Coöp zou dé nieuwe richting worden voor Little Nightmares, zo leken de eerste trailers van het derde deel te suggereren. Online samen puzzelen, elkaar helpen ontsnappen aan een lugubere wereld… het klonk als een (r)evolutie van de franchise. Maar helaas: deze nieuwe richting werkt niet – althans, niet in de vorm zoals hij in Little Nightmares 3 voorkomt.
Anders dan in de vorige twee delen speel je Little Nightmares 3 verplicht met z’n tweeën: online met een vriend of met een AI-kompaan - samen op de bank is gek genoeg niet mogelijk. En juist die verplichte samenwerking blijkt de achilleshiel van de game.
Kijk, technisch werkt die coöp prima – tenminste, als je met een mens samen speelt. Maar solo? Dan ben je overgeleverd aan de AI, en die reageert… traag. Ik vind het een vreselijke vergelijking, maar ik ga ‘m toch maken: zo traag als dikke stront door een trechter.
Ik speelde als Alone, een meisje met een moersleutel. Mijn AI-kompaan Low – een jochie gewapend met een boog – had het reactievermogen van een honderdjarige die iets te diep in de advocaat heeft gekeken. Zelfs als ik ‘m riep om iets te doen (wat overigens wel een heel schattig gefluisterd “hey” oplevert), duurt het tergend lang voor hij in actie komt. De eindbaas kostte me minstens twintig pogingen. Niet vanwege de moeilijkheid, maar door Lows eeuwige getreuzel. Om gillend gek van te worden.
Het tweede probleem van de verplichte coöp is dat het de spanning uit de game haalt. Little Nightmares draaide voor mij altijd om isolatie en kwetsbaarheid; dat beklemmende gevoel van alleen door donkere kamers vol loerende ogen te moeten sluipen. Nu weet je dat er altijd iemand bij je is. Gek genoeg breekt zelfs een AI-buddy de spanning.
Geen geel regenjasje
En nu komt de crux: ik zou de game die trage AI en het deels wegnemen van de spanning zelfs nog wel kunnen vergeven, míts de coöp daadwerkelijk iets had toegevoegd – nieuwe puzzelmechanieken, slimme interacties, een diepere emotionele laag. Maar helaas...
Oké, de puzzels zijn in principe wat ze moeten zijn: kisten verschuiven, ladders losmaken, touwen doorschieten. Slecht is het niet, maar spannend ook niet. Degelijk is de juiste omschrijving. Eén puzzel springt eruit – waarbij je met een bijzonder voorwerp (waarover ik spoilertechnisch niet zal uitwijden) de wereld tijdelijk in ‘herstelde’ staat ziet – en die gaf me even dat “o wow”-gevoel dat ik zo miste.
Erger is dat hoewel Low en Alone elk hun eigen gereedschap (boog versus moersleutel dus) hebben, het verschil in de gameplay tussen de twee personages in de praktijk minimaal is. Combineer dat met een handjevol collectibles en je hebt weinig reden om na de credits nog een keer terug te keren naar de game. En met zes uur speeltijd zou je dat eigenlijk wel willen.
Daarbij próbeert de game wel emotionele diepte te brengen via de band tussen Low en Alone, maar weet het narratief toch niet te verrassen. Al na de eerste cutscene – Low, alleen in een bed in een soort f*cked-up-versie van een psychiatrische inrichting – weet je welk symbolisch pad de game kiest. Zeg maar gerust: het tegenovergestelde van het geniale einde van deel één, waardoor ik nog altijd licht wantrouwig ten opzichte van gele regenjasjes sta.
Gruwelijk kijkdoosje
De redding van Little Nightmares 3 is de presentatie. Visueel is dit gelukkig gewoon weer een pareltje. Nieuwe ontwikkelaar Supermassive Games (bekend van Until Dawn en The Dark Pictures Anthology, én verantwoordelijk voor de Enhanced Edition van Little Nightmares 2) weet de sfeer van de reeks knap te behouden. In ‘beauty mode’ is de game zelfs adembenemend – een gruwelijk mooi kijkdoosje gevuld met de goorste, macabere taferelen.
Daardoor heb ik me, ondanks al mijn gevloek, heus wel vermaakt met de game. De sfeer, het oog voor detail en die typische Little Nightmares-vibe maken dat het toch voldoende voelt als thuiskomen bij de reeks waar ik zo dol op ben. Little Nightmares 3 is dus niet per se een deel die de naam van de reeks onwaardig is. Het is alleen ook zéker niet die gehoopte (r)evolutie. Daarvoor had de coöperatieve gameplay in ieder geval íets moeten toevoegen.
Little Nightmares 3 is vanaf 10 oktober verkrijgbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One, Nintendo Switch 2, Nintendo Switch en pc. Voor deze review is de game op PS5 gespeeld.
Omdat de sfeer en presentatie overeind blijven, is Little Nightmares 3 een game die je prima kunt spelen als je de reeks al liefhebt. Temper je verwachtingen omtrent de coöp echter. Dat is niet meer dan een half uitgewerkte stap… en dan ook nog eens in de verkeerde richting.
