Met Tales of Kenzera: Zau waagt filmproductiebedrijf Surgent Studios zich voor het eerst aan een game. Met zichtbare passie en een liefde voor Afrikaanse culturen zet Tales of Kenzera een prachtig verhaal neer. Helaas weet de gameplay zich daar niet altijd aan te meten.

Door: Kyra Delamarre

In deze metroidvania reis je af naar het mythische, op Bantoe geïnspireerde Kenzera. Na het overlijden van zijn vader pleit hoofdpersoon Zau, een jonge sjamaan – oftewel een spirituele heler – om zijn vader terug te brengen. Om dit te bereiken moet hij Kenzera doorkruisen en het opnemen tegen drie spirits. Wie deze spirits verslaat, mag volgens de legende een gunst vragen aan de Kalunga, de god van de dood. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot en loopt hij op zijn pad verschillende vijanden en obstakels tegen het lijf. Bewapend met maskers van de zon en de maan, die hem verschillende kosmische krachten geven, en zijn ongeëvenaarde wilskracht, begint hij aan zijn avontuur.

Creative director Abu Salim – die we onder andere kennen als de stem van Bayek in Assassin’s Creed Origins en in deze game de stem van Zau inspreekt – baseerde de game op zijn eigen ervaringen met verlies. Hij stelde een gedachte die hij zelf vaak heeft gehad centraal: hoever zou hij gaan voor nog één moment met zijn vader?

Complexe persoonlijkheid

Waar de meeste metroidvania’s het plot vooral als een excuus gebruiken voor een sterke focus op gameplay, legt Surgent Studios de nadruk in Tales of Kenzera vooral op het verhaal. Dat is dan ook meteen het sterkste aspect van de game.

Zau is veel meer dan een wit canvas dat enkel is bedoeld om de speler door de game te laten bewegen. Hij is een goed ontwikkeld personage met een complexe persoonlijkheid die via zijn handelen en de dialogen duidelijk naar voren komt. Hij heeft een zekere wijsheid, die past bij zijn rol als sjamaan, maar hij is ook eigenwijs en impulsief. De woede die hij koestert tegenover Kalunga voor het verlies van zijn vader is voelbaar. Tijdens het spelen zijn Zau en Kalunga constant in gesprek, waardoor je het gevoel krijgt dat het narratief de hele tijd vordert, ook wanneer je alleen door de wereld rondloopt en -springt. Zau’s reis is bijzonder ontroerend en de kwaliteit, diepgang en nuance van het verhaal is ongetwijfeld te danken aan de filmachtergrond van Surgent Studios.

Bewegend kunstwerk

Kenzera is een prachtige, intrigerende setting en voelt aan alsof het niet alleen bestaat binnen de context van deze game, maar nog veel groter en rijker is dan dit avontuur laat zien. De game maakt gebruik van een stijl die leunt richting 2.5D, wat een zekere diepte geeft aan alle schitterende, kleurrijke landschappen. Het oog voor detail, van de achtergronden tot het personagedesign en de gelikte animaties, maakt de game een genot om naar te kijken.

Daarnaast mag de muziek van Tales of Kenzera niet onbenoemd blijven. Componist Nainita Desai combineert niet alleen een Westers orkest vol snaarinstrumentenen koperblazers met traditionele Afrikaanse instrumenten, maar baseert ook grote delen van de orkestrale compositie op Afrikaanse ritmes en melodieën. Dat klinkt op bepaalde momenten bombastisch en groots en op andere momenten juist betoverend en intiem. De soundtrack stijgt daardoor boven alle verwachtingen uit.

Uit evenwicht

Terwijl het verhaal en de artstyle ronduit fantastisch zijn, voelt de gameplay hier en daar behoorlijk uit balans. De combat is het beste en leukste aspect van de gameplay. Zau heeft twee maskers - een zonmasker en een maanmasker - die hem unieke moves geven. Het maanmasker legt de focus op langeafstandsaanvallen en crowd control, terwijl het zonmasker is bedoeld voor krachtige mêlee-aanvallen. Beide maskers hebben een krachtige ‘spirit attack’ die opgespaarde energie kost.

Daarbij zijn ze los van elkaar te upgraden in een skill tree. Dit upgraden doe je door XP in de vorm van ‘Ulogi’ te besteden aan zogeheten ’Shaman Points’ die inzetbaar zijn om Zau’s krachten uit te breiden. Hoewel het in het begin van de game nog loont om lukraak in het rond te meppen, wordt de combat al snel uitdagender en loont het om gevechten strategisch aan te pakken. Het is op elk moment mogelijk om van masker te wisselen en door beiden slim te benutten en gebruik te maken van de omgeving, worden de gevechten dan ook steeds leuker.

Uiteraard kom je tijdens het spelen een aantal verschillende soorten omgevingspuzzels tegen. Soms is het nodig om sleutels te zoeken, stenen blokken te verschuiven en hendels over te halen en dan weer moet je gebruikmaken van de verschillende maskers. Zo geeft het maanmasker de mogelijkheid om stromend water te bevriezen en is het met het zonmasker een optie om vuursperen te gooien die bepaalde mechanismen activeren. De puzzels zijn bepaