Horrorgames zijn ondanks hun niche doelgroep net zo lastig klein te krijgen als de bovennatuurlijke monsters die er vaak centraal in staan. Waar grotere studio's het genre veelal links laten liggen, zijn er tal van onafhankelijke ontwikkelaars die het hebben omarmd. Song of Horror, van de Spaanse ontwikkelaar Protocol Games, is daar een duidelijk voorbeeld van.

Een groots aangekondigde release heeft het spel niet gehad. De oorspronkelijke pc-versie van deze episodische horror-adventure stamt alweer uit 2019, maar pas twee jaar later is de gehele reeks op consoles speelbaar. Ondanks dat er nu zelfs een fysieke versie beschikbaar is, is de kans groot dat deze titel aan de aandacht van velen voorbij is gegaan. Dat is zeker voor horrorliefhebbers enorm zonde, want Song of Horror is een geslaagd griezelavontuur vol met goede ideeën.

©GMRimport

Dood is dood

De ontwikkelaars hebben daarbij duidelijk hun huiswerk gedaan en maken gebruik van concepten die zichzelf in eerdere spellen al hebben bewezen. Zo zijn er vaste camerastandpunten, zitten er geen wapens of gevechten in de game en spelen puzzels een belangrijke rol. Ook willekeurige enge gebeurtenissen, vergelijkbaar met die uit Eternal Darkness, komen regelmatig aan bod. De invloed van horrorklassiekers als Resident Evil, Silent Hill en Fatal Frame wordt daarnaast veelvuldig kenbaar gemaakt door de vele verwijzingen die het spel rijk is. Denk aan een piano van het merk Himuro, een ijskastmagneetje van Toluca Lake en een conciërge met de naam Walter Sullivan. Deze combinatie van herkenbare spelelementen zorgt voor een vertrouwde horrorervaring die volledig leunt op de sfeer en de kracht van het onderliggende mysterie en niet op actie of een hoog tempo.

Het meest kenmerkende spelelement van Song of Horror is echter het feit dat personages die aan de gevaren van de duisternis ten prooi vallen ook echt permanent doodblijven. Tijdens het spelen kun je kiezen uit meerdere personages die ieder hun eigen kwaliteiten hebben en zich op hun eigen manier verhouden tot het overkoepelende verhaal. Mocht je echter een verkeerde beslissing maken die tot de dood van een van hen leidt – en dat kan zomaar gebeuren – dan moet je het avontuur verder doorlopen met een van de anderen. Als je onverhoopt door alle personages heen bent, of als het centrale hoofdfiguur Daniel Noyer het loodje legt, dan zit er niets anders op dan de episode van voor af aan opnieuw te spelen. Er is immers geen mogelijkheid tot het herladen van een eerdere savefile.

Song of Horror is weliswaar niet overladen met levensgevaarlijke situaties, maar een vroege dood ligt wel rond elke hoek op de loer. Doordat het verlies van een personage echt impact heeft, word het hele avontuur vele malen intenser. Daarbij helpt het feit dat sommige personages de mogelijkheid hebben makkelijker aan bepaalde gevaren te ontsnappen dan anderen, maar je weet van tevoren nooit voor welke vuren je komt te staan.

©GMRimport

Een duister avontuur

Het grootste struikelblok van deze game is dan ook niet het solide concept, maar het gebrek aan technische kwaliteit. Song of Horror moet het duidelijk niet hebben van zijn grafische pracht of naadloze besturing. Op dit vlak is aan alles te zien dat Protocol Games bepaald geen hoog budget heeft gehad. De spelfiguren lijken met hun houterige animaties en matige textures zo uit een Playstation 3-game te zijn ontsnapt. Met name de close-ups doen de personages geen recht – hun gebit is met regelmaat een grotere bron van afkeer dan de monsters waar we bang van zouden moeten zijn. We zijn er nog niet over uit of dat ligt aan hoe verschrikkelijk onnatuurlijk hun dentuur eruitziet, of aan hoe zielloos de monsters zijn.

Gelukkig weet het spel een hoop van deze oneffenheden te verhullen met een gezonde dosis duisternis, die het genre eigen is. In sommige games is dat storend, maar bij Song of Horror juist van toegevoegde waarde. Zo speelt het een centrale rol in het verhaal - de vijandige Presence wordt namelijk gevoed door het donker en heeft een hekel aan licht. Voor de personages betekent dit dat hun lichtbron van invloed is op hoe effectief zij hun omgeving kunnen verkennen. Een zaklamp is immers een veel betrouwbaardere bron van verlichting dan een aansteker. Om voorwerpen te kunnen onderzoeken moet je ze namelijk kunnen belichten, wat het voor sommige personages een stuk makkelijker maakt dan voor degenen die met bijvoorbeeld een kaarsje opgezadeld zitten.

