Review: Dispatch is een superheldenverhaal als geen ander

Het superheldengenre is niet meer zo populair als een paar jaar geleden, wat veel mensen wijten aan een gebrek aan vernieuwing in het genre. Het is waarom projecten als Invincible en The Boys steeds interessanter worden: ze gooien de formule op intrigerende, vaak hardere wijze om. Dispatch haalt een vergelijkbaar trucje uit, en zet daarmee een uniek verhaal neer.

De beste manier om je superheldenproject wat extra flair te geven is door genres te combineren. Captain America: The Winter Soldier is half-om-half spionagethriller en capeshit, Guardians of the Galaxy schotelt een space-opera voor en in het geval van Dispatch speel je een workplacecomedy die hand in hand gaat met een klassieke superheldenwereld.

Het is een concept dat zich perfect leent voor de Telltale Games-achtige aanpak van Adhoc Studio, dat ook grotendeels uit voormalige Telltale-ontwikkelaars bestaat. Je krijgt als speler Robert Robertson onder de knoppen, die in de wereld van Dispatch beter bekendstaat als de superheld Mecha Man. Hij houdt Californië veilig door schurken en dergelijk schorem in zijn imposante mech op te ruimen, maar wanneer de machine zodanig verwoest wordt dat hij die niet meer kan repareren, krijgt Robert een kantoorbaan aangeboden als Dispatcher. Zijn taak - en dus die van jou - is om een team aan voormalige superschurken de fijne kneepjes van het superheldendom bij te brengen.

Niet zo supere held

Roberts jaren aan ervaring als superheld komen goed van pas bij het begeleiden van dit zogenaamde Z-Team. Dat doe je op Telltale-achtige wijze in gesprekken met de groep, en door het team aan te sturen als een ‘dispatcher’. Je krijgt dan een kaart van Californië te zien waar continu problemen opduiken, waar je leden van het team op afstuurt.

Iedere superheld-in-training heeft zijn eigen kwaliteiten. Zo is de kleine Punch-Up erg sterk en charmant, maar laat zijn intellect wat te wensen over. Je kunt hem dus beter niet op een missie sturen waar een rekenwonder voor nodig is. Dan kun je beter de letterlijke vleermuisman en cryptoboer Sonar aanwijzen. Of de twee samen dispatchen, als dat mogelijk en nodig is. Als je het rapport goed leest en de juiste helden aanwijst, is de kans dat ze in hun missie slagen groter.

In essentie is het dispatchen relatief simpel en overzichtelijk. Ieder lid van het Z-Team heeft eigen kwaliteiten en krachten die je gedurende het spel tegenkomt, zoals de duivelse Malevola die gewonde helden kan genezen als ze samen op pad gaan. Andere krachten dwingen je vooruit te denken. De eerder genoemde Sonar verandert bijvoorbeeld na iedere missie van een intelligente jongeman in een meer monsterlijke vleermuis en vice versa, wat ook zijn statistieken beïnvloedt. Ineens is ‘ie niet meer slim, maar sterk. Als je alle andere slimme helden al op pad hebt gestuurd en een nieuwe missie opduikt die wéér intelligentie vereist, zit je met de gebakken peren.

Superrealisme

Er is wel een kans dat een minder competent personage de missie toch succesvol weet af te ronden. Dat wordt bepaald met percentages, die lager liggen als je team minder goed uitgerust is voor die specifieke operatie. Anderzijds is het dus ook mogelijk dat een opdracht met 97 procent slagingskans misgaat. Is dat frustrerend? Ja, maar op narratief gebied is het eigenlijk best logisch. Wanneer gaat iets ooit vlekkeloos tijdens je werk, of gaat een simpel klusje toch de mist in? Toch af en toe.

De game weet daarmee het fictieve idee van een The Office-achtige kantoorbaan erg goed te combineren met een wereld vol superhelden. De bijna puzzelachtige gameplaycyclus van het dispatchen bevat verraderlijk veel lagen en kan best chaotisch worden, maar tot mijn verrassing voelt het ironisch genoeg nooit als werk. De onvoorspelbaarheid van de uitkomst maakt het bekijken van je teams resultaten altijd interessant.

Wie vooral voor het verhaal aanklopt bij Dispatch hoeft zich overigens weinig zorgen te maken over hoe die kantoorwerkzaamheden invloed hebben op het narratieve verloop. Er zijn over het algemeen geen harde consequenties voor het geheel verpesten van een Dispatch-dienst, gezien de focus van de game grotendeels op het verhaal en de personages ligt.

Dialogisch

Daarbij lult het Z-Team ondertussen de oren van je kop af. Soms nemen ze Robert in de zeik, andere keren hebben Malevola en Sonar het over een favoriete bobazaak: je leert de personages gedurende de gameplay stukje bij beetje beter kennen. Dat is fijn, want hoewel het verhaal in Dispatch centraal staat, ligt de focus qua personages grotendeels op Robert en Invisigal - één van de Z-Teamers die wordt gereformeerd.

