Visions of Mana draait er niet omheen: het is een ode aan rollenspellen van weleer. Het verhaal is archetypisch, de spelwereld betoverend en de gameplay ouderwets. Ironisch genoeg voelt de game juist door die conventies weer fris en boeiend.

De Mana-serie gaat al een tijdje mee. In 1993 verscheen het eerste deel – Mystic Quest – in Europa. Het was een spin-off van de toen al populaire Final Fantasy-reeks. Na een bescheiden succes verscheen al gauw Secret of Mana, door velen gezien als een van de beste, dan wel leukste SNES-games. De vervolgdelen zetten buiten Japan geen zoden aan de dijk, totdat in 2020 de remake van Trials of Mana verscheen.

Dit heeft deels met de tijdgeest te maken. Het genre ‘Japanse rpg’ is een tijdlang denigrerend gebruikt om games te beschrijven die ergens in het verleden zijn blijven hangen. Omdat het medium games de neiging heeft om altijd naar de toekomst te kijken, hebben conventies en tradities een negatieve connotatie. Maar het tij lijkt langzaam te keren. Remakes en remasters doen het beter dan ooit – en handhelds als de Steam Deck en de Switch worden massaal gebruikt om retrogames te spelen.

In deze context verschijnt nu Visions of Mana van het relatief nieuwe Ouka Studios. Net als in vorige delen draait het verhaal om de Mana Tree, een gever en nemer van levensenergieën. Hoofdpersoon Val krijgt de taak om in meerdere provincies belangrijke personen op te pikken en te begeleiden naar de Mana Tree. Onderweg stuit het gezelschap op allerlei interpersoonlijke conflicten, wereldse intriges en mythische monsters.

Ontwikkel je rot

Het verhaal van Visions of Mana is simpel en vooral behoudend. Het is in alles een bildungsgame: de verschillende personages groeien gedurende      het spel uit van adolescenten tot volwassenen. Val en z’n reisgenoten ontdekken langzaamaan wat hun normen en waarden zijn, worden steeds bewuster van hun eigen identiteit en engageren zich telkens wat meer om de wereld om hen heen.

De kracht van dit verhaal is dat de personages steeds dichter naar elkaar toe groeien: al gauw heb je het gevoel dat je met je vrienden op pad bent. Visions of Mana is in die zin echt een gezellige game: alles verloopt heel gemoedelijk, iedereen is ontzettend lief en er is een duidelijk onderscheid tussen goed (jouw team) en kwaad (de monsters die je onderweg tegenkomt).

De keerzijde is dat alles zo ontzettend voorspelbaar is. Telkens als je een nieuw personage tegenkomt, is het eindresultaat al zonneklaar. Ze worstelen even met zichzelf of met hun omgeving, overwinnen vervolgens een of andere strijd en zijn vervolgens 1) vrienden met jan en alleman en 2) helemaal één met zichzelf. Iets meer nuance en diepgang was de game zeker ten goede gekomen.

Ecologische pracht en praal

Gelukkig heeft dit nauwelijks z’n weerslag op je avontuurlijke reis. De spelwereld is namelijk fantastisch. De flora en fauna zijn weergaloos: iedere provincie heeft een totaal eigen ecologie, waar de bevolking zich op hun beurt weer door heeft laten inspireren. Deze dynamiek tussen omgeving en cultuur spoort je ook aan om de wereld verder te verkennen. Het loont zich om van het begane pad af te wijken, niet zozeer omdat het je qua gameplay iets oplevert, maar eerder omdat je zo meer te weten komt over een provincie.

Neem je hier de tijd voor, dan valt bijvoorbeeld op dat een ruw en gevaarlijk landschap samenhangt met de ideologie van een bevolkingsgroep. Ook de eindbazen – vaak lichtelijk gebaseerd op bestaande folklore en mythologie – vertonen hun gelijkenis met de verdere ecologie. Visions of Mana heeft een levende, ademende wereld. In die zin is de reis naar het hart van deze wereld – de Mana Tree – een enerverende ervaring. Je merkt dat je steeds dichter in de buurt komt van de elixer/levensader/kloppende ziel      van alles wat bestaat.

Echt veel invloed kun je niet uitoefenen op dit avontuur: Visions of Mana is ontiegelijk lineair. Buiten een paar zijmissies en wat open gebieden volg je een vooraf bepaald traject. Dat is eigenlijk een groot pluspunt. Waar veel rollenspellen de beschikbare tijd van gamers niet al te serieus nemen, is er in Visions of Mana geen enkele lege opvulling. Dit is een strak geregisseerd verhaal van zo’n dertig uur, verdeeld over acht hoofdstukken en een verrassend leuke epiloog.

Prima is soms goed genoeg

In die tijdspanne verken je de wereld, klets je met je kompanen en vecht je tegen monsters. Dat laatste is goed, maar niet uitzonderlijk. Het vechtsysteem heeft het meeste weg van conventionele actiegames, met een snelle en sterke aanval. Tussendoor kun je je magiepunten inzetten voor speciale aanvallen. Deze kun je het meeste naar je hand zetten, door een klasse te kiezen voor elk van de speelbare personages. Het belangrijkste: het werkt prima. De besturing is precies, de vijanden – en de eindbazen in het bijzonder – bieden genoeg tegenwicht en de samenwerking met teamgenoten verloopt vloeiend.

Revolutionair is het zeker niet, maar dat is ook op geen enkel moment nodig. Visions of Mana is namelijk precies die SNES-rpg uit je herinnering: fabelachtig, gezellig en vooral ontzettend leuk. In een decennium waarin gameontwerpers prat gaan op open spelwerelden, keuzevrijheid en honderden uren aan speeltijd, voelt Visions of Mana ouderwets fris.

Visions of Mana is vanaf 29 augustus verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Voor deze review is de game op pc getest.

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.