Review: Elden Ring Nightreign is een lekkere cocktail van dopamine en adrenaline

Elden Ring Nightreign spelen voelt als een gereguleerde afgifte van adrenaline en dopamine in je aderen. Tijdens iedere speelsessie is het drie ‘dagen’ lang aanstaan en gaan. Elke minuut die je treuzelt blijkt nog geen minuut later een gemiste kans. Je had in plaats daarvan ook een sterker zwaard kunnen bemachtigen, of een extra leveltje moeten pakken om jezelf beter te wapenen tegen de eindbaas van de dag. Tijd is niet je vriend.

Sterker nog, tijd is misschien wel de grootste vijand in deze spin-off van Elden Ring, ondanks de vaak gigantische eindbazen. Nightreign is racen tegen een cirkelvormige klok, waarmee het een heel klein beetje wegheeft van Fortnite. Verder heeft het weinig met die game of het battle royale-genre te maken. Je kunt het zelfs offline en in je eentje spelen, al zou ik dat afraden.

Als ik Nightreign per se moet omschrijven, dan kies ik voor ‘een op coöperatieve multiplayer beluste roguelike remix van Elden Ring’. Vanuit een opnieuw ingerichte Roundtable Hold ga je alleen of met twee andere spelers op expeditie. Zo’n run duurt drie in-game dagen, wat zich vertaalt naar drie kwartier tot een uur speeltijd. Samen (of solo) word je gedropt in Limveld, een flink aangepaste versie van het startgebied in Elden Ring. Vanaf dat moment heb je vijftien minuten tot de eerste nacht aanbreekt en je het mag opnemen tegen een grote baas.

Van de regen in de drop

Al na een paar minuten wordt het speelveld langzaam maar zeker ingesloten door de nachtregen waaraan Nightreign zijn dubbelzinnige naam ontleent. Deze levensgevaarlijke neerslag doemt als een tsunami op aan de horizon en dwingt je om je verkenningsgebied te verkleinen. Doe je dit niet, dan ga je vroeg of laat dood en verlies je een van je zuurverdiende levels. En dat is funest voor je winkansen later op de dag.

Hier komt het roguelike aspect van Nightreign om de hoek kijken. Vrijwel alles tijdens een run wordt willekeurig gegenereerd. Ontwikkelaar Fromsoftware doet hiervoor steeds een grabbel uit de gigantische ton aan omgevingen, vijanden, voorwerpen en uitrusting die ze nog van Elden Ring hadden liggen. En een blik bazen natuurlijk – er duiken zelfs klassiekers uit eerdere Souls-games op. Voor doorgewinterde spelers van die game(s) is het dus grotendeels bekende kost, maar dan opgediend als sprintend buffet. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe moordend het tempo is. Dat moet je voelen. Je rent, klimt, springt, duikt en zweeft de hele map over en pas op dag drie is er wat ademruimte. Al heb je tegen die tijd eerder nachtrust nodig.

Nightreign is niet zoals Elden Ring, hoezeer het er ook op lijkt. De gewichtige gevechten zijn er nog wel, maar je bent continu bezig met de grenzen opzoeken van dit systeem. Tijd om uitgebreid patronen te bestuderen is er niet. Beter bestook je tegenstanders met zoveel aanvalskracht dat ze niet eens de kans krijgen om hun move te maken. Des te sneller je ze neer hebt, des te meer je er kunt verslaan in twee dagen en des te hoger de kans dat je het perfecte wapen vindt. Je hebt pakweg een halfuur om de beste uitrusting bij elkaar te sprokkelen.

Royale battles

Die ga je nodig hebben op de derde en laatste dag, want dan dient een van de acht Nightlords zich aan. Dit zijn een soort superbazen die niet zouden misstaan in een raid van World of Warcraft. Om hen te verslaan moet je alles uit de kast trekken, maar ook als het niet lukt is het genieten. Denk maar even terug aan hoe grandioos het gevecht was tegen General Radahn en doe dat keer acht. Het is een groot spektakel vol aanvallen die je levensbalk legen, maar je scherm vullen. What a sick way to fight, eh?

Dat ik het geweldig vind, mag eigenlijk geen verrassing heten. Ik ben een sicko met meer dan zevenhonderd uur speeltijd in Elden Ring. En nog ben ik niet genezen. Nightreign is het perfecte medicijn dat ik in principe ieder uur tot me kan nemen. Want hoewel ik er nog steeds vaak aan denk, is de rek er qua Elden Ring-playthroughs wel echt uit. Ik ga niet nog een keer honderd uur besteden aan een nieuw personage.

Dat is waarom de release van Nightreign zo welkom is. Het is die perfecte gameplayloop van Elden Ring, maar dan in een stroomversnelling. Dat gevoel van overal heen kunnen, de sluimerende angst dat je ergens bent waar je niet hoort te zijn, de verwondering van wat je nu weer bent tegengekomen, en de bevrediging wanneer je eindelijk die ene baas hebt overwonnen: het zit er allemaal in, maar dan samengeperst tot een bloedstollende cocktail. Het is de ideale remedie om de wachttijd tot Elden Ring 2 - of hoe Fromsoftwares volgende grote singleplayergame ook gaat heten - te doorkomen.

