Het is niet makkelijk om een geliefd personage uit een oude game terug te brengen. Zeker niet als dat personage voor veel fans een emotionele lading met zich meedraagt.

Je moet een goede reden hebben om iemand na zo lang terug te laten keren. Heb je een belangrijk verhaal te vertellen rond de thema's uit die oude game, zonder het origineel onrecht aan te doen? Deck Nine brengt voor de nieuwste Life is Stange hoofdrolspeelster Max Caulfield uit het eerste deel terug, en slaagt er maar mondjesmaat in om dat bestaansrecht te geven. In ieder geval zal de studio veel fans tegen zich in het harnas jagen.

Terug in de tijd

In de allereerste Life is Strange uit 2015 leert Max dat ze de kracht heeft om de tijd terug te spoelen. Die krachten gebruikt ze om de dood van haar beste vriendin Chloe terug te draaien, maar (SPOILERS) dat heeft een onvoorziene bijwerking: een bovennatuurlijke wervelstorm raast op hun dorp Arcadia Bay af. Het einde van de game (SPOILERS) komt neer op één keuze: laat je de dood van Chloe toch maar gebeuren, of red je haar en laat je Arcadia Bay verwoesten door de storm?

Het is een iconisch moment dat in het geheugen van veel fans staat gegrift, niet in de minste plaats omdat Max en Chloe niet alleen vrienden zijn, maar ook een romantische relatie kunnen hebben. Dit is waarin de serie zijn identiteit vond. Voor veel gamers is dit niet zomaar een spel, maar een keerpunt voor queer representatie in games.

Het is ook een einde dat was ontworpen om vooral géén vervolg te krijgen, omdat die eindkeuze tot twee enorm verschillende resultaten leidt. De uitstekende serie comics - die in deze game geen canon blijkt te zijn - vond een manier om op beide tijdlijnen door te gaan, maar dat is in een game wat lastiger. Toch probeert Deck Nine dat met Double Exposure. Dit vervolg speelt zich tien jaar later af, waarbij Max een leven zonder Chloe heeft opgebouwd en als fotografieleraar werkt aan een kunstacademie.

Voor de fans

Wacht even, zonder Chloe? Dit is waar de diehard Life is Strange-fans waarschijnlijk in de gordijnen gaan hangen. De game begint met de simpele keuze: is Chloe overleden in het origineel, of leeft ze nog? Kies je voor die laatste optie, dan zijn zij en Max uit elkaar gegroeid. Er volgt een kleine verklaring, maar die rijmt niet bij de personages zoals we die uit het origineel kennen. Natuurlijk staat het Deck Nine vrij om zijn eigen verhaal te vertellen - dat juichen we alleen maar toe. Maar hiermee wordt op harteloze wijze een van de meest geliefde en invloedrijke queer game-koppels uit elkaar gescheurd, zonder het in beeld te brengen.

Als je zo'n geliefd personage als Max terughaalt, doe je dat toch vooral voor de oude fans. Double Exposure doet in ieder geval weinig moeite om nieuwe gamers binnenboord te houden. Er wordt constant verwezen naar de gebeurtenissen in Arcadia Bay op een manier die voor nieuwkomers onbegrijpelijk is. Max worstelt nog altijd met de dood van Chloe of de massale verwoesting van haar thuisdorp tien jaar geleden en heeft zich voorgenomen om haar krachten niet meer te gebruiken. Dat is op zich een interessant gegeven, maar Double Exposure heeft er weinig diepgaands over te zeggen. Frustrerend genoeg wordt er vooral om het Chloe-vormige gat heen gedanst, zonder er dieper op in te gaan.

En door

Los van Chloe's afwezigheid is er gelukkig een hoop om enthousiast over te worden. Max gaat in Double Exposure aan de slag bij Caledon University, een gerenommeerde kunstacademie. Daar raakt ze bevriend met de rebelse Safi, een dichteres die nogal geheimzinnig is over haar verleden. Geeft niks, dat is Max zelf immers ook.

Al snel wordt Safi onder verdachte omstandigheden doodgeschoten, waarna de bovennatuurlijke krachten van Max weer boven komen borrelen. Dit keer kan ze niet door de tijd reizen, maar in een andere tijdlijn stappen waar Safi nog gewoon leeft. Zo kan ze beide tijdlijnen gebruiken om de moord op te lossen, en hopelijk de 'nieuwe' Safi in leven houden.

