Steam Deck.