Review: The Outer Worlds 2 biedt een universum vol belachelijke keuzes

Er is eigenlijk maar één ding waar een komische rpg écht aan moet voldoen, en daar slaagt The Outer Worlds 2 glansrijk in. Ik probeerde met man en macht om voor deze review een 'normale' playthrough te doen, waarin ik de meeste problemen oploste als een ware held en iedereen me aardig vond. Nou, dat is glansrijk mislukt. Sommige opties zijn gewoon te grappig of aanlokkelijk om te kunnen weerstaan. Dan heb je dus een goede game te pakken.

In de proloog moet je bijvoorbeeld een wachter overtuigen om je binnen te laten in een geheim complex. Tenminste, als je hem niet doodschiet. De wachter wil je niet doorlaten, omdat hij al heel wat waarschuwingen van zijn baas heeft gehad. In de religieuze sekte waar hij deel van uitmaakt, kan hem dat zelfs een loodzware straf opleveren. Na wat aandringen beloof ik hem dat ik in het complex naar zijn personeelsbestand zal zoeken om al die waarschuwingen te wissen. Opgelucht haalt hij de slagboom op om me toegang te verlenen.

Eenmaal bij de computer van het personeelsbestand beland, vind ik de naam van de wachter. En ja hoor, ik krijg de optie om zijn zonden te wissen en zijn naam te zuiveren. Maar wat zie ik daar? Ook een optie om er nog wat extra overtredingen bij te schrijven en deze man de verdoemenis in te helpen? Tja... het is niet heel aardig, maar ik ben té nieuwsgierig naar het resultaat. Mijn voornemen om de aardige held uit te hangen is na een half uur spelen al mislukt.

De keuze is reuze

The Outer Worlds 2 blinkt uit in deze keuzevrijheid, waarbij elke missie een kans is om creatief te werk te gaan. Alleen al een dichte deur kan tot meerdere opties leiden. Overtuig je iemand om de deur te openen, schiet je hem neer en steel je de sleutel, heb je toevallig veel punten in lockpicking gestoken en krijg je hem zelf van het slot of klim je op het dak en vind je een luik om door te kruipen? De mogelijkheden zijn niet eindeloos, maar zo voelt het soms wel.

De wereld en het verhaal kunnen daarbij behoorlijk worden beïnvloed, al neemt het nooit Baldur's Gate 3-achtige vormen aan. Aan het eind van de game stapte één van mijn metgezellen woedend uit de groep en heb ik het bij een van de facties zo verprutst, dat leden de opdracht 'shoot on sight' meekrijgen. Grote delen van de wereld zijn daardoor ineens nauwelijks meer begaanbaar voor me en de vele zijmissies daar blijven onopgelost, maar dat neem ik graag op de koop toe.

The Outer Worlds 2 heeft daarnaast een vlijmscherpe pen, gedoopt in ironie en zwartgallig sarcasme. De game richt zijn pijlen op machtsstructuren in de samenleving en de vraag wie er geschikt is om aan de knoppen van het wereldbestuur te zitten. Het antwoord lijkt 'niemand' te zijn, want alle partijen krijgen ervan langs. Van de kapitalistische megacorporatie Auntie's Choice (een fusie tussen Spacer's Choice en Auntie Cleo uit deel 1) en de religieuze Protectorate, tot de wetenschappelijke sekte van de Order of the Ascendant. Die laatste geeft wiskundelessen aan vluchtelingen zonder eten of onderdak, omdat 'uit de statistieken blijkt dat het levensgeluk omhoog gaat van goed onderwijs'. Het is een scherpe blik op mensen met goede bedoelingen, die vervolgens niks uithalen.

Kapitalisten krijgen er echter het meest van langs, want de leden van het op winst beluste Auntie's Choice zijn werkelijk waar niet te harden. De corporatie heeft een planeet overgenomen en het simpele volk onderworpen aan hun 'moderne' wereld. "Ik had nog nooit van 'baanzekerheid' gehoord, maar Auntie's Choice heeft me geleerd dat ik er te weinig van had", aldus een plaatselijke ingenieur die werd wegbezuinigd en nu als schoonmaker werkt. Het is allemaal heerlijk commentaar, maar ik vind het wel ironie van de allerbovenste plank dat deze game van een Microsoft-studio komt. Je weet wel, het bedrijf dat Activision Blizzard overnam en daarna allemaal mensen ontsloeg. Aan zelfspot ontbreekt het in ieder geval niet, zullen we maar zeggen.

Minpunt is pluspunt

De meest briljante toevoeging is de herbewerking van 'Flaws', gebreken waarmee jouw personage tijdens het spelen nieuwe eigenschappen krijgt toebedeeld. In The Outer Worlds 2 krijg je grote en unieke bonussen als je zo'n negatief punt aanvaardt. De game houdt namelijk jouw speelstijl in de gaten en probeert je daarna te verleiden met modificaties die je hele playthrough op zijn kop zetten. De game had bijvoorbeeld vrij snel door dat ik mijn vaardigheidspunten verdeelde over veel verschillende skills. Ik kreeg de eigenschap 'Easily Distracted' voorgeschoteld, waarbij ik bij elk level een extra skillpoint krijg, maar ze alleen nog mag stoppen in de vaardigheid waar ik het slechtst in ben. Zo kun je wel lekker veel skills leren, maar word je nooit ergens écht goed in.