Het is een fascinerend concept waarin de thematiek van de eerste Life is Strange goed tot uiting komt. Wat voor grote effecten kunnen kleine keuzes en veranderingen hebben op je leven? De alternatieve tijdlijn verschilt op kleine punten, maar die kunnen een grote impact hebben op de verschillende personages die je ontmoet. Waar de ene tijdlijn zich bijvoorbeeld voorbereidt op een groot kerstfeest, is de andere universiteit in rouw na de dood van Safi en zijn alle festiviteiten afgelast.

Deze opzet levert wat licht puzzelwerk op, waarbij je kennis of voorwerpen uit de ene tijdlijn meeneemt naar de andere. Toch is Life is Strange vooral een verhalende game waarbij je brein het niet al te zwaar te verduren krijgt. Je moet een stuk langer nadenken over de spijkerharde beslissingen die je soms voor de kiezen krijgt. Dit spel heeft weer een aantal van die momenten waarop je minutenlang naar je scherm staart, omdat beide opties verschrikkelijk zijn. Doe je alles om de moord op te lossen, ook al steek je een vriend daarmee in de rug? In dat soort keuzemomenten is Life is Strange op zijn best.

Nieuwe vrienden

Het duurt even voordat Double Exposure op gang komt. Na de moord wordt er vooral veel gerouwd en gepraat. Dat is zeker geen minpunt, want het geeft je de kans om een aantal van Max' collega's en studenten te leren kennen. Een groot deel van de cast is op voortreffelijke wijze geschreven en het is telkens weer een genot om een nieuw gesprek aan te knopen.

Je ontmoet mensen met allerlei verschillende achtergronden, die op een natuurlijke manier in gesprekken worden verweven. Dat een van je collega's een transgender vrouw is, is aanvankelijk bijvoorbeeld een doodnormaal detail. Maar als zij in het verhaal wordt buitengesloten door collega's, worden er bij haar extra diepe wonden opengereten. De game heeft een rijke cast vol personages die unieke perspectieven op het verhaal bieden.

Safi zelf is een gelaagde, interessante vrouw. Hoe meer je over haar te weten komt, hoe meer vragen je overhoudt. Ook barvrouw Miranda is wat ons betreft een hoogtepunt: met haar speelse plaagstoten weet ze de altijd terughoudende Max uit haar schulp te krijgen. En het is vooral knap hoe goed Deck Nine een tien jaar oudere Max weet te vangen. De volwassen versie van Max is zelfverzekerder en meer recht-voor-je-raap, maar haar twijfels en verlegenheid zijn nog altijd voelbaar onder de oppervlakte.

Helaas komt niet iedereen even goed uit de verf. Astrofysicus Moses, de beste vriend van Safi, is een beetje een nietszeggend personage dat je nooit op een onvoorspelbare opmerking betrapt. Het schrijfwerk is regelmatig wiebelig: de game wil bijvoorbeeld heel graag dat je assistent Vinh aardig vindt, maar in plaats van charmant is hij vooral een onuitstaanbare slijmbal.

Gas erop

Ergens op een derde van het verhaal geeft de game plotseling gas met de onvoorspelbare plotwendingen waar Life is Strange om bekendstaat. De serie wordt niet meer episodisch uitgegeven, maar toch eindigt elk hoofdstuk met een cliffhanger die zo onverwacht is, dat je niet snel genoeg op de knop kunt drukken om verder te spelen. Deze achtbaanrit eindigt helaas niet op zo'n bevredigend eindstation als het origineel, maar de rit zelf is absoluut de moeite waard. Je weet nooit precies welke afslag het verhaal gaat nemen en de emoties volgen elkaar in rap tempo op.

Het is alleen jammer dat die achtbaan rammelig is en soms bijna van de baan vliegt. Vooral de toon van de game schiet alle kanten op. De dag na Safi's moord is iedereen bijvoorbeeld verdrietig en mijmert Max over haar verloren vriendin. Maar als je dan filmposters of andere voorwerpen in haar huis bekijkt, komt ze ineens met allerlei grappige oneliners uit de hoek. De interne monoloog van Max komt qua toon vaak niet overeen met de situatie waarin ze zit, waardoor ze losgetrokken lijkt uit het verhaal.