Begrijp me niet verkeerd: dat verhaal is fantastisch, daar kom ik zo nog wel op, maar met name de personages in Dispatch zijn stuk voor stuk hartstikke interessant. Ik wil graag weten wat het verhaal achter Malevola’s afbrokkelende Buster Sword is, en zanglessen ontvangen van de popster Prism. Het voelt dus als een gemis dat we sommigen van hen niet zo goed leren kennen buiten de dialogen tijdens het dispatchen en hier en daar tijdens het hoofdverhaal.

De personages worden namelijk ook prachtig tot leven gewekt door de animatoren en stemacteurs. Dat zijn ook niet de minste namen: Breaking Bad-acteur Aaron Paul spreekt bijvoorbeeld Robert Robertson in, Laura Bailey van The Last of Us: Part 2 neemt de rol van Invisigal op zich en met haar de halve cast van Dungeons and Dragons-webserie Critical Role. The Batman-acteur Jeffrey Wright is ook van de partij, met nog een sloot aan internetbekendheden als YouTubers Jacksepticeye, MoistCr1tikal en Alanah Pearce. Zij brengen de grappige, vunzige en tedere aspecten van het script prachtig naar voren. Vooral Paul en Bailey hebben prachtige momenten.

Keuzes

Want nogmaals: het verhaal in Dispatch gaat keihard. We zien uiteraard vaker verhalen over de buitenbeentjes die elkaar vinden, wat ook op Dispatch van toepassing is. De leden van het chaotische Z-Team zijn dan ook niet de makkelijkste om mee te werken, maar de twist is hier dat Robert daadwerkelijk een bekende superheld is geweest. Dat levert een fijne dynamiek op waarin je als speler een mentorrol op je neemt, waar ik met mijn dialoogkeuzes ook op kon leunen. Als jij de voormalige superschurken liever onder de duim houdt door je spierballen te gebruiken, zou dat ook kunnen.

Naarmate de game vordert en je het team beter leert kennen, wordt dat ook persoonlijker. Vergelijkbaar met hoe je na verloop van tijd waarschijnlijk steeds bekender wordt met je collega’s. Wanneer Robert een peptalk moet geven aan een onzekere Invisigal, doet dat mij ook denken aan momenten uit mijn tijd als leidinggevende bij een winkel. Ook hierdoor voelt Dispatch op een andere, meer gegronde manier menselijk. Het plaatst klassieke superheldenverhalen als het omgaan met je krachten en het vinden van je plek in de wereld in deze interessante context, en dat werkt als een tierelier.

Een van mijn grotere klachten rondom moderne superheldenmedia is daarnaast dat veel personages niet meer op zinvolle manieren mogen veranderen om vanwege commercie. Spider-Mans leven moet altijd een puinhoop zijn, Batman mag nooit écht met Catwoman trouwen, maar Dispatch draait juist om groei en de mens achter het masker, wat karakterontwikkeling juist ten goede komt. Door het superheldenschap met nieuwe ogen te benaderen, vormt Dispatch een verhaal dat zowel klassiek als uniek aanvoelt.

Aan het handje

Net als in de Telltale-games van weleer staan veel van de gebeurtenissen in Dispatch ondanks je keuzes al vast. Er zijn echter wel degelijk een aantal keuzes die een duidelijke impact hebben op bepaalde elementen van het verhaal, zoals welke leden van het Z-Team de hele game bij je blijven en hoe de groep zich daarbij voelt. Zeker het einde van Dispatch gaat hier goed mee om, en versterken zo een bekend concept uit het superheldengenre.

Superman of Spider-Man willen weleens zeggen dat de heldhaftige keuze maken nooit makkelijk is, en juist vaak tot moeilijkere situaties leidt. Niets is hier minder waar, en het voelt enorm bevredigend om mijn übergoedzak Robert naar het positieve einde te loodsen. In dat opzicht hebben je keuzes dus wél veel invloed, en voelden sommige dilemma’s echt pijnlijk, of alsof ik toch de slechte beslissing had gemaakt. Maar staan voor waar je in gelooft loont in de game, en goddamn: Dispatch laat je dat voelen.

Ook zijn er subtielere details, zoals de muziek die in een bepaalde scène verandert als je vroeg in de game een personage wel of niet hebt geprobeerd te zoenen. Adhoc heeft een erg goed oog voor detail. Dat geldt ook niet alleen voor verhalende opmerkelijkheden: de art direction en animatie waarmee Dispatch tot leven wordt gebracht doet ook niet onder voor de meeste animatieseries. Sterker nog, de game oogt soepeler en vaak rijker aan details op de achtergrond dan bijvoorbeeld de populaire superheldenserie Invincible, waar het mee wordt vergeleken. Zeker in de explosieve finale.

Die twee franchises zijn natuurlijk andere beestjes, maar het smoelwerk van Dispatch, in samenwerking met de verrassend grijpende dispatching-gameplay en hoe het bekende superheldenthema’s door een nieuwe lens aanvliegt, is zo uniek dat de game zich kwalitatief makkelijk kan meten met zijn genregenoten. Dat is anno 2025 een groot compliment.

Alle afleveringen van Discpatch zijn nu beschikbaar voor PlayStation 5 en pc. Voor deze review is de game op PlayStation 5 gespeeld.