Maar goed, dat ben ik. Ik ga er voor het gemak even vanuit dat er geen mensen bestaan die Elden Ring niet gespeeld hebben, maar wel Nightreign gaan kopen. Ik ben vooral benieuwd welk percentage van alle (oud-)spelers van Elden Ring dit ook leuk lijkt. Wat ik er verder van vind, maakt stiekem niet eens zoveel uit. Ik wil best wat vertellen over de verschillende klassen waaruit je kunt kiezen en welke voor mij het beste werkt – Ironeye, de boogschutter – maar dat is zo afhankelijk van je speelstijl. Sowieso kun je met iedereen eigenlijk alles, alleen misschien niet zo effectief.

Geen pijl op te trekken

Over de hoeveelheid variatie kan ik ook wel iets zeggen, al heb ik waarschijnlijk nog lang niet alles gezien. Of juist wel… dat is het lastige aan willekeur. Soms voelt het wel erg willekeurig en even later weer alsof het van tevoren vaststaat. Aan die balans mag en zal ongetwijfeld nog worden geschaafd als de game eenmaal uit is. Nightreign is in ieder geval nog minder toegankelijk dan Elden Ring. Je wilt omwille van tijdsdruk niet te lang staren naar wat een wapen of voorwerp precies doet. Maar zelfs al zou je alle tijd van de wereld hebben, had je het mogelijk nog niet gesnapt. Bepaalde informatie is omwille van overzichtelijkheid weggelaten en dat maakt het juist verwarrend.

Of een wapen met brute kracht schaalt of juist baat heeft bij meer finesse, moet je in een apart boekwerk opzoeken. Upgrades worden de ene keer uitgedrukt in percentages en dan weer met ‘+2’. Omdat het net allemaal anders werkt dan in Elden Ring, word je hier amper wijzer van. En toch heb je die voorkennis ook weer heel hard nodig, anders heb je geen idee wat al die cijfers en letters betekenen. Het is in die zin niet per se wachten op de nieuwe VaatiVidya. Nightreign vraagt eerder om een Excel-bestand van RickRekenoar vol kansberekeningen en statistieken.

Looking for a third, no doggy

Wat het spel nog harder nodig heeft, is genoeg spelers. Daarom is het niet handig dat Fromsoftware zijn doelgroep nog verder opsplitst. Stel, tien procent van alle mensen die Elden Ring hebben gekocht, schaft een exemplaar van Nightreign aan. Dat zijn er drie miljoen, maar de game ondersteunt geen cross-play, dus op PlayStation of pc moet je eerder denken aan een miljoen tot anderhalf. Vervolgens vindt de matchmaking ook nog per eindbaas plaats, al kun je gelukkig wel meerdere Nightlords tegelijk selecteren. Er zitten nogal wat haken en ogen aan het vinden van een team. Dat is op release geen issue, maar hoe ziet de situatie er over een aantal maanden uit? Spelen er dan nog wel genoeg mensen om steeds teams van drie te vormen? Nightreign is geen liveservicegame. Dat wil zeggen: er zijn geen microtransacties, ze gaan niet iedere zoveel maanden een nieuwe map toevoegen en er staan ook geen daily’s klaar, al heeft iedere klasse wel zijn eigen quest om te voltooien. Dit betekent ook dat je Nightreign in principe binnen afzienbare tijd kunt ‘uitspelen’. Is er daarna niks nieuws meer te doen of te zien? Zeker wel, meer dan genoeg zelfs als je houdt van Fashion Souls, maar niet iedereen blijft plakken tot na de aftiteling.

Coöpadvies

Het is daarom jammer dat Nightreign geen optie voor twee spelers ondersteunt, al neemt de ontwikkelaar dit wel in overweging. Tot die tijd moet je het alleen doen of met z’n drieën. En dat is lastig, want hoe groot is de kans dat je twee mensen kent die beide Nightreign gaan kopen en ook steeds op hetzelfde tijdstip kunnen spelen? Ik ben geen wiskundige, maar wel iemand met statistisch gezien veel vrienden die helemaal idolaat zijn van Elden Ring. En zelfs ik ga moeite hebben om een groep bij elkaar te krijgen.

Natuurlijk kun je ook met willekeurige mensen spelen. Of je dat moet willen is een tweede. Er is geen ingebouwde voicechat, terwijl dat eigenlijk verplicht had moeten zijn. Het pingsysteem werkt prima, maar het is geen vervanging voor alle communicatie die nodig is om een matige run toch nog tot een goed eind te brengen. Met random spelers kun je dan beter eieren voor je geld kiezen, ware het niet dat je als vroegtijdige verlater straf krijgt.  

Het zijn dit soort eigenaardigheden die maken dat Nightreign op twee gedachten hinkt. De focus ligt duidelijk op multiplayer, maar soms lijkt het alsof ze per ongeluk toch meer een singleplayergame hebben ontwikkeld. Lang niet alle ontwerpkeuzes pakken lekker uit. Tegelijkertijd maakt Fromsoftware ook een aantal wilde keuzes die wel waanzinnig werken. Die maken vaak veel goed en soms zelfs alles.

Maar of ik het ook aan iedereen die van Elden Ring houdt aan durf te raden? Vanzelfsprekend! Ik zoek trouwens nog een derde speler…

Elden Ring Nightreign is vanaf vrijdag 30 mei verkrijgbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc. Voor deze review is de PS5-versie gespeeld.