Omdat ik veel voedsel at om mijn gezondheid op te peppen, kon ik obesitas als kenmerk aannemen. Dan genees je meer van eten, maar beweeg je ook langzamer. En omdat ik zo veel Flaws accepteerde, kreeg ik een Flaw aangeboden waarbij ik verplicht alle Flaws moest accepteren. Die heb ik toch maar afgewezen.

Rift apart

Het zijn al deze kleine momenten en keuzes die het meest bijblijven, want het hoofdverhaal beklijft helaas minder. Als agent van de Earth Directorate - zeg maar de ruimtepolitie - breng je tien jaar door in stase nadat een missie op rampzalige wijze mislukt. Het stelsel waar je je in bevindt, wordt door die ramp omringd door dodelijke rifts, waar niet uit te ontsnappen is. Het is jouw taak om die scheuren in de ruimte te dichten, en onderweg te bepalen wie de macht over dit stelsel krijgt, en over de technologie rond deze rifts. Je bent vooral de persoon aan het achtervolgen die jouw missie zo heeft laten mislukken, en hopt van planeet naar planeet om die op het spoor te blijven.

Een groter minpunt is dat de metgezellen die je onderweg ontmoet een beetje tegenvallen. Ze komen allemaal overeen met een van de facties. Niles is je collega van de Earth Directorate, Inez is een aanhanger van Auntie's Choice, Tristan hangt de religieuze Protectorate aan, et cetera. Ze hebben ook de eigenschappen die je daarbij zou verwachten en ik werd eigenlijk nooit verrast door hun mening of karakterontwikkelingen. Hoewel jouw keuzes wel invloed hebben op waar ze uiteindelijk staan in de wereld, voelt het allemaal een beetje matig. Een sprankelend personage als Parvati uit het origineel wordt gemist.

Je kunt in een uurtje of vijftien tot twintig wel door het verhaal heen rennen en wordt dan nooit ontzettend verrast. Maar als jij iemand bent die alleen door het hoofdverhaal heen blaast, heb je sowieso niks te zoeken bij een rpg als dit. De lol zit hem juist in het verkennen van de wereld, het uitpluizen van al die zijmissies, het beledigen van wat ruimteschorem en het dealen met de gevolgen daarvan. Ik speelde de game zelf na dertig uur uit en had eigenlijk nog wel tien uur langer willen spelen.

Is this a bug?

Het enige wat me echt tegenstaat, zijn de vele bugs die ik tegenkwam. Kleine foutjes kan ik nog wel mee leven (of hopen dat ze snel gepatcht worden). Zo verdween een groep vluchtelingen zomaar uit de wereld toen ik even een andere kant op keek, bleef er constant een tekstballonnetje boven een van mijn groepsgenoten staan terwijl ze niks nieuws te zeggen had en duikt de framerate af en toe naar beneden op PlayStation 5.

Pijnlijker zijn de bugs waardoor je de rest van de game gaat twijfelen of alles wel gaat zoals het hoort. In het eerste gebied moest ik bijvoorbeeld een zwaarbewaakte brug over en overtuigde ik een groep soldaten om met me mee te vechten. Zij bestormen de brug, maar vervolgens schieten ze niemand neer. De vijand staat gewoon tussen mijn nieuwe bondgenoten in niks te doen, totdat ik vlak voor hun neus ga staan.

Tijdens een volgende missie in een zwaarbewaakt pand word ik gewaarschuwd dat de wachters me zullen neerschieten als ze me zien. Maar ik kan gewoon vrolijk door het complex heen wandelen zonder dat die bewakers een poot uitsteken. Heb ik iemand ergens van overtuigd zonder dat ik het wist en hoort dit zo? Ik denk het niet, maar de game is soms zo rammelig dat ik het je niet met zekerheid durf te zeggen.

Verhaallijnen en missies lijken ook niet altijd logisch te verlopen, met personages die verwijzen naar informatie die ik nog niet had, of plekken waar ik nog niet ben geweest. Dat zijn allemaal problemen die misschien wat minder makkelijk en snel te patchen zijn. Het is doodzonde, want het haalt je uit de ervaring die juist zo mooi wordt neergezet door het puntige schrijfwerk.

Wie door de bugs heen kan kijken, krijgt een rpg met prima knalwerk, maar bovenal veel grappige momenten en bijzondere interactiviteit. Mijn eigen ruimteheld heeft in die dertig uur heel wat flauwe opmerkingen en vijanden gemaakt, en ik ben nog lang niet uitgespeeld. Jammer alleen dat ik op zo veel plekken niet meer welkom ben. Misschien moet ik toch opnieuw beginnen en een 'normale' playthrough proberen?

The Outer Worlds 2 is vanaf 29 oktober verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, en pc. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 5.