Review: Assassin’s Creed Shadows is een lust voor de zintuigen
Bespaart je weer een ticket naar Japan
Al jaren roepen we om een Assassin’s Creed die zich afspeelt in feodaal Japan. Met Assassin’s Creed Shadows gaat die wens nu eindelijk in vervulling. En het komt geen moment te vroeg.
Wát is de spelwereld van Assassin’s Creed Shadows mooi. Ubisoft trekt alles uit de kast om recht te doen aan de schoonheid van Japan, iets dat op oudere hardware waarschijnlijk nooit was gelukt. De schoonheid zit ‘m in een combinatie van technologieën, zoals de reflecties in de regenplassen, de dichte begroeiing die levendig danst in de wind, en overtuigende, dynamische weers- en seizoenseffecten.
Spelen is geloven
Screenshots doen deze game nauwelijks eer aan; je moet het in beweging zien. Je moet zelf zien hoe overtrekkende wolken, bewegende bladeren, zonnestralen en schaduwen voor een prachtig, contrastrijk kleurenpallet zorgen. Cinematografisch scoort Shadows ook verrassend goed. Gezichtsanimaties zijn weliswaar nog altijd niet om over naar huis te schrijven, maar de echte tussenfilmpjes zijn een aaneenschakeling van prachtige wijde shots en intieme close-ups. Akira Kurosawa zou trots zijn.
De schoonheid van Japan reikt echter verder dan alleen de graphics. Ook de schaal van de spelwereld klopt. Als je voor het eerst in een boom klimt en in de verte tussen de glooiende heuvels Osaka ziet, wéét je dat je erheen kunt. Je weet ook dat je de route ernaartoe door al die bossen en bergen niet in een kaarsrechte lijn kunt afleggen. Zo’n vergezicht wakkert het gevoel van avontuur aan. En elke zoveel meter word je opnieuw getrakteerd op ongelooflijke uitzichten. Van imposante pagodes tot serene onsen en idyllische watervallen: Japan heeft het allemaal – en Assassin’s Creed Shadows dus ook.
De audio maakt het feest af: in de winter lijkt alles stiller dankzij de sneeuw, in de lente creëren krekels een oorverdovende symfonie. En als je plots de luchtdruk hoort veranderen, de wind ziet omslaan en het in de verte hoort rommelen, weet je al helemaal zeker dat je speakers je oren eens lekker gaan verwennen.
Samen sterker
Deze lofzang over de audiovisuele pracht kan nog enkele alinea’s doorgaan, maar gelukkig is dat niet het enige waar Assassin’s Creed Shadows in uitblinkt. Zo vormt de setting een frisse variatie binnen de serie. De game speelt zich af in het Japan van eind zestiende eeuw, als het land verscheurd wordt door oorlog. De speler neemt de rol aan van plattelandsdochter Naoe én de Afrikaanse samoerai Yasuke. Hun gemeenschappelijke deler? Ze hebben allebei een broertje dood aan een geheimzinnige organisatie die achter de schermen van de oorlog aan de touwtjes trekt.
Daarmee lijkt Assassin’s Creed Shadows nauwkeurig de blauwdruk te volgen van iedere andere Assassin’s Creed, waarin je de open spelwereld afstruint op zoek naar een X-aantal doelwitten die je één voor één vermoordt. Maar juist die twee personages onderscheiden Shadows van de rest van de serie. Naoe is als shinobi het meest flexibele en lenige personage uit de reeks. Ze rent moeiteloos over daken, beklimt met haar grijphaak in enkele seconden een pagode, en slaat genadeloos toe vanuit de schaduwen. Yasuke valt nog het beste te omschrijven als een tank. Hij kan juist nauwelijks klimmen, maar beukt wel dwars door muren én tegenstanders.
Vanaf een bepaald punt in het verhaal kun je op vrijwel ieder moment wisselen tussen Naoe en Yasuke om de spelwereld te verkennen. Sommige missies zijn voorbehouden aan één personage, maar veel activiteiten kun je als beide personages ondernemen. Vaak is Naoe handiger, omdat zij beter kan klimmen en sluipen, maar wisselen tussen de twee gaat moeiteloos. Naoe kan weliswaar met werpsterren smijten, terwijl de teppo (een vuurwapen) voorbehouden is aan Yasuke. Maar de besturing is in beide gevallen in essentie hetzelfde en te allen tijde strak: als je klappen incasseert, is dat eigenlijk altijd je eigen schuld.
De dynamiek tussen Naoe en Yasuke gaat bovendien zoveel verder dan alleen de gameplay. Naoe is dan wel inheems, maar als eenvoudige dorpeling niet bekend met veel etiquette. Yasuke is juist een vreemdeling uit een ver land die nooit echt in kan blenden, maar als rechterhand van krijgsheer Oda Nobunaga wel ingeburgerd in de hogere klassen. Ze vullen elkaar daarom perfect aan: als Naoe in een gesprek te fel van leer trekt, is Yasuke er als een soort geweten om haar terug te fluiten. Een extra pluim mag dan ook naar Yasukes stemacteur Tongayi Chirisa, die met zijn warme, diepe stem Yasuke precies de juiste kalmte en zelfbeheersing geeft. De spaarzame momenten dat Yasuke wél zijn rust verliest, komen daardoor extra sterk uit de verf.
