De originaliteitsprijs zal Lies of P niet snel winnen. Het verhaal is losjes gebaseerd op ‘Le avventure di Pinocchio’ van Carlo Collodi. Voor de spelmechanieken heeft de ontwikkelaar juist weer te veel afgekeken bij Bloodborne. Zelfs de setting van een stad overspoeld door op hol geslagen mechanische poppen is niet uniek. Sterker nog, vorig jaar september verscheen Steelrising: ook een soulslike, ook een ‘historische’ Europese setting en ook een game over moordlustige ‘poppen’. Hoe groot is die kans nou?
Des te langer Sony weigert om een remaster van Bloodborne uit te brengen, des te groter blijkbaar. Dat is ook meteen het grootste punt van kritiek. Lies of P lijkt er soms wel erg veel op, zonder dat goed wordt verantwoord waarom precies. Vooruit, ook in deze game heerst er een plaag, maar moesten ‘vriendelijke’ randpersonages nou per se als silhouetten achter een venster worden weergegeven?
Als het niet van Bloodborne gekopieerd is, dan wel van Sekiro of Dark Souls. Dat is prima als raamwerk, maar het gaat hier soms zo ver dat het de logica van de wereld in de weg zit. Waarom moet je als speler periodiek achter magische vlinders aanrennen om zeldzaam upgrademateriaal te bemachtigen, terwijl er ook een veel meer voor de hand liggende oplossing voorhanden is? Je bent een mechanische pop en bestaat letterlijk uit hendels, zwengels, tandwielen, veren en andere losse onderdelen, dus hoezo is het sterker maken van je wapens een kwestie van magie en niet van mechanica? Het antwoord laat zich raden: omdat Bloodborne het ook zo deed.
Van soulslike naar soulslove
Lies of P een Bloodborne-kloon noemen is daarom helemaal gerechtvaardigd. Maar gelukkig is het meer dan enkel een even dure imitatie. Er zijn de afgelopen jaren talloze soulslikes verschenen, maar dit is een van de eersten die zich op veel vlakken weet te meten met zijn inspiratiebron. Dat begint al met de speelduur. Veel van de afgeleiden binnen dit genre moeten het vooral qua schaal afleggen tegen de games van FromSoftware, die toch al gauw dertig uur of meer van je tijd vragen. Lies of P gaat je minstens zo lang bezighouden. De ontwikkelaars krijgen zo gelukkig de tijd en ruimte om hun creatie alsnog een eigen gezicht te geven.
Zodra je vrede sluit met het feit dat alle gelijkenissen nogal on the nose zijn, zul je zien dat er goed is nagedacht over de setting en hoe dit zijn weerslag vindt in de manier van spelen. Met name het wapensysteem gooit hoge ogen. De meeste wapens die je vindt kun je demonteren tot een heft en een lemmet, die je vervolgens vrij met elkaar kunt mixen en matchen. Heb je een bijl gevonden, maar hou je niet van de manier waarop je hiermee slaat? Dan kun je het scherpe gedeelte ook vastlijmen aan het heft van een zwaard, dat qua moveset misschien beter bij je past.
Ieder heft en ieder lemmet gaan gepaard met een unieke speciale vaardigheid, die je dus ook naar hartenlust kunt combineren. Het is zelfs mogelijk om aan te passen met welk attribuut je wapen goed schaalt. Heb jij al je punten in motivity (het equivalent van rauwe spierkracht in Lies of P) gestopt en vind je een wapen dat juist meer finesse vereist, dan hoef je dus niet meteen heel je personage aan te passen. Ook scheelt het heel erg dat je een nieuw wapen meteen kunt voorzien van een lemmet dat al helemaal geüpgraded is, waardoor je dit zeldzame materiaal niet steeds moet kopen of verzamelen. Je bent relatief vrij om te wisselen en dat maakt dat je eerder experimenteert met een andere speelstijl.
It’s just a phase
Geen overbodige luxe, zo blijkt, want net zoals zijn genregenoten kan Lies of P behoorlijk uitdagend zijn. En dat brengt ons bij het tweede punt van kritiek. Sommige bazen rijgen hun aanvallen zo snel aan elkaar dat je amper ruimte krijgt om iets terug te doen. Als je een log wapen meezeult, kan dat je zomaar tot waanzin drijven. De ontwikkelaars proberen je hiermee weliswaar iets duidelijk te maken – pareren is de sleutel – maar die memo moet je maar net meekrijgen. Bij de ene baas struikel je alsnog over de finish, maar er zitten er een paar bij die veel te strak zijn afgesteld. Vooral wanneer ze uit meerdere fases bestaan, met ieder hun unieke aanvallen die je eerst moet kunnen herkennen voordat je er een zinnig antwoord op kunt geven.
