Review: Mafia: The Old Country is niet per se leuk

Het is moeilijk om Mafia: The Old Country te spelen en niet onder de indruk te zijn van wat je op het scherm ziet. De lichtinval is prachtig en het berglandschap op Sicilië leent zich voor prachtige vergezichten. Tegelijkertijd speelt er ook op de figuurlijke achtergrond een heleboel op het eiland.

Mafia: The Old Country speelt zich af aan het begin van de twintigste eeuw. De industriële sector is booming. Werknemers hebben zich verenigd in vakbonden. Op de straten rijden steeds vaker auto’s. Er worden voor het eerst tankstations gebouwd. Het kapitalisme is in volle bloei, maar de wereld worstelt met die grote maatschappelijke veranderingen. Ambitieuze Italianen zien hun kans daarom schoon – ook die in de onderwereld.

Toch is deze setting geen dwarsdoorsnede van Italië, want de spelwereld is ontzettend landelijk. In plaats van grote steden bezoek je kerkdorpjes, afgelegen landhuizen en pittoreske boerderijen. Het is voor de afwisseling jammer dat het bruingroene kleurenpalet bijna de hele game lang hetzelfde blijft, maar de meanderende bergweggetjes en prachtige lavendelvelden blijven een indrukwekkend gezicht.

Visueel imponeert The Old Country, maar technisch had ik een terugkerend probleem: het inladen van nieuwe scènes. Dat levert iedere keer dezelfde stotterende ellende op. Steeds als ik een deur opendoe en de game naar een soort in-game tussenfilmpje schakelt, kijk ik secondenlang naar een slideshow. Ik heb geen deurklink van dichtbij gezien zonder hevige framedrops. Het gebeurde zonder uitzondering.

Cognitieve dissonantie

De wereld in deze game voelt verder best open en groots, maar dat is uiteindelijk schijn. Verwar The Old Country niet met een openwereldgame. Je hebt niet eens de vrijheid om even rond te rijden, want je hebt altijd een missiedoel. Zijmissies bestaan niet eens. Die lineaire opzet is na het bescheiden succes van Mafia: Definitive Edition wel te verklaren. En die opzet werkt ook goed, zeker omdat het verhaal vermakelijk is, vooral dankzij de cast.

Jij speelt Enzo, een jonge mijnwerker zonder familie. Je wordt onder je hoede genomen door een landheer die ‘publieke diensten en bescherming’ biedt tegen betaling. Gaandeweg rol je zo de Siciliaanse maffia in. De game neemt de tijd voor Enzo’s eerste grote stappen binnen de organisatie. Ik vroeg me lang af wanneer ik bijvoorbeeld mijn eerste geweer zou hebben of moord zou plegen. In de eerste paar uur wordt Enzo als personage met tact opgebouwd.

Natuurlijk wordt Enzo steeds belangrijker binnen de organisatie. Meer en meer stijgt hij op de hiërarchische ladder naar het niveau van zijn twee mentoren. Dan neemt ook het moorden toe. Dan gaat het misschien iets te snel, want Enzo blijft in de rol van ‘eerlijke en onwetende knul’. Uiteindelijk komt hij wel tot de realisatie dat hij een massamoordenaar is, maar je hebt hem dan al honderden mensen zien omleggen zonder enige zelfreflectie.

Nu komt het verhaal daar gevoelsmatig wel een beetje mee weg: Enzo is nog jong en manipulatie is een core mechanic van de maffia. De andere belangrijke personages zijn dan ook ontzettend overtuigend. Iedereen in deze cast is geloofwaardig en verhard. Vetes in de onderwereld worden met een gepaste ernst en toon besproken. Het verhaal is vermakelijk en meeslepend, en dat komt vooral door de personages – met name Enzo.

Ja, hij is in de praktijk een moordende antiheld, maar zijn aanhoudende loyaliteit kent vele vormen, en je ziet hem ergens graag slagen. Hij ontmoet zelfs de liefde van zijn leven. Dat is een onhandige romance die samenhangt met bijna iedere onthulling in het plot. Veel van die twists zie je al vanuit Rome aankomen, maar al die verhalende draadjes komen op het einde wel mooi samen. Helaas was ik richting dat slotstuk minder te spreken over de gameplay.

