Review: Call of Duty: Black Ops 7 bijt als onwaarschijnlijke underdog van zich af

Midden oktober leek de shooterwereld het nog eens: dit zou hét jaar van Battlefield 6 worden. Het was haast bijzaak dat Call of Duty zich Infinite Warfare-gewijs in de voet leek te gaan schieten. Amper een maand later zit er ene Arc Raiders op de troon. Battlefield 6’s battle royale raakt niet uit de startblokken, maar de multiplayer overleeft het wel. Blijft er daarmee nog plek over voor Call of Duty: Black Ops 7?

Het antwoord is ja, nee, nee en ja. En zo stuiten we gelijk op mijn tegenzin om één uiteindelijke score op deze game te plakken. Immers: Black Ops 7 is niet één, maar vier games. De campagne, Endgame, de multiplayer en Zombies. Maar omdat Jacco en Martin veel minder meegaand zijn dan ze iedereen doen geloven, forceer ik hieronder een voorzichtig compromis.

Drugs en kogelsponzen

In geen tijd heb je door dat de Black Ops-campagne een heel ander beestje is. De rem gaat er al in het eerste hoofdstuk af. Wat begint als een militaire shooter met meer futuristische elementen dan eerst comfortabel lijkt, schakelt om de haverklap naar een intense koortsdroom en weer terug. Deze game trippy noemen is een wraakroepende understatement.

Soms lijkt het alsof je niet Call of Duty speelt, maar Control, of die andere Remedy-draak, Quantum Break. Dan weer zweet je je door bossfights die zo uit Monster Hunter en God of War lijken geplukt… om niet veel later met kogelspons-mechs, huurlingen, zombies of reuzespinnen af te rekenen. Dat klinkt chaotisch, als een spektakel-om-het-spektakel-aanpak. Dat is het ook, maar het is tegelijk één langgerekte, opwindende, fenomenale trip. Een verademing na het start-stop-routine van de vier vorige afleveringen en een pak minder slaapverwekkend dan waar de laatste Battlefield-singleplayer ons doorheen liet ploeteren.

Nostalgietrip versus LSD-trip

De elf missies brengen daarmee ook een shitload aan variatie, in locatie, duur en gameplay. De hele insteek van een paramilitaire organisatie die een angstwaan-opwekkende drug inzet, geeft de makers alle vrijheid om geloofwaardigheid of elke zweem van een militaire sim overboord te gooien. Black Ops 7 omarmt de waanzin niet. Het haalt waanzins zus erbij voor een poedelnaakte duik in een confituurbad.

Om het toch even over het verhaal te hebben: dat is een quasi-rechtstreeks vervolg op Black Ops 2. Wie die game speelde krijgt hier tussen alle trippin’ balls-momenten heel wat nostalgische wenken, met zelfs een aparte interpretatie van een iconische scène uit de eerste Black Ops. Zonder Reznov helaas. Enfin, voor mij was dit de vermakelijkste singleplayercampagne in een shooter sinds de laatste Doom, Wolfenstein en Titanfall 2. Hadden ze dit verkocht onder een andere naam en me zonder meer gepresenteerd, dan had ik hier breed grijnzend een 89 op geplakt.

Endgame

Tja, de idee achter Endgame, een ‘modus’ die ontgrendeld wordt na het klaren van de campagne, is best oké. Het is een soort extraction shooter waar 32 spelers één grote map indroppen. Dit is pure PvE, met steeds veranderende opdrachten, vijandige gebieden en het constante risico om alles te verliezen als je niet op tijd weet te ontsnappen. Tijdens elke sessie verdien je ‘power’ en daarmee verbeter je je wapens, uitrusting en vaardigheden. Er zijn strongholds met ‘jailbreak’-machines om de rarity van je wapens te verhogen, etc.

Zoals het nu oogt en speelt is deze endgame eenvoudigweg te steriel, te random en vooral te weinig intens om lang te kunnen boeien. Het mist de uitdaging die de PvE van Arc Raiders je serveert of de spanning die het PvP-element naar dit subgenre onder de shooters brengt. Misschien dat ik er later nog eens naar terugkeer, want het speelt professioneel in op mijn progressiehonger, maar op termijn vrees ik dat er momenteel te veel betere alternatieven voor Endgame zijn. Score voor dit onderdeel: 55.

Skillgap gesignaleerd te…

Voor heel wat Call of Duty-spelers is de multiplayer het luik waar ze de meeste uren in pompen. Hier blijf ik bij de indruk van mijn eerste hands-on op het Call of Duty Next-evenement. Ja, die hypermobiliteit is op papier wel teruggeschroefd, of liever: je moet er in investeren met perks, wapens en accessoires en daarmee voorbijgaan aan “al die andere aantrekkelijke perks”. In de praktijk maken de hyperkinetische sweatlords die opoffering wat graag en krijgen ze die wall jump als kers op de taart. Het resultaat is dat de skill gap er niet kleiner maar groter op is geworden. Skill based matchmaking in de Standard-playlist helpt ietwat, maar de meer casual gamer houdt dit enkel vol als hij ook een rubber pak en gagball in de kast heeft hangen.

Als iemand met eerder casual reflexen had ik mijn hoop op die 20 versus 20 skirmish-mappen gevestigd. Ik zag ze als een soort Ground War. Niet dus. Oké, hier zijn snipers wel een haalbare optie, maar je krijgt vooral de combinatie van de 6-vs-6 met de steriele, kaal ogende omgeving van Endgame. Jammer. Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de futuristische gadgets de ‘klassieke’ gameplay niet kapen. En ook: als er één serie weet hoe een gun die oomph te geven, dan is het Call of Duty wel. Mijn score had hoger gelegen als ik aan de andere kant van de skill gap zat, maar waar ik in Modern Warfare 2 en Vanguard maanden na release nog regelmatig een potje multiplayer opstartte, zie ik me dat met deze niet doen: 65.

The running dead

Over Zombies kan ik kort zijn. Er is geen enkele speler die de vorige leuk vond die deze editie aan zich voorbij mag laten gaan. Black Ops 7 serveert het grootste ondode buffet in de hele franchise. Meer is niet altijd beter, maar in dit geval dus wel.

Met de Standard oftewel de klassieke op ronden gebaseerde modus, waar nu ook de transitie naar een volgende locatie kan fout lopen. Nieuwkomers raad ik de Directed modus aan, die je met een verhaaltje alle door de jaren alsmaar meer complexe systemen en mechanismen van Zombies uitlegt… en allesbehalve een makkie is. Terug van weggeweest is Survival, met één locatie en één doel: zo lang mogelijk overleven.

En tenslotte is er Cursed, voor veteranen die met een beginpistool en zonder minimap hun run beginnen en via alsmaar hogere risicobeloning uitdagingen het telkens weer wat verder uit te zingen. Voor mij is het te taai met de random spelers waarmee ik deze reviewdagen mee upteamde, maar ik heb mijn uitnodigingsmails al rondgestuurd. Enige klein puntje van kritiek hier: sommige objectieven in de Standard modus zijn nogal ongeïnspireerd repetitief. Maar voor de rest geef ik deze Zombies een glorieuze 90.

Call of Duty: Black Ops 7 is nu verkrijgbaar op Xbox Series-consoles, Xbox One, PlayStation 5, PlayStation 4 en pc. Ook staat de game op Xbox Game Pass. Voor deze review is de game gespeeld op PlayStation 5.