Een logboek in Stellar Blade over de oorlog tussen mensen en monsters beschrijft hoe zelfs kinderen de wapens op moesten pakken. "Proberen wij nog wel tegen de monsters te vechten?", schrijft een wanhopige soldaat in zijn dagboek. "Of worden we nu zelf de monsters?"

Vind je dit een intelligente en diepgaande quote, dan is er misschien nog hoop dat je het verhaal van Stellar Blade goed gaat vinden. Herken je het echter als een gigantisch cliché - de mensheid zijn de echte monsters! - dan weet je alvast hoe vaak je met je ogen zult rollen tijdens deze flitsende actiegame. Het is alsof iemand Nier: Automata heel cool vond, maar alle diepere en filosofische lagen heeft gemist.

De opzet van beide games is in ieder geval hetzelfde: dankzij een vreselijke oorlog is de mensheid van de aarde verdreven, om zich vervolgens terug te trekken in een kolonie in de ruimte. Nu is het tijd om de planeet terug te veroveren. Hoewel dat op zich een interessant uitgangspunt biedt, wordt er verder weinig boeiends mee gedaan. De grote 'twist' zie je na twee uur spelen al van mijlenver aankomen. De game is veel minder intelligent dan het zelf denkt te zijn.

Als Eve land jij met een legertje op aarde om de monsterlijke Naytiba te verslaan, maar het grootste deel van je medestrijders en je beste vriendin komen vrijwel direct om het leven. Aan jou de taak om de monsterleiders te doden, wat qua verhaal neerkomt op een extreem simpel punt: versla vier bazen. Het geeft je in ieder geval een boeiende drijfveer om door te zetten: wraak is altijd een goede reden om op monsterjacht te gaan.

Warme trui

Het helpt niet dat de personages weinig om het lijf hebben - niet alleen letterlijk. Er is al genoeg inkt verspild over Eve's uiterlijk, haar weinig verhullende pakjes en onnatuurlijk wulpse animaties. Eerlijk gezegd stoort het tijdens de game nauwelijks, als dat al iets is waar jij je überhaupt aan zou storen. Er zijn genoeg voorbeelden van games die veel verder gaan qua seksistische camerastandpunten of onrealistische vormen. Bovendien kun je een prachtige coltrui vrijspelen, die van Eve een stijlvolle dame maakt. Oké, ze heeft er nog wel jarretels onder aan, maar toch.

Veel storender is dat Eve en andere personages eigenlijk weinig karaktertrekken of persoonlijkheid hebben, en verder geen ontwikkeling doormaken. Dingen lijken Eve vooral te overkomen. Gesprekken gaan niet veel dieper dan: Eve is boos en wil wraak! Haar vriend wil haar helpen! Oei, we worden aangevallen, we moeten iets doen! Zelfs na die voorspelbare twist verandert er weinig in Eve's houding, die gewoon gedachteloos doorgaat met haar missie.

Lekker actie

Het is duidelijk: deze game moet het van zijn actie hebben, en daarover zijn gelukkig veel meer positieve punten te melden. Stellar Blade houdt het midden tussen een keiharde soulsgame en een flitsende actiegame als Devil May Cry, een beetje zoals Rise of the Ronin. Veel hangt af van je parry en je dodge, waarbij je de aanvallen van tegenstanders goed moet leren herkennen. Na een goed getimede pareeractie of ontwijking, kun je je speciale vaardigheden op de monsters loslaten.

De actie wordt nóg sneller dankzij het gebrek aan een traditionele staminabalk. Je kunt dus oneindig vaak achter elkaar slaan of ontwijken, zonder dat daar een straf op staat. Bovendien word je ontmoedigd om rustig aanvallen te blokkeren, omdat er dan altijd nog een beetje schade doorkomt. Hoe meer je blockt, hoe leger je speciale blockmeter loopt en hoe meer schade je alsnog krijgt. Eigenlijk moet je dus altijd in beweging blijven en met precieze timing pareren en ontwijken, wat flitsende en spannende gevechten oplevert.

Er had nog wel wat gesleuteld mogen worden aan die timing. Het lijkt alsof je in Stellar Blade net iets eerder moet pareren dan in genregenoten: niet óp het moment dat je wordt geraakt door een aanval, maar vlak daarvoor. Doorgewinterde souls-liefhebbers zullen hun interne timing dus iets aan moeten passen, en dat kan nog wel eens voor problemen zorgen in het heetst van de strijd.

Het helpt om de verschillende combo's goed onder de knie te krijgen. De game wijst je er niet expliciet op, maar ergens in een verstopt menuutje kun je een lijst met effectieve combinaties van harde en zachte aanvallen vinden. Ook is het essentieel om de skill tree vol met extra vaardigheden en krachten goed uit te pluizen, want die geven het redelijk simpele vechtsysteem net genoeg diepgang.

Wel moet gezegd worden dat Stellar Blade een aantal kiezelharde pieken in moeilijkheidsgraad kent. Sommige eindbaasgevechten vormen een gigantische skill check, waarbij je vrijwel perfect moet spelen. Dat komt doordat het vechtsysteem tijdens deze bazen een beetje uit elkaar valt. Omdat blokkeren geen werkbare optie is, moet je minutenlang perfect pareren of ontwijken om een eindbaas te overleven. Tel daarbij op dat die bazen lange combo's uitvoeren en halverwege van aanvalspatroon veranderen, en je hebt een forse difficulty spike te pakken. Wij hebben de laatste twee bazen op de lagere moeilijkheidsgraad afgewerkt, maar zelfs op easy was het nog een flinke kluif.