©GMRimport

Sfeer boven alles

Die drukkende duisternis met schaarse verlichting veroorzaakt een ijzingwekkende sfeer die gedurende het hele spel de juiste toon zet. Dit gevoel wordt des te meer versterkt door de verschillende omgevingen waar het spel zich in afspeelt. Of het nu een verlaten landhuis is of een gesticht – elk level is opnieuw een onophoudelijke reeks macabere ontdekkingen die je op het puntje van je stoel houden. Zeker het hoofdstuk dat plaatsvindt in een oud klooster is goed voor de nodige griezelige momenten die tot de meest memorabele van de hele game behoren. Plotselinge geluiden, veranderende portretten, printers die uit zichzelf enge afbeeldingen afdrukken, deuren die verdacht op een kiertje staan: allerlei onheilspellende taferelen komen voorbij en je weet nooit waar je aan toe bent. Moet je daar nu juist naar toe, of wachten daar alleen de allesverslindende schaduwen je op?

Dat gevoel van constante spanning en onzekerheid is waar je een spel als Song of Horror voor speelt. Aanvaringen met monsters zijn van ondergeschikt belang aan het mysterieuze plot, de toffe puzzels en de knappe manier waarop het spel je in zijn greep houdt. Net zoals het noodlottige wijsje uit de titel de protagonisten tot waanzin drijft, dwingt Song of Horror je telkens weer verder het mysterie in. Het spel is verre van perfect, maar smaakt voor liefhebbers van het horrorgames naar meer. Met een overdaad aan actievolle gruwelspellen verdient het genre meer van dit soort subtielere avonturen. Een eventueel vervolg met meer technische kracht zou er zo maar eens de topper van kunnen maken die Song of Horror nu nét niet is geworden.

Song of Horror is verkrijgbaar op pc, Playstation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de Playstation 4-versie gespeeld.

Terwijl de releasedatum van Hollow Knight Silksong nog altijd niet bekend is, werd wel bevestigd dat de game vanaf 18 september speelbaar is in ACMI, het nationale museum van schermcultuur te Australië.

De game wordt speelbaar in het in Melbourne gelegen museum als onderdeel van een voorstelling genaamd Game Worlds, waarin de spelwerelden van games centraal staan (via IGN). Naast dat de game speelbaar is op de expositie zijn er ook displays te zien over het ontwerp en artistieke richting van het spel.

Fans vragen zich vooral af wat deze aankondiging kan betekenen voor de release van Silksong, maar vooralsnog is daar niets bekend over. De game werd jaren geleden aangekondigd - in eerste instantie als downloadbare content voor Hollow Knight, en daarna als vervolg - maar is sindsdien meermaals uitgesteld. Tijdens de Switch 2 Direct vorige maand werd gemeld dat de game nog altijd dit jaar moet uitkomen.

In Silksong besturen spelers niet de Knight, maar Hornet, een NPC uit de eerste game. Hornet kan hoger springen en daar is het leveldesign dan ook omheen gebouwd. Het spel komt naar pc, Nintendo Switch en Switch 2, PlayStation- en Xbox-consoles.

De eerste zeven games in de Leisure Suit Larry-games zullen binnenkort niet meer te koop zijn via Steam.

Dat werd middels een statement door uitgever Assemble Entertainment bevestigd. De Leisure Suit Larry-games waren vooral aan het einde van vorig millennium populair vanwege de vele seksueel getinte grappen. Het gaat om de zes door Sierra On-Line gemaakte delen en het door High Voltage Software ontwikkelde Leisure Suit Larry: Magna Cum Laude. Dit zijn de zeven spellen die uit de verkoop verdwijnen:

Mensen die de games al hebben gekocht kunnen ze blijven downloaden en spelen. Daarnaast zullen de twee meest recente games uit de reeks - Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don't Dry en Leisure Suit Larry: Wet Dreams Dry Twice - te koop blijven staan.

Een reden werd niet gegeven, maar volgens Phil Salvador van Video Game History Foundation heeft het mogelijk te maken met het feit dat de Leisure Suit Larry-IP eigendom is van Codemasters en gelicenseerd werd aan Assemble Games. Tegenwoordig is Codemasters echter onderdeel van Electronic Arts. Deze week werd tevens aangekondigd dat Codemasters stopt met de ontwikkeling van rallygames en is het X-account van Codemasters verwijderd - mogelijk verkeert de ontwikkelaar dus in zwaar weer binnen EA.