Review: Schim is een mooi kunstwerk, maar geen goede game

Soms doe je ontzettend je best om een game heel leuk te vinden, al is het tegen beter weten in. Misschien valt de stijl in de smaak, is het centrale concept boeiend of vind je de ontwikkelaar sympathiek. Dat geldt allemaal voor Schim, maar het eindproduct is gewoon niet zo heel leuk om te spelen.

De Nederlandse game Schim heeft de harten van vele internetgebruikers veroverd. Al lange tijd trekt het project wereldwijd veel aandacht dankzij de prachtige stijl en het sterke idee. We hebben allemaal als kind weleens over schaduwen gesprongen, of spelletjes bedacht waarbij je het zonlicht op de stoep niet mocht raken. Wat een logisch en tegelijk briljant concept om daar een spel van te maken!

Sneller dan je eigen schaduw

Als een schim - zeg maar de ziel van een schaduw - hups je door levels heen en spring je vrolijk van de ene donkere plek naar de andere. Als je in het zonlicht terechtkomt, ben je af. Jouw schim kan alleen in de schaduw overleven, als een vis die van waterplas naar waterplas springt. Zo spring je van een fiets naar een boom, naar een lantaarnpaal, naar een mens – eigenlijk naar alles wat een schaduw heeft.

Aan het begin van Schim word je losgerukt van jouw mens, die voortaan schaduwloos door het leven moet. Het is een intrigerend begin van de game, waarin je jouw mens ziet opgroeien en worstelen met het dagelijks leven, om vervolgens een vreemd en leeg gevoel te krijgen als hij zijn schaduw verliest. Voor een game die eigenlijk geen tekst bevat, is het knap hoe goed je dat als speler meekrijgt.

Het is helaas ook gelijk het meest interessante deel van de game. De rest van de drie tot vier uur aan speeltijd ben je vooral bezig om achter je mens aan te hupsen. Aanvankelijk is dat heel bevredigend: Schim weet zijn vibe uitstekend neer te zetten en het is heerlijk ontspannend om jouw schaduw door de redelijk lineaire levels heen te loodsen.

Over je schaduw heen springen

Al gauw blijkt echter dat de game verder weinig ideeën heeft: het is springen van schaduw naar schaduw, en that's it. Zelfs als klein kind die op de stoep speelde, had je daar na een halfuur wel genoeg van. Naast een springknop heb je ook een interactieknop, maar de meeste objecten doen niets bijzonders. Een stoeltje kraakt, een mens niest, een kat miauwt.

Af en toe moet je dit wel gebruiken om een soort van puzzel op te lossen, maar dat komt opvallend weinig voor. Denk aan het aanzetten van een stoplicht om auto's door te laten rijden, of een knop waarmee de straatlantaarns aangaan om nieuwe schaduwen te maken. Soms heb je zelfs enige behendigheid nodig om de goede kant op te springen, bijvoorbeeld om met de schaduw van een fietser mee te liften naar de overkant van de straat, maar tachtig procent van de tijd is het een beetje hersenloos. De game mist een spelmechaniek waarmee je puzzels anders aan kunt vliegen.

Schaduwkunst

Het is zogezegd geen ‘gamers-game’, maar als je het als kunstwerk benadert, bevalt Schim een stuk beter. Het spel is een lust voor het oog, met minimalistische maar zeer herkenbare omgevingen. Zeker voor Nederlanders is het een feest van herkenning. Alles, van de treinen en fietsen tot borden en zelfs de prullenbakken, doet heerlijk Hollands aan. Je beseft je pas dat ons land een eigen stijl heeft die je normaal niet ziet in games, als je er ineens zo duidelijk mee wordt geconfronteerd.

De omgevingen zijn daardoor een genot om te verkennen, voor zover dat mogelijk is in de redelijk kleine levels. De straten, parken, stations en supermarkten zitten boordevol details en verborgen extraatjes. Het loont daarom om niet direct op je doel af te gaan, maar af en toe terug te schakelen en gewoon te genieten, alsof het een cozy game is.

©GMRimport

Als kunstwerk slaagt het tot slot in zijn belangrijkste missie: het laat je op een andere manier naar de wereld om je heen kijken. Na een paar uurtjes Schimmen let je in de echte wereld veel meer op bijvoorbeeld de schaduwen op straat en de verschillende lichtschakeringen in je omgeving. Je leert de natuur misschien wat meer waarderen, zoals de manier waarop schaduwen 's avonds langer worden als de zon lager aan de hemel staat. Niet alleen omdat het mooi is, maar ook omdat het handig is in de game. Hoe meer schaduwen om in rond te lopen, hoe beter.

Maar ook als kunstwerk is Schim helaas niet perfect: een diepere laag is niet echt te bekennen, hoewel daar tegen het einde van de game wel tegenaan wordt geschurkt. Bovendien zijn de omgevingen te herhalend. Zo kom je meerdere keren in een park terecht, maak je twee keer een uitstapje naar een supermarkt en spring je ontelbaar vaak over straten en stoepen. Zelfs met zo'n korte speelduur kan de herhaling af en toe tergend zijn.

Een schim van zichzelf

Er is ook helemaal geen logische volgorde te bekennen in de verschillende levels. Hoewel de hele game gebracht wordt als een achtervolging op jouw mens, zijn de overgangen tussen scènes vrij willekeurig. Je springt aan het eind van een level bijvoorbeeld in de schaduw van een auto om mee te kunnen liften, en wordt vervolgens wakker in het midden van een park. Eén keer begin je zelfs midden op zee, waar je vervolgens het strand op moet zien te komen door in de schaduwen van zwemmers te hupsen. Hoe kwam onze schim daar überhaupt terecht?

In de eerste en laatste dertig minuten van de game weet Schim zeker indruk te maken, met scènes die een diepere laag schetsen en je hersenen wat meer activeren. Alles daar tussenin valt samen te vatten als een beetje relaxt rondspringen met chille muziekjes op de achtergrond. Uniek en knap is Schim zeker, maar niet altijd leuk.

Voor deze recensie is de game op pc getest. Schim is vanaf 18 juli verkrijgbaar voor pc, Nintendo Switch, PlayStation 5 en 4, Xbox Series X|S en Xbox One.