In Sniper Elite: Resistance wordt oudgediende Karl Fairburne afgelost door een nieuwe hoofdrolspeler. Dat is gelijk ook de grootste vernieuwing in dit deel. Zelfs het spannende beroep van sluipschutter kan blijkbaar aanvoelen als een rondje om de kerk.

Het toneel van Sniper Elite: Resistance is wederom Frankrijk. Met die zet schiet ontwikkelaar Rebellion Developments zich een beetje in de eigen voet. De laatste drie delen verschilden inhoudelijk immers ook niet bijzonder veel van elkaar, maar speelden zich wél steeds af in een nieuwe omgeving. Daardoor kreeg elk deel meteen een eigen gezicht. Resistance zit helaas heel erg in het vaarwater van het vorige deel. De Franse dorpjes, oude kastelen gehuld in nazibanieren, kustbatterijen, rangeerterreinen: we zouden zweren dat we het allemaal een paar jaar terug al hebben verlost van de nazi’s.

Oi, mate!

Toch moet de nieuwe held Harry Hawker weer in negen verschillende missies talloze nazi’s omleggen om het zoveelste verschrikkelijke, tij-kerende wapen te saboteren. Helaas vindt onze nieuwe Britse vriend het nodig om voortdurend commentaar te geven op zijn eigen acties. Gooi daar een extreem dik Brits accent overheen, en het is alsof je als Butcher uit The Boys aan het spelen bent. Dat is op zichzelf soms al een tikkeltje vervelend, maar het breekt ook de ervaring als ‘ie op zijn Cockneys luidkeels loopt te klootviolen terwijl je net achter een Duitser langs sluipt – die niks doorheeft.

Goed, we zijn geen fan van deze Harry Hawker. Op zijn accent na verschilt Harry trouwens weinig van Karl Fairburne. Harry kent dezelfde trucjes: klimmen langs specifieke begroeiing, zich verstoppen in hoog gras, en natuurlijk raakschieten over honderden meters afstand. En dus vervallen we al snel in een bekende routine. Met de verrekijker verkennen we het land, op zoek naar de beste schuttersputjes, vijandige sluipschutters, en nietsvermoedende patrouilles. Vervolgens stippelen we een route uit van de minste weerstand. Onderweg verzamelen we intel, blazen we wat kluizen op, en leggen we waar mogelijk VIP-nazi’s om.

De illusie van vrijheid

Sniper Elite: Resistance lijkt daarmee een hoop vrijheid te bieden, maar in de praktijk valt die vrijheid soms ook vies tegen. Over het ene muurtje kun je soepeltjes heen springen, over een ander muurtje niet. Kratten of rotsen van dezelfde hoogte als een muurtje vormen al helemaal een onmogelijk obstakel.

Als Sniper Elite zich dan tenminste aan zijn eigen spelregels zou houden, zou dat nog tot daaraantoe zijn. Maar ook dat blijkt niet het geval. Op een gegeven moment beklimmen we een gebouw met twee identieke regenpijpen. Toch is slechts eentje beklimbaar. Zelfs witte verf blijkt niet altijd een betrouwbare visuele hint. Je denkt dat jij Sniper Elite speelt, maar op zulke momenten voelt het toch alsof Sniper Elite met jou speelt.

Haastige spoed is zelden goed

Daarnaast is de besturing best vaak onnauwkeurig, wat ironisch is voor een sluipschutterspel. Vooral als je rent is de besturing niet heel responsief. Wellicht is dat een bewuste designkeuze, maar ook binnenshuis is het soms nog een behoorlijke uitdaging om jezelf dóór een deur te bewegen. Zelfs het wapenwiel is regelmatig meer vijand dan vriend.

De onnauwkeurige besturing en onbetrouwbare klim- en renvaardigheden van Harry zorgen ervoor dat het lang niet altijd lukt om jouw gedachten naar de game te vertalen. In je hoofd stel je je voor hoe je snel en soepeltjes twee nazi’s met je pistool van een headshot voorziet, om vervolgens als een dief in de nacht weg te duiken en jezelf schaars te maken. In de praktijk mis je kansloos je tweede doel en blijf je klungelig steken achter een kratje, waardoor de toegesnelde Duitsers je zonder moeite doorzeven.

Charmant als het wél werkt

Toch heeft Sniper Elite: Resistance wel degelijk dezelfde charme die de serie al zoveel delen draagt. Het blijft magnifiek als je zorgvuldig gesmede plannetje wél lukt. Wanneer je bijvoorbeeld in de stromende regen ligt te wachten tot je twee Duitsers achter elkaar op de korrel kan nemen. Even wachten op de volgende donderklap en pang, niemand heeft gehoord dat je zojuist met één kogel twee nazi’s naar de eeuwige frontlinies hebt gestuurd. Of wanneer je buiten een complex voor een afleiding zorgt, en vervolgens via de achterdeur met stille trom vertrekt. Als alles werkt, is de spelwereld van Sniper Elite als een gereedschapskist om geraffineerd nazi’s mee van een ventilatiegat in de Stahlhelm te voorzien; aan jou de keuze welk gereedschap je gebruikt.

