Review: In Death Stranding 2: On the Beach telt alleen ‘the rule of cool’
Welkom in de Kojimaverse
Is Death Stranding 2: On the Beach een wandelsimulator waarin je alleen post bezorgt? Hell, no! Death Stranding 2 is cóól. Als sigaretten en motoren, of zonnebrillen en Hamilton-horloges. Nee, nog beter: samoerais en mecha’s! Als het niet cool, cooler, coolst is, heeft het geen plek in Kojima’s nieuwste koortsdroom.
Neem nou Higgs, de grote antagonist in Death Stranding 2. Hij was toch verslagen in de vorige game? Lekker boeiend, hij is cool! En waarom heeft hij nu een gitaar die bliksemschichten afschiet? Nou gewoon, omdat het cool is! Terwijl het eerste deel nog pseudorealistisch van alles uitlegt en verankert binnen de regels van zijn eigen universum, neemt Death Stranding 2 het allemaal niet zo nauw.
Dat is vooral te merken in de gevechten. Confrontaties waren in de eerste Death Stranding heel strak ingekaderd. BT’s – de geestachtige monsters – kon je alleen met speciale wapens te lijf en ging je dus het beste uit de weg. Mensen vermoorden was bovendien uit den boze, want dode mensen zorgen in het universum van Death Stranding voor flink wat ellende. Death Stranding 2 heeft voor deze problemen een eenvoudige oplossing: vuurwapens schakelen nu mensen uit zónder ze te doden, hoera! En als bonus werken ze nu ook tegen BT’s! Hoe dat precies werkt? Geen idee, maar cool is het wel.
Met zijn bus, bezorgt de post
Death Stranding 2 is nu niet meteen een snoeiharde actiegame - in principe draait het spel nog steeds om post bezorgen. Je bezorgt pakketjes en speelt zo nieuwe gadgets, voertuigen en zelfs wegen vrij, die het weer makkelijker maken om je volgende pakketjes te bezorgen. Dat is voor iedereen die is opgegroeid met Pieter Post nog altijd een zeer bevredigende gameplayloop die zelfs de kleinste efficiëntieslag beloont met een stoot endorfine.
Al het wapengekletter maakt Death Stranding 2 alleen niet bepaald spannend. Waar je in de eerste Death Stranding regelmatig letterlijk je adem in moest houden om langs BT’s te sluipen, ren en knal je je hier een weg langs de monsters. Je kunt zelfs een volautomatisch kanon op je truck monteren (want cool). Als je met je zwaarbewapende truck rondscheurt als Master Chief met een Warthog, wie maakt je dan nog wat?
Too cool for school
In de eerste akte van de game ben je waarschijnlijk te overdonderd door de waanzinnige graphics en het ijzingwekkend goede geluid van Death Stranding 2 om je hier druk om te maken. Dit is met afstand de mooiste (console)game ooit. De gedetailleerde spelwereld, de zachte belichting, de waanzinnige vergezichten, en de realisatie dat je gewoon naar die ene bergtop daar in de heiige verte kunt lopen: het is haast onwerkelijk.
Met aardbevingen, bliksem en zandstormen weet de game je in deze fase bovendien nog regelmatig unheimisch te laten voelen. Deze natuurelementen zijn daarbij meer dan mooie aankleding: als een rivier onverwachts buiten zijn overs treedt, kan je zorgvuldig uitgestippelde bezorgplan zo de prullenbak in.
Zodra je de primaire spelwereld betreedt en het echte postbodewerk begint, gaat het alleen een beetje knagen. Nu je zo cool bent dat BT’s je niet zoveel meer doen, en je in je vrachtwagentje redelijk veilig zit voor de nieuwe krachten van de natuur, is Death Stranding als een wandeling over een gebaand pad in plaats van een avontuur door onherbergzaam gebied.
Zelfs de muziek die zo nu en dan wordt ingezet, voelt in dit segment een beetje als een moetje. Kojima trekt een heel blik aan nieuwe, veelal obscure bands open, zoals Grimm Grimm en het Mongoolse Magnolian. De score van Woodkid is bovendien bijzonder goed. Dikke kans dat hier eind van het jaar een en ander van in mijn Spotify Wrapped staat, maar geen moment komt het in de buurt bij dat ene moment uit de eerste game wanneer met een bijzonder gevoel voor timing Asylums for the Feeling werd ingezet. Dat was absolute cinema. Hier is het veelal ‘gewoon’ achtergrondmuziek.
Engage extra coolheid
Maar dan! Net als je begint te denken dat Kojima een voor zijn doen ongebruikelijk veilig vervolg heeft ontwikkeld, schakelt de game naar versnellingen die je de pakweg dertig uur ervoor niet voor mogelijk hield. We hebben het hier niet over een Metal Gear Solid 2-achtige plotwending die onverwachts uit de lucht komt vallen. De game bouwt vanaf het begin al duidelijk op naar iets. Death Stranding 2 draait veel meer dan zijn voorganger om de onderlinge connecties met andere mensen. De deprimerende, geïsoleerde spelwereld is er natuurlijk nog steeds, maar is nu meer een gegeven dan onderdeel van de plot. Al die verschillende menselijke connecties en verhaallijnen moeten natuurlijk een keer samenkomen, en dat gebeurt dan ook verderop in de game.
Wie eerder werk van Kojima heeft gespeeld, zal niet verbaasd zijn dat dit slotakkoord ettelijke uren duurt. Maar dat dit zó hard zou gaan, zag ik geen moment aankomen. Zelfs de meest doorgewinterde Kojima-fan zal gedurende die uren oren, ogen en huid om kippenvel op te krijgen tekortkomen.
De scènes en de emoties volgen elkaar in bizar hoog tempo op. Het ene moment gniffel je nog om een dom grapje waarbij de vierde muur eraan gaat, het volgende moment zit je jankend voor je tv. En werkelijk alles in deze akte is cool. Het ene nog cooler dan het ander. Die gitaar van Higgs? Blijkt nog meer coole dingen te kunnen (maar ik ga niet verklappen wat). De titulaire Beach? Staat vol coole dingen. Nicolas Winding Refn? Jup, doet iets cools. Zoals gezegd, het is allemaal niet even logisch of begrijpelijk. Maar wat geeft het, als het allemaal zó onnavolgbaar cool is? In de Kojimaverse kan en mag alles.
De mafheid van Death Stranding 2 zal vast niet iedereen bekoren. De actievollere gameplay zal door een deel van de spelers worden toegejuicht, maar door net zoveel puristen worden verguisd. Feit is dat Kojima er allemaal lak aan heeft. Hij heeft zich ditmaal door niets en niemand laten tegenhouden om zijn eigen visie tot wasdom te brengen. Niet door een grote uitgever, niet door een publieke opinie, en zelfs niet door de wetten en regels uit zijn eerdere game. Dit is niet zomaar een Hideo Kojima-game, dit is de meest Hideo Kojimaïge game van allemaal.
Death Stranding 2 is vanaf 26 juni verkrijgbaar voor PlayStation 5. Voor deze review is de game gespeeld op een PS5 Pro.
Death Stranding 2: On the Beach balanceert tussen geniaal en gestoord, maar laat zich bovenal nergens mee vergelijken. Er zijn geen games zoals Death Stranding 2. Zelfs Metal Gear werd nooit zó bizar, contrastrijk en ja, ik zeg het nog maar een keer: cool – en dan tel ik Metal Gear Rising mee. Heel eerlijk? Je zou elk cijfer op deze game kunnen plakken, en elk cijfer zou terecht zijn. Dat is wat pure kunst met je doet. Als dat niet cool is, weet ik het ook niet meer.