Niet zo stellar

Er valt verder weinig aan te merken op Stellar Blade. De game is goed afgewerkt, met vloeiende beelden en nauwelijks technische problemen. De spelwereld en de actie zien er prima uit, alles werkt naar behoren en er valt genoeg te verkennen. Met een verhaal van twintig tot vijfentwintig uur en nog een handjevol uren aan zijmissies hoef je je niet te vervelen en krijg je genoeg waar voor je geld. Er is simpelweg niet zo heel veel mis met Stellar Blade.

Maar er is ook niet zo heel veel uitzonderlijk goed. De spelwereld is weinig origineel, met standaard omgevingen als een woestijn en een verlaten fabriek. De laatste menselijke stad op aarde, Xion, ziet er op het eerste gezicht nog aardig uit, maar biedt uiteindelijk ook weinig variatie. Er zijn nauwelijks personages die je na het uitspelen nog bij zullen blijven en de zijmissies hebben geen memorabele verhaallijntjes. Het overkoepelende verhaal is als gezegd enorm voorspelbaar en Eve's persoonlijke wraakmissie komt neer op het verslaan van een paar grote monsters. Zelfs de tegenstanders zijn niet origineler dan een hoopje smerige monsters, waarbij pas aan het eind van de game wat creatievere baasontwerpen uit de kast worden getrokken.

Zo kabbelt Stellar Blade naar het einde van de game toe, waarbij je altijd wordt vermaakt, maar nooit wordt weggeblazen. Als het ontwerp en de stijl van Stellar Blade je enorm aanspreken, dan is het in ieder geval geen miskoop, maar er zijn betere alternatieven te vinden in het genre.

Stellar Blade is vanaf vrijdag 26 april beschikbaar voor PlayStation 5.

Meer dan een miljoen mensen hebben de op 8 april uitgekomen Xbox Series- en pc-game South of Midnight gespeeld.

Dat blijkt uit een artikel van Game Rant, waar men met Guillaume Provost, studiohoofd van ontwikkelaar Compulsion Games, heeft gepraat. Provost gaf daarbij aan dat de game inmiddels door meer dan een miljoen mensen is gespeeld.

South of Midnight is een third-person actiegame die zich afspeelt in een moerasachtige wereld met monsterachtige wezens. De graphics vallen daarbij meteen op door de unieke manier waarop het geheel stop-motion-animatie nabootst.

In South of Midnight wordt hoofdpersonage Hazel naar een gotische wereld getransporteerd waarin realiteit en fantasie met elkaar verweven zijn en eeuwenoude wezens uit folklore tevoorschijn komen. Het spel is zoals gezegd ontwikkeld door Compulsion Games, dat We Happy Few ontwikkelde en inmiddels onderdeel uitmaakt van Xbox Games Studios.

South of Midnight is verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc. De game staat ook op Xbox Game Pass. Het spreekt voor zich dat Game Pass-spelers worden meegerekend met de totale spelersaantallen van de game.

Ubisoft zou plannen hebben voor negen Assassin's Creed-games de komende jaren.

Insider Gaming plaatste een artikel waarin het enkele details gaf over deze negen games - waarvan sommigen al zijn bevestigd en anderen al geruime tijd het onderwerp van geruchten zijn. Het gaat om twee grootschalige rpg's in de stijl van Shadows en Valhalla, drie remakes, één 'kleinere' ervaring, twee multiplayergames en één mobiel spel. Deze games moeten volgens de planning de komende zes jaar verschijnen.

De eerstvolgende Assassin's Creed-game die uit zou komen, zou Assassin's Creed Jade zijn, de al onthulde mobiele game die zich in China afspeelt. Dit zou worden opgevolgd door een game met de codenaam Invictus, een multiplayergame die geïnspireerd is door Fall Guys en zestien spelers per potje het tegen elkaar laten opnemen. Er zouden al plannen zijn om de game zo'n vijf jaar te ondersteunen met updates en nieuwe content.

Rond dezelfde tijd als Invictus zou een Assassin's Creed-spel met de codenaam Obsidian uitkomen. Dit zou de remake van Assassin's Creed 4: Black Flag betreffen waar al geruime tijd geruchten over gaan. Ergens nadat de contentplanning voor Assassin's Creed Shadows ten einde komt (ongeveer twee jaar na release van de game) zou vervolgens 'Hexe' op de planning staan, een iets kleinere ervaring met - volgens eerdere geruchten - een focus op bovennatuurlijke krachten. De game zou ongeveer een jaar aan dlc-ondersteuning krijgen.

Ongeveer een jaar na Hexe zou een game met de codenaam Scarlet op de planning staan. Dit zou de volgende grote rpg in de reeks betreffen. Volgens Insider Gaming is de productie van dit spel inmiddels begonnen en zou het qua setting India, de Middenlandse Zee en de Azteken aanhouden. Dit zou gevolgd worden door Stardust, de volgende remake van een Assassin's Creed-game. Het is niet bekend waar de remake op gebaseerd is.

De laatste drie Assassin's Creed-games die op de planning staan, zijn Emerald, de derde rpg en de derde remake. Over de laatste twee titels is nog niets bekend, maar Emerald zou wederom een multiplayergame zijn met een vijfjarenplan.