Ook hebben we een aantal technische mankementen opgemerkt, zoals wegvallend geluid en voorwerpen die in de lucht bleven zweven. Niks dat niet verholpen kan worden door een save te laden, maar vervelend is het wel.

Lekker knus

Double Exposure zit vol boeiende personages die je steeds beter leert kennen, ook door hun grappige posts op het fictieve socialmediakanaal Crosstalk en de berichtjes die ze af en toe naar je sturen. Het weet de knusse vibe van Life is Strange goed te vangen: we zouden een bovennatuurlijke moord plegen om een semester aan het besneeuwde Caledon te mogen studeren.

Het is dan ook jammer dat dit vervolg zo makkelijk over de nalatenschap van het origineel heen stapt, en vervolgens niet met een perfect script op de proppen komt om dat leed te verzachten. Het verhaal is zeker interessant en houdt je tijdens zijn tien uur speeltijd volkomen in spanning, maar het schrijfwerk rammelt en is niet toonvast. Personages maken soms onlogische keuzes - waarom zou je in je eentje het gevaar in lopen, als je ook om hulp kunt vragen? - en een aantal plotpunten wordt nooit op een goede manier afgerond.

Toch blijft vooral dat fenomenale middenstuk hangen, waarin het verhaal plotseling alle remmen losgooit en je constant in verwondering achterlaat. Het is misschien niet genoeg om het bestaansrecht van een vervolg tien jaar later te rechtvaardigen, maar intrigerend is het wel.

Life is Strange: Double Exposure komt op 29 oktober uit voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is gespeeld op een PlayStation 5.

De systeemeisen van de pc-versie van MindsEye zijn uit doeken gedaan. Het gaat om de debuutgame van Build a Rocket Boy.

Dat gebeurde op de Steam-pagina van de game. Hieronder volgen ze.

Minimale systeemeisen:

Aanbevolen systeemeisen:

MindsEye is een verhaalgedreven actie-adventure-thriller gesitueerd in de nabije toekomst. Spelers besturen Jacob Diaz, die een mysterieuze neurale implant heeft en achter de waarheid rondom "AI, high-tech experimenten en ongeregelde militaire macht" probeert te komen. Het spel speelt zich daarbij af in Redrock City.

De game wordt ontwikkeld door Build a Rocket Boy, de studio van voormalige Grand Theft Auto-producent Leslie Benzies. IO Interactive geeft het spel uit. MindsEye wordt gemaakt met dezelfde tools als Everywhere, een online platform waarmee spelers hun eigen levels of complete games kunnen creëren. De studio van Benzies gebruikt Everywhere dus ook om MindsEye te ontwikkelen. Build a Rocket Boy heeft echter benadrukt dat MindsEye een losstaande game is, maar dat er ook nog aan Everywhere gewerkt wordt.

MindsEye komt op 10 juni uit. De game verschijnt zowel fysiek als digitaal op PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc, en kost 59,99 euro.

In het aankomende Elden Ring Nightreign wordt het ergens na de release wellicht mogelijk om de game met z'n tweeën te spelen.

Op release kan de game alleen of met z'n drieën worden doorlopen. Een optie voor twee spelers is er op dat moment niet. Aan IGN vertelt regisseur Junya Ishizaki dat dit een bewuste keuze is: de game is geoptimaliseerd voor drie spelers, al kan het ook alleen worden doorlopen. "Daar hebben we al onze energie in gestoken, maar (een optie voor twee spelers) is iets waar we naar kijken en wat we overwegen voor na de release."

In Elden Ring Nightreign kunnen spelers met z’n drieën op avontuur gaan – of desgewenst alleen – en verkent men Limveld, een verdraaide versie van Limgrave. In dit nieuwe en tegelijk herkenbare gebied moet men drie in-game dagen zien te overleven tussen de vele vijanden en gevaarlijke bazen, waarna men de Nightlord mag proberen te verslaan en krachtige items ontvangt die bij de volgende sessie helpen.

Elden Ring Nightreign is vanaf 30 mei verkrijgbaar op pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en Xbox One. De basiseditie van het spel kost 39,99 euro.