Saai

Deze game is veertien uur lang. Tegenwoordig vinden we dat 'kort', maar toch had Mafia: The Old Country geen seconde langer moeten duren. Dat komt door de actie, die behoorlijk standaard is en al na een paar uur in herhaling valt. Hoe vaak ik wel niet in dekking achter hekjes, tafels en auto’s heb gezeten, wachtend op het moment dat een vijand eindelijk zijn hoofd laat zien... het werd vermoeiend, zeker in de tweede helft van de game.

Sterker nog, richting het einde van het spel raakte ik ronduit geïrriteerd als ik in de verte weer een zone met een boel muurtjes zag. Dan wist ik: ah, ik ‘mag’ weer knallen. Het helpt ook niet dat het wapengeschut weinig feedback geeft. Geen enkele gun voelt echt lekker. Gelukkig introduceert The Old Country ook andere actie, zoals racemissies of sluipmomenten, maar ook die actie is middelmatig en zelden spannend.

Ook het design van missies zelf valt in herhaling. Bijna iedere missie is een variant op deze structuur: ga naar persoon X, maak een praatje, ga naar bestemming Y, escalatie, herhaal. Eigenlijk is iedere stap in die ketting vermakelijk, behalve de escalatie, want die escalatie betekent meestal knallen achter muurtjes. Er zijn ook scripted messengevechten en die lijken imposant, maar de charmes verdampen zodra je weet dat elke steekpartij hetzelfde verloopt.

Er is nog een upgradesysteem om jezelf bepaalde attributen te geven of nieuwe messen te kopen, maar dat is eigenlijk overbodig op de Normal-moeilijkheidsgraad. Deze game is zonder upgrades al niet heel uitdagend. Bovendien zitten sommige upgrades of messen op een behoorlijk vage manier in de game. Je moet dan een tafel bezoeken die je tijdens missies amper tegenkomt. Ik heb het upgradesysteem grotendeels per ongeluk genegeerd.

En maar blèren

Kijk, zo’n upgradesysteem is zonde en ergerlijk, maar normaal kan ik kan daar nog wel een beetje doorheen kijken - zeker in verhalende games. Ik deed zelfs mijn best om van Mafia: The Old Country te houden. Ik had zin in een ouderwetse, lineaire Mafia-game, en aan de oppervlakte is dat precies wat ontwikkelaar Hanger 13 heeft afgeleverd. Er zitten ook een paar hele memorabele en emotioneel pakkende scènes in de game, zeker richting het einde.

Bijvoorbeeld eentje waarin je dronken met twee maffiosi in de auto stapt naar het lokale bordeel. Grammofoonspeler mee de wagen in. Nou, en maar blèren, die idioten. Ze gaan helemaal los in die auto. Zingen, dansen, krijsen. Je hoort het plezier dat de stemacteurs hebben gehad tijdens de opname. Op zulke momenten heb ik echt van The Old Country genoten. Dan draagt het verhaal en de cast me door een level. 

Maar zeker net zo vaak zijn er momenten van ergernis en verveling. Zoals een moment waarop ik me knallend een weg naar een fabriek moet banen, maar ik blijkbaar te ver van het onzichtbare pad loop en een timer mij dwingt om terug te lopen. Het schieten is dan niet leuk, die missie-opzet is niet leuk én het vooruitzicht van nog meer schietactie is niet leuk, want iedere gewapende confrontatie in deze game verloopt hetzelfde.

Dekking nemen, wachten, schieten – soms afgewisseld met een beetje vechten en sluipen. Meer is de actie niet en meer gaat ze in veertien uur speeltijd ook niet worden. Genoeg verhalende games komen weg met simpel combat design, maar in deze game begon de actie mij echt tegen te staan, zeker in de lange laatste act. Dat maakt Mafia: The Old Country geen algeheel slechte game, maar voor mij uiteindelijk wel een teleurstellende.

Mafia: The Old Country verschijnt op 8 augustus voor pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Voor de recensie is de game gespeeld op pc.