In Sniper Elite: Resistance wordt oudgediende Karl Fairburne afgelost door een nieuwe hoofdrolspeler. Dat is gelijk ook de grootste vernieuwing in dit deel. Zelfs het spannende beroep van sluipschutter kan blijkbaar aanvoelen als een rondje om de kerk.

Het toneel van Sniper Elite: Resistance is wederom Frankrijk. Met die zet schiet ontwikkelaar Rebellion Developments zich een beetje in de eigen voet. De laatste drie delen verschilden inhoudelijk immers ook niet bijzonder veel van elkaar, maar speelden zich wél steeds af in een nieuwe omgeving. Daardoor kreeg elk deel meteen een eigen gezicht. Resistance zit helaas heel erg in het vaarwater van het vorige deel. De Franse dorpjes, oude kastelen gehuld in nazibanieren, kustbatterijen, rangeerterreinen: we zouden zweren dat we het allemaal een paar jaar terug al hebben verlost van de nazi’s.

Oi, mate!

Toch moet de nieuwe held Harry Hawker weer in negen verschillende missies talloze nazi’s omleggen om het zoveelste verschrikkelijke, tij-kerende wapen te saboteren. Helaas vindt onze nieuwe Britse vriend het nodig om voortdurend commentaar te geven op zijn eigen acties. Gooi daar een extreem dik Brits accent overheen, en het is alsof je als Butcher uit The Boys aan het spelen bent. Dat is op zichzelf soms al een tikkeltje vervelend, maar het breekt ook de ervaring als ‘ie op zijn Cockneys luidkeels loopt te klootviolen terwijl je net achter een Duitser langs sluipt – die niks doorheeft.

Goed, we zijn geen fan van deze Harry Hawker. Op zijn accent na verschilt Harry trouwens weinig van Karl Fairburne. Harry kent dezelfde trucjes: klimmen langs specifieke begroeiing, zich verstoppen in hoog gras, en natuurlijk raakschieten over honderden meters afstand. En dus vervallen we al snel in een bekende routine. Met de verrekijker verkennen we het land, op zoek naar de beste schuttersputjes, vijandige sluipschutters, en nietsvermoedende patrouilles. Vervolgens stippelen we een route uit van de minste weerstand. Onderweg verzamelen we intel, blazen we wat kluizen op, en leggen we waar mogelijk VIP-nazi’s om.

De illusie van vrijheid

Sniper Elite: Resistance lijkt daarmee een hoop vrijheid te bieden, maar in de praktijk valt die vrijheid soms ook vies tegen. Over het ene muurtje kun je soepeltjes heen springen, over een ander muurtje niet. Kratten of rotsen van dezelfde hoogte als een muurtje vormen al helemaal een onmogelijk obstakel.

Als Sniper Elite zich dan tenminste aan zijn eigen spelregels zou houden, zou dat nog tot daaraantoe zijn. Maar ook dat blijkt niet het geval. Op een gegeven moment beklimmen we een gebouw met twee identieke regenpijpen. Toch is slechts eentje beklimbaar. Zelfs witte verf blijkt niet altijd een betrouwbare visuele hint. Je denkt dat jij Sniper Elite speelt, maar op zulke momenten voelt het toch alsof Sniper Elite met jou speelt.

Haastige spoed is zelden goed

Daarnaast is de besturing best vaak onnauwkeurig, wat ironisch is voor een sluipschutterspel. Vooral als je rent is de besturing niet heel responsief. Wellicht is dat een bewuste designkeuze, maar ook binnenshuis is het soms nog een behoorlijke uitdaging om jezelf dóór een deur te bewegen. Zelfs het wapenwiel is regelmatig meer vijand dan vriend.

De onnauwkeurige besturing en onbetrouwbare klim- en renvaardigheden van Harry zorgen ervoor dat het lang niet altijd lukt om jouw gedachten naar de game te vertalen. In je hoofd stel je je voor hoe je snel en soepeltjes twee nazi’s met je pistool van een headshot voorziet, om vervolgens als een dief in de nacht weg te duiken en jezelf schaars te maken. In de praktijk mis je kansloos je tweede doel en blijf je klungelig steken achter een kratje, waardoor de toegesnelde Duitsers je zonder moeite doorzeven.

Charmant als het wél werkt

Toch heeft Sniper Elite: Resistance wel degelijk dezelfde charme die de serie al zoveel delen draagt. Het blijft magnifiek als je zorgvuldig gesmede plannetje wél lukt. Wanneer je bijvoorbeeld in de stromende regen ligt te wachten tot je twee Duitsers achter elkaar op de korrel kan nemen. Even wachten op de volgende donderklap en pang, niemand heeft gehoord dat je zojuist met één kogel twee nazi’s naar de eeuwige frontlinies hebt gestuurd. Of wanneer je buiten een complex voor een afleiding zorgt, en vervolgens via de achterdeur met stille trom vertrekt. Als alles werkt, is de spelwereld van Sniper Elite als een gereedschapskist om geraffineerd nazi’s mee van een ventilatiegat in de Stahlhelm te voorzien; aan jou de keuze welk gereedschap je gebruikt.

Sniper Elite: Resistance doet daarmee in de basis precies wat het belooft. Met een coöp-, invasie- en multiplayermodus, en extra uitdagingen krijg je bovendien echt wel bang voor je buck. Het voelt alleen als een gemiste kans dat er zo weinig vernieuwing in de serie te bespeuren is. Een paar jaar terug kon Sniper Elite nog prima mee, maar inmiddels zijn wij wel toe aan een volgende stap die meer behelst dan alleen een nieuw hoofdpersonage.

Sniper Elite: Resistance is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X|S en Xbox One. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.