Geduld is een schone zaak. Stalker 2: Heart of Chornobyl volgt krap vijftien jaar na de vorige game in de reeks. De terugkeer naar de vervreemdingszone in en rondom de stad Tsjernobyl gaat wederom gepaard met mysterie, horror, hebzucht van mensen en helaas ook flink wat bugs.

Het is uitzonderlijk dat de uit Kiev afkomstige ontwikkelaar GSC Game World Stalker 2 af heeft gekregen te midden van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. In meerdere interviews en een documentaire over de ontwikkeling is te zien welke impact de oorlog heeft gehad op de mensen achter deze game. Veel werknemers zijn afgereisd naar Praag om daar verder te werken aan Stalker 2. Anderen bleven achter in Oekraïne om aan de game te werken tussen raketaanvallen en een wankelend elektriciteitsnet. Diverse teamleden waren ook aanwezig aan het front en op z’n minst één teamlid, Volodymyr Yezhov, is daar in 2022 zelfs om het leven gekomen.

Het is dus al een prestatie op zich dat deze game, die door GSC gezien wordt als onderdeel van de Oekraïense cultuur, speelbaar is. Tegelijkertijd beoordelen we games puur op de speelervaring, niet op wat er aan vooraf ging. Gelukkig is het geen straf om Stalker 2 te spelen, al is het eindresultaat allesbehalve vlekkeloos.

De betekenis van melancholie

Stalker 2 plaatst je in de schoenen van een nieuwe zogeheten stalker, Skif. Hij trekt de gevaarlijke en radioactieve vervreemdingszone in om iets terug te pakken wat van hem gestolen is. Met dit uitgangspunt verken je de ‘Zone’ en ontdek je de mensen die er overleven, de buitennatuurlijke fenomenen en de politieke problemen die zich er afspelen. Eigenlijk verplaatsen het verhaal en Skif zich vrij snel naar de achtergrond en speelt de Zone - als omgeving en gemoedstoestand - zelf de hoofdrol.

Dit gebied staat namelijk bol van leven en details. In tegenstelling tot de bruine drab uit de voorgaande games, is begroeiing in Stalker 2 overal te vinden, waaien bomen mee met de wind en zitten gebouwen vol scheuren en roest. De gedetailleerde omgeving maakt de lange, melancholische tochten van nederzetting naar nederzetting een bij wijlen haast meditatieve ervaring. Wanneer het bloedvergiet, de talloze mutanten die je willen verscheuren of een dodelijk storm je rust niet verstoren, tenminste. Verder loop je in de Zone zogeheten anomalies tegen het lijf, zoals bubbels die je samenpersen als je erin vast komt te zitten, vuurhaarden die nooit uitgaan of schijnbaar uit het niets opduikende elektriciteitsvonken die je onder spanning kunnen zetten. Laatstgenoemde plekken kun je beïnvloeden door er een boutje in te gooien of er een vijand in te laten lopen.

De vervreemdingszone van Tsjernobyl bestaat in het echt, alleen dan zonder stalkers, anomalies en mutanten. Het is een spookstad waar de natuur weer de baas is na de catastrofale meltdown van de nucleaire kerncentrale, vol met de herinneringen aan een samenleving die niet meer bestaat. Stalker 2 bouwt voort op deze realiteit. Hoewel de natuur beeldschoon is, proef je altijd een gevoel van ongemak. De verroeste auto’s en kapotte gebouwen geven de Zone een post-apocalyptische sfeer. De De locatie drukt met zijn enge beelden en geluiden op zowel de speler als de stalkers die er al leven.

De depressieve melancholie van de Zone uit zich mede via de verschillende nederzettingen en groepen stalkers die je tegenkomt tijdens je reis. Naast lugubere grapjes over hun eigen avonturen hoef je geen warm welkom te verwachten van je lotgenoten. Daarnaast ligt er genoeg op de loer dat je dood wil hebben. Naast onvriendelijke stalkers of een legerachtige factie word je vaak achterna gezeten door roedels wilde honden of gemuteerde wezens. Vaak kunnen die in één klap de helft van je HP weghalen, of op z’n minst je de stuipen op het lijf jagen wanneer je ineens gebeten wordt terwijl je in een bunker op zoek bent naar een vermiste stalker. In combinatie met de enge geluiden die het spel rijk is, mag je Heart of Chornobyl gerust als horrorgame bestempelen.

(Over)leven in de Zone

Stalker 2 is bovenal een survivalgame en een openwereldspel met verhaalmissies en een groot aantal zijmissies. Er zijn winkels, wapens en kleding om te verkrijgen en je hebt een rugzak die niet te vol mag zitten – anders kun je immers niet meer rennen. De verschillende survivalelementen in de game uiten zich vooral via de statuseffecten die Skif kan oplopen tijdens zijn avontuur. Zo moet je eten om te overleven en kun je ziek worden als je in een radioactief gebied loopt zonder wodka of pillen bij de hand.

Het verhaal houdt een goed tempo aan en brengt je geleidelijk langs elke regio van de Zone, maar na het eerste hoofdstuk weerhoudt niets je er van om de andere kant op te lopen en de prachtige sombere wereld op eigen houtje te verkennen. Terwijl genregenoten, zoals de Metro-reeks en vorige Stalker-games, via de opbouw van de map spelers bij de hand nemen, laat Stalker 2 je relatief vrij. Voor liefhebbers van dit soort vrijheid en mensen die de vorige Stalker-games al kunnen dromen is dat een verademing, maar voor nieuwkomers kan het ook wat overweldigend zijn. Zeker in combinatie met de lore uit voorgangers die hier zonder veel uitleg wordt gebruikt, zoals de namen en functies van de facties.

