Je mag me knijpen, maar het is geen droom: er verschijnen dit jaar drie Ninja Gaiden-games. Jarenlang bracht de serie door in de schaduw, maar die donkere tijden liggen achter ons. Ninja Gaiden 2 Black zegende ons in januari en Ninja Gaiden 4 mag zich later dit jaar bewijzen. Maar eerst is het tijd voor Ninja Gaiden: Ragebound - een terugkeer naar het begin van de serie, maar met een nieuwe identiteit.
Koei Tecmo is cooking en wij uitgehongerde Ninja Gaiden-fans eten goed. Het getuigt van lef van de Japanse uitgever om dit geliefde ip aan een Spaanse indie-ontwikkelaar te geven, maar dat lef wordt uitbetaald. Blasphemous-studio The Game Kitchen blaast de tweedimensionale Ninja Gaiden-formule nieuw leven in, maar is de bijbehorende roots niet vergeten. Want wat is een Ninja Gaiden die niet begint met brand in Hayabusa Village?
Terug naar de roots?
Er zijn meer van zulke referenties waarin doorschijnt dat je een nieuwe Ninja Gaiden speelt, maar goed, Ninja Gaiden-games speel je niet voor een diepgaand verhaal. De game kan best grappig zijn, bijvoorbeeld met een ninja die fan is van piraten, maar dat is het dan wel. Sterker nog, het beste aan dit verhaal heeft weinig van doen met het plot of script. Het zijn de locaties waar het verhaal je heen loodst die de show stelen.
Ninja Gaiden: Ragebound is een werkelijk schitterende pixelartgame. Er zijn veel verschillende omgevingen en de achtergronden barsten zonder uitzondering van detail en kleur. Ze spatten daarom van een oled-display af. Ook de animaties van vijanden en eindbazen zien er prachtig uit. Zelfs weer-effecten, zoals bliksem of een ondergaande zon, imponeren in deze tweedimensionale game. Dat is echt heel knap gedaan.
En dan is er nog een fijne synthwave-achtige soundtrack die de actie met veel variatie begeleidt. Ik kan denk ik niet overdrijven hoe erg ik onder de indruk was van de stijl van deze game. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar bijna alles aan dit spel ademt de klassieke retrogame, terwijl alles tegelijkertijd veel beter oogt en klinkt dan je je herinnert. Het is bijna alsof The Game Kitchen je nostalgie heeft gepatcht.
Nee, juist niet!
Misschien denk je nu: dat klinkt verfrissend, maar Ragebound oogt verder gewoon als een typische tweedimensionale Ninja Gaiden. Dat is wel te begrijpen, want je ziet demonen, katana’s en shurikens, en ook het lineaire levelontwerp doet met z’n platformpjes direct denken aan het oude Ninja Gaiden. En dan hebben we het dus over de eerste Ninja Gaiden, die in Europa in 1991 als Shadow Warriors op de NES verscheen.
Toch is dit niet die Ninja Gaiden. Ragebound verschilt enorm van dat origineel. Dat komt vooral door twee nieuwe en goed doordachte spelmechanieken. De meest ingrijpende is de 'Guillotine Boost’. Met deze move kun je op projectielen of vijanden stuiteren. De Guillotine Boost dien je wel goed te timen, maar als je er een beetje gevoel voor krijgt, kun je in principe onbeperkt van vijand naar vijand stuiteren.
Het is met de Guillotine Boost ook mogelijk om ellenlang boven sommige bosses te hangen. In Ragebound breng je dus veel tijd door in de lucht. Dat is ontzettend bevredigend, maar het is ook effectief: met iedere ‘rake sprong’ doe je óók nog eens schade. Daarmee bepaalt de Guillotine Boost het tempo van heel veel confrontaties. De boosts keren ook regelmatig terug in de platformsegmenten – dan zijn ze meestal niet optioneel.
De Guillotine Boost doet erg denken aan de gameplay van The Messenger (2018). Die game heeft ook een variant op deze sprong, wat dan weer ironisch is, want The Messenger was overduidelijk geïnspireerd op het originele Ninja Gaiden. Dat is overigens geen minpunt: The Messenger was een hele goede game, en het is helemaal niet erg dat het tweedimensionale Ninja Gaiden tientallen jaren later moderniseert.
Onderscheid
Sterker nog, dat is juist de kracht van Ninja Gaiden: Ragebound. Want ook de andere grote gameplay-innovatie komt goed uit de verf. In Ragebound kun je bepaalde aanvallen matchen met een bepaald type vijanden, waarna je enorm krachtig wordt. Voor vijanden met een blauwe aura heb je je zwaard nodig, terwijl je voor ‘rode vijanden’ je shuriken moet gooien.
Als je gekleurde vijanden met de juiste aanval raakt, is je volgende klap een instakill.
In principe is het matchen van de aanvallen niet verplicht, maar het helpt enorm. Sommige vijanden kunnen best veel hits hebben, maar raak je ze met zo’n speciale aanval, dan gaan ze in één klap dood. Aanvankelijk is dat even wennen, maar als je dit systeem eigen maakt, beland je in een heerlijke flow. Het is bijna alsof je een cross-over speelt tussen een vechtgame, puzzelgame en een ritmegame, zeker in combinatie met de Guillotine Boost.
Deze game heeft dan ook een geweldige flowstate. Het voelt zó goed om op de juiste momenten tussen je aanvallen te rouleren, terwijl je als een bezetene boven vijanden stuitert voor die zeldzame momenten van ademruimte. De nieuwe mechanics zijn oprecht fantastisch, maar helaas zit er één stoorzender in: de nieuwe platformsegmenten. Die stukjes level dwingen je om sprongen precies op de juiste momenten te doen.
De frustratie zit ‘m niet in het platformen an sich, maar in die timer. Haal je een bepaalde jump niet op tijd, dan moet je het hele platformsegment opnieuw doen. Dat voelt als een extra straf, want die platformsegmenten zijn al frustrerend genoeg. Gelukkig zijn veel van die platformstukken optioneel omdat je er upgrade-items mee kan vinden, maar toch laten ze een zure nasmaak achter. Ze haalden me echt uit die verder zo fijne flow.
Moeilijk?
Op zich is het idee achter de platformgedeeltes wel te begrijpen: de game heeft verder amper momenten van ademruimte. Er zijn wel andere, lichtere platformpuzzels of korte voertuigsegmenten, maar uiteindelijk is het de pittige actie die de bel slaat. Mocht jij de game daarom te intens vinden, dan laat Ragebound je pielen in de opties om dat aan te passen. Je kunt daar bijvoorbeeld het tempo verlagen of de schade van vijanden terugschroeven.
Dat gezegd hebbende: uiteindelijk vond ik Ninja Gaiden: Ragebound niet zo intimiderend als zijn tweedimensionale voorgangers. Sommige bosses kunnen pittig zijn, maar ze zijn altijd wel na een paar keer proberen te verslaan. Daarmee is het gevoel van bevrediging eigenlijk precies goed. Na ongeveer zeven uur had ik de laatste baas bereikt – misschien duurt het langer als je wat meer moeite hebt met dit type videogame.
Het is trouwens tof dat je na de aftiteling een heel uitgebreide Hard-modus vrijspeelt. Die voegt daadwerkelijk nieuw verhaal en meer obstakels en vijanden toe aan bestaande levels. Deze Hard-modus doet dus meer dan het opschalen van wat levensbalkjes. Ninja Gaiden is en blijft een masochistengame, dus dat er zoveel moeite is gestoken in een moeilijke modus, is oprecht heel cool.
Cool
En cool, dat is toch wel wat Ragebound uiteindelijk samenvat. Misschien is niet alles cool, zoals die strenge platformpuzzels. En ook de meeste vrij te spelen upgrades konden mij niet echt boeien. Er zitten er een paar tussen die ik handig vond, maar die zijn op één hand te tellen. Tot slot vond ik het design van sommige bosses een beetje afsteken bij dat van andere eindbazen. Zeker richting het einde van de game miste ik een echte klapper.
Maar verder is eigenlijk alles aan Ragebound…cool. Het idee om dit ip aan The Game Kitchen te geven is cool. De muziek en de stijl zijn cool. De flow van de gevechten is cool. Maar niets in deze game is cooler dan jij, de speler. Als alles klikt in je brein, is de bevrediging immens. Dan rijg je aanvallen, dodges en jumps als een op hol geslagen automatische piloot aan elkaar.
En dan voel je je, zoals dat hoort in Ninja Gaiden, gewoon heel erg cool.
Ninja Gaiden: Ragebound is nu uit op pc, Xbox One, Xbox Series X/S, PlayStation 4, PlayStation 5 en Nintendo Switch. Voor deze review is de game op pc gespeeld.
Ninja Gaiden: Ragebound trekt zijn eigen plan ten opzichte van eerdere delen. Dat levert een prachtige nieuwe tweedimensionale Ninja Gaiden op met hele verfijnde spelmechanieken. De flowstate van de actie is zelfs zó goed dat het voelt alsof-ie in een laboratorium ontworpen is. Het is jammer dat het platformen een stoorzender kan zijn, maar verder kon ik mijn controller maar moeilijk neerleggen.