De oplossing ligt voor de hand, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Met ieder wapen kun je de aanvallen van de tegenstander pareren, wat de schade die je oploopt beperkt. Time je dit perfect, dan kom je er zelfs helemaal ongeschonden uit. Ondertussen loopt er bij de tegenstander een onzichtbaar metertje op. Zodra dat vol is, worden ze tijdelijk extra kwetsbaar voor aanvallen. Wie goed is in het perfect pareren, kan heel afwachtend spelen en bazen zo toch keihard afstraffen.
Helaas luistert de timing nogal nauw. Je kunt niet zoals in Sekiro de pareerknop als het ware schampen. In Lies of P moet je ‘m echt volledig indrukken en dat kost toch net wat meer tijd. Het is daarom niet zozeer een kwestie van reactiesnelheid, maar meer van aanvalspatronen uit je hoofd stampen. Op zich is dat geen probleem, maar bij een baas met in totaal vier fases en nog minstens vijf keer zoveel moves wordt het net wat te gortig.
Poppulisme
Hopelijk worden zulke scherpe randjes er de komende tijd nog afgeschaafd. Lies of P verdient het om in zijn volledigheid verkend en beleefd te worden. Het is even zoeken aan het begin, maar de ontwikkelaar heeft echt wel wat te vertellen. Zo ontdek je dat de stad waarin het spel zich afspeelt, Krat, nou niet bepaald een utopie was voordat de poppen moordlustig werden. Zij vormden de onderdrukte arbeidersklasse en maakten met hun harde werk de rijkdom van de elite mogelijk. Een ‘mooi’ voorbeeld hiervan is Hotel Krat, dat in de game dienstdoet als uitvalsbasis. Poppen zijn daar expliciet niet welkom als gasten, maar ra ra, wie bemant de receptie? Maar een eigen wil, ho maar.
Dat jij als hoofdpersoon ‘P’ wel binnen wordt gelaten, is omdat je als enige pop in staat bent om te liegen. Je neus gaat er niet letterlijk van groeien, maar het heeft wel degelijk invloed op het spelverloop. Hoewel het in de praktijk vooral neerkomt op een stel binaire keuzes, toont het wel aan dat Lies of P echt een eigen smoel heeft. En het brengt ook een zeker mysterie met zich mee dat normaliter enkel het ‘echte werk’ van Fromsoftware typeert. Achter de schermen draaien de raderen van het spel en jij mag zelf uitvogelen op welke manier jouw leugens (of waarheden) daar invloed op hebben.
De ontwikkelaars gebruiken de blauwdruk van Pinokkio ook om een verhaal te vertellen over de keerzijde van ongeremd kapitalisme. Tegelijkertijd hebben ze een oerdegelijke soulslike gemaakt. Het levelontwerp laat soms wat te wensen over en het is vrij lineair, maar de kwaliteit liegt er niet om. In het jaar van een nieuwe Armored Core – en dus zonder Souls-game van FromSoftware – kunnen we niet veel meer wensen dan Lies of P. Geen zorgen dus, Sony, die remaster kan wachten tot 2024. We got Bloodborne at home.
Lies of P is verkrijgbaar voor pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, en Xbox One (ook via Gamepass). Voor deze recensie is de PlayStation 5-versie getest.
Lies of P is meer dan alleen een Bloodborne-kloon, al zouden we liegen als we zouden zeggen dat het slechts ter inspiratie dient. Imitatie is de meest oprechte vorm van vleierij, zeggen ze wel eens. Vrij letterlijk vertalen is precies wat hier is gebeurd, maar gelukkig hebben de ontwikkelaars er ook een eigen smoel aan gegeven. Lies of P vertelt een boeiend verhaal, scoort bovengemiddeld op de aspecten die een soulslike goed maken en voegt zelfs wat innovatieve spelmechanieken toe. Kijk verder dan je neus lang is, knijp een beetje met je ogen en je krijgt dit jaar toch nog Bloodborne Remastered. En nog voor de pc en Xbox ook!
- Inventief wapensysteem
- Goed uitgewerkte setting
- Verhaal verrassend interessant
- Aardig wat vlees op de botten
- Soms wel erg onorigineel
- Moeilijkheidsgraad schiet alle kanten op
- Iets te lineair