Vuurgevechten zijn snel, dodelijk en zorgen er met enige regelmaat voor dat je geen kogels meer voor je wapen hebt. Hierdoor raak je binnen mum van tijd verstrikt in een cyclus van je geld spenderen aan kogels, al je kogels afschieten en zijmissies vinden om weer geld te verdienen en zo meer ammunitie te kunnen kopen. De onvergefelijke spelwereld dwingt je volgens zijn spelregels te spelen.

Er valt veel te ontdekken en te verzamelen. Zo vind je op de plekken waar veel anomalies te vinden zijn ook bijzondere loot, genaamd ‘artifacts’, die je tegelijkertijd een buff en een debuff geven en voor veel geld verkocht kunnen worden. Zo vind je in de eerder genoemde elektriciteits-anomalies een zogenaamde ‘chocoladereep’ die je beschermt tegen elektriciteit, maar die tegelijkertijd ook radioactief is. Ook laten stalkers overal hun eigen stashes achter waar je achter kan komen door met ze te praten, missies te doen of door hun lijk te doorzoeken. Daardoor loont het de moeite elke hoek van de spelwereld te verkennen tot je de Zone op je duimpje kent.

De vorige Stalker-delen boden een vergelijkbare ervaring - Stalker 2 is voor fans van de franchise dan ook vertrouwde kost. Tegelijkertijd voelt het spel bij wijlen iets té ouderwets. Zo schieten wapens vaak log, is de klimtocht naar bijvoorbeeld een dak van een gebouw vaak een kwestie van trial and error en moet je soms een deur eerst helemaal sluiten voordat je hem weer volledig kunt openen. De enige grote verandering ten opzichte van de vorige delen is eigenlijk de grootte van de spelwereld. Het is nu een echte openwereldgame, in plaats van dat je verschillende gebieden bezoekt met laadschermen tussendoor.

Frustrerende NPC’s en plotselinge bomen

Helaas wordt de magie van de levendige Zone soms vervaagd door technische mankementen en bugs. De prestaties van de game schommelen op pc enorm. Met een Ryzen 5 5600x, RTX 3070 en 32 GB aan DDR4 Ram kregen we de game pas draaiende in 60 fps door alles op medium te zetten. Let wel: dat was met DLSS ingeschakeld, en bepaalde opties zoals schaduwen uitgezet. Maar zelfs dan heeft de game moeite met het volhouden van die 60 fps. Heart of Chronobyl ziet er ondanks dat prachtig uit, maar dit is een enorm veeleisende game die vooral wanneer er veel NPC’s worden afgebeeld het merkbaar zwaar heeft.

Andere technische problemen zorgen zo nu en dan voor frustraties. Pop-ins van gebouwen en bomen komen vaak voor. Npc’s en objecten zweven daarnaast vaak ineens een paar centimeter boven de grond. Nog vervelender is het spawn-gedrag van NPC’s in de game. Het is tof om ze tegen te komen in de spelwereld en te zien hoe ze hun eigen bezigheden hebben, maar tegelijkertijd is er niks ergers dan beschoten te worden door een groepje stalkers die twintig seconden geleden nog niet bestonden.

De frustratie tijdens onze speelsessie kwam tot een kookpunt toen we een legerbasis inslopen. Tijdens de grote ontsnapping raakten we in een vuurgevecht verzeild met wat soldaten. Die leken zonder enige pauze meteen te respawnen aan de andere kant van een muurtje. Binnen een paar minuten lagen er met gemak 25 lijken op de grond. Ze bleven maar komen en zelfs toen we een deur openden om weg te vluchten verscheen er ineens een vijand recht voor onze neus. De meest recente update van de game zou dit probleem hebben opgelost, maar dat hebben we ten tijde van het reviewproces niet kunnen testen. GSC heeft inmiddels aangegeven patches en hotfixes te blijven uitbrengen, maar dat neemt niet weg dat Stalker 2 op moment van schrijven onafgewerkt overkomt.

Gelukkig zorgen bovengenoemde frustraties en foutjes er niet voor dat de immersie ervaring compleet uiteenvalt. Na het vuurgevecht keerden we terug in de oude vertrouwde Zone, waar de drang naar avontuur weer naar ons lonkte. Hier kun je op niemand vertrouwen, behalve op jezelf en je wapens, en wankelt de realiteit met alle gevolgen van dien. De Zone zit vol met mysteries om op te lossen en mensen om te spreken.

Juist de unieke sfeer van deze locatie geeft Stalker 2 zijn onmiskenbare bestaansrecht. De scifi-achtige draai op de echte vervreemdingszone, gecombineerd met de verschillende facties en het unieke esthetiek, spreekt al meerdere decennia tot de verbeelding. Zolang je door de technische mankementen kunt kijken, biedt Stalker 2 met zijn beeldschone omgevingen een haast onwerkelijk avontuur.

Stalker 2: Heart of Chornobyl is nu verkrijgbaar op pc en Xbox Series X en S. Ook staat de game op Xbox Game Pass. Voor deze review is de game gespeeld op pc.

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.