Sniper Elite: Resistance doet daarmee in de basis precies wat het belooft. Met een coöp-, invasie- en multiplayermodus, en extra uitdagingen krijg je bovendien echt wel bang voor je buck. Het voelt alleen als een gemiste kans dat er zo weinig vernieuwing in de serie te bespeuren is. Een paar jaar terug kon Sniper Elite nog prima mee, maar inmiddels zijn wij wel toe aan een volgende stap die meer behelst dan alleen een nieuw hoofdpersonage.

Sniper Elite: Resistance is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X|S en Xbox One. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.

Gisteren werd er een speciale livestream uitgezonden om het tienjarige jubileum van The Witcher 3: Wild Hunt te vieren. Daarin kwam onder andere stemacteur Doug Cockle voorbij, die de stem van Geralt of Rivia in de games inspreekt.

De jubileumstream kan hieronder in zijn geheel worden bekeken. Gedurende de stream vertelt Cockle meer over zijn ervaringen met zijn acteerwerk in de games. Daarnaast wordt in de stream gepraat over aankomende nieuwe merchandise, waaronder kleding, en de concerttour met muziek uit de games. Begin dit jaar werd al aangekondigd dat op 9 november het concert plaatsvindt in AFAS Live te Amsterdam.

Gisteren werd er al een trailer van The Witcher 3 uitgebracht om het tienjarige jubileum te vieren. De game verscheen op 19 mei 2015 voor PlayStation 4, Xbox One en pc, en kwam later ook naar PlayStation 5, Xbox Series X en S en Nintendo Switch. Het wordt gezien als een van de beste openwereld-rpg's ooit, met een uitgebreide, levende spelwereld, interessante personages en plotwendingen en hoofd- en zijmissies die spelers het gevoel geven dat hun acties en keuzes er toe doen.

Ondertussen werkt CD Projekt Red aan het eind vorig jaar onthulde The Witcher 4. De eerste trailer, die nog geen directe gameplay toont, is gemaakt op Unreal Engine 5 en draait op een "onaangekondigde Nvidia GeForce RTX-cpu". De trailer bevestigt dat Ciri de hoofdrol zal spelen, al zal Geralt of Rivia wel een rol hebben in de game. The Witcher 4 wordt een singleplayer openwereld-rpg en is het begin van een nieuwe saga, bestaande uit drie nieuwe games. Het spel komt op zijn vroegst pas in 2027 uit.

Gisteren kwam een artikel van Jacco online waarin hij terugblikt op The Witcher 3. Hij schreef: "In 2015 had ik definitief de bodem van de put bereikt. Vanwege mijn gebrek aan energie was eigenlijk niets leuk of boeiend, en het dagelijks leven bestond daardoor enkel uit grinden voor wat strikt noodzakelijk was. Videogames waren de enige effectieve manier om de gedachten te verzetten, maar weinig titels hielden me langer dan een uur bezig. Totdat The Witcher 3: Wild Hunt voorbij kwam, een game van dusdanige wereldklasse dat ik er tien jaar later nog bijna dagelijks aan denk."

De Heart of Democracy is uitgekomen, waardoor de oorlog nu op Super Earth zelf plaatsvindt.

Onlangs ging Galactic Emergency al van start in Helldivers 2, waarbij de vijandige Illuminate via een zwart gaat Super Earth bereikte en aanviel. Met de nieuwe Hearth of Democracy-update worden Helldivers voor het eerst naar de thuisplaneet gestuurd om daar het gevecht aan te gaan.

"De Illuminate krioelen nu in onze steden, terroriseren inwoners en vernietigen de infrastructuur", zo wordt op PlayStation Blog gemeld. "Het is tijd om de wapens op te pakken en te vechten voor de kostbare funderingen van de democratie. Helldivers, keer terug naar jullie planeet en verdedig wat rechtmatig van ons is." In tegenstelling tot eerdere gebieden in Helldivers 2, betekent de nieuwe update dat spelers nu tussen wolkenkrabbers vechten.

Onlangs bleek overigens dat Helldivers 2-ontwikkelaar Arrowhead Game Studios hun volgende game helemaal zelf bekostigt. Dat wil overigens niet zeggen dat de samenwerking met Sony niet is bevallen: "PlayStation is geweldig. Helldivers zou niet zonder hen bestaan. We staan er voor open om in de toekomst weer met ze samen te werken."