Coherent geheel
Assassin’s Creed Shadows is door de dynamiek tussen Naoe en Yasuke een interessante afwisseling binnen de serie. Met Yasuke en Naoe kent de game weliswaar twee perspectieven, maar wel van hetzelfde verhaal. Dat verhaal wordt niet nodeloos groot opgeblazen en complex door mythologie of verschillende verhaallijnen. Er is nog wel een flinterdun plotje rondom de Animus, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben en dat is wel best zo. Leuker is dat Ubisoft op subtiele wijze toch een paar verwijzingen naar oude games uit de serie erin weet te verweven. Precies genoeg voor fans van het eerste uur, zonder het verhaal onnodig ingewikkeld te maken.
Ook zijmissies en andere activiteiten weet Ubisoft op een slimme manier wat meer cachet te geven. Uiteraard is er ook in dit deel weer een thuisbasis, maar dit keer kun je ‘m helemaal zelf vormgeven en versieren. Zo is er een zijactiviteit waarbij je olieverfschilderingen maakt. Die kun je vervolgens ophangen in je thuisbasis. Je kunt zelfs dieren adopteren die je hebt ontmoet. Een hideout vol kittens en babyvosjes? Kan gewoon. Het is heel leuk om zo je hideout te vullen met souvenirs. Aan de andere kant zijn de gameplaybonussen summier, dus als je het helemaal links laat liggen is dat ook gewoon oké.
Xp? Weg ermee!
Toch is niet alles perfect. Assassin’s Creed Shadows heeft nog steeds hetzelfde levelsysteem als zijn voorgangers, en nog steeds is dit systeem vooral een sta-in-de-weg. Elk gebied en elke missie heeft een eigen level. Heb jij een te laag level, dan betekent dat in de praktijk dat je weinig kans maakt in zo’n gebied of tijdens zo’n missie, omdat een vijand je dan met letterlijk één klap doodmaakt. Hoewel je doelwitten meestal in bulk aangeboden krijgt, valt er als je geen of weinig zijcontent speelt helemaal niets te kiezen, omdat je drie van de vier doelwitten helemaal niet aan kan. In een enkel geval kun je zelfs helemaal niemand aan, en word je dus gedwongen zijmissies of andere activiteiten te ondernemen tot je het juiste level hebt bereikt.
Je krijgt dan dus de bizarre situatie dat letterlijk iedereen steeds loopt te roepen hoe groot, sterk en ontzagwekkend Yasuke wel niet is, maar je in het verkeerde gebied het kansloos aflegt tegen een stomdronken samoerai. Heb je wat kastelen uitgemoord of een stukje verhaal gespeeld, dan kun je opeens op magische wijze dezelfde vijand met dezelfde uitrusting wél gewoon aan. Grappig detail: door de seizoenswisselingen heeft de anekdotische dronken samoerai van de lente tot de winter in een weiland staan wachten tot we ‘m aan konden.
‘Vrijheid’ is sowieso een heikel punt in Shadows. Regelmatig krijg je dialoogopties die je de illusie geven dat je iets te kiezen hebt, maar in heel veel gevallen – zelfs wanneer het gaat over het leven van een doelwit – is de uitkomst linksom of rechtsom hetzelfde. Nou is Assassin’s Creed natuurlijk geen Mass Effect of Baldur’s Gate, waarin je echt je eigen verhaal schrijft, maar wek dan ook niet de suggestie dat er iets te kiezen valt.
Bijna foutloos
Gelukkig valt er verder niet zoveel af te dingen op Assassin’s Creed Shadows. Ook technisch is de game dik in orde. Het spel heeft een Performance-modus met 60fps en een Quality-modus met 30fps. Wie op een 120hz-tv speelt, kan ook voor een gebalanceerde 40fps-modus kiezen. Het fijne is dat de game in alle modi zeer solide loopt. Je kunt dus echt kiezen wat je zelf het fijnst vindt.
Ook op andere vlakken is Assassin’s Creed Shadows gewoon goed afgewerkt. Pas na zeventien uur ervoer ondergetekende de eerste gekkigheid: Naoe reed ineens rond op het paard van Yasuke. Na ruim dertig uur kwamen we ook een beekje tegen dat een klein stukje bergopwaarts stroomde. Een spaarzame échte bug kwamen we tegen in een van de latere gevechten, waar het spel halverwege het gevecht een paar keer crashte. Vervelend op dat moment, maar het is ook illustrerend dat zulke taferelen na ruim 45 uur nog steeds op één hand te tellen zijn. Dat is bij Assassin’s Creed weleens anders geweest. Volgens de Japanse filosofie moeten we bovendien imperfecties omarmen. Dat gaat gelukkig heel gemakkelijk als de rest van de spelwereld zo wonderschoon is.
Assassin’s Creed Shadows is vanaf 20 maart verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X/S en pc. Voor deze review is de game grotendeels gespeeld op een PS5 Pro.
Assassin’s Creed Shadows is gebouwd volgens een bekende blauwdruk, maar weet vrijwel ieder aspect te verfijnen of zelfs te perfectioneren. Vooral de waanzinnig mooie spelwereld, de dynamiek tussen de twee hoofdpersonages, en het gebalanceerde vechtsysteem springen eruit. Dit is zonder enige twijfel de beste Assassin’s Creed in jaren.
- Waanzinnig mooie spelwereld
- Naoe en Yasuke zorgen voor een fijne dynamiek
- Lekker gebalanceerd vechtsysteem
- Loopt goed in elke modus
- Levelsysteem vormt een hinderlijke beperking
- Keuzevrijheid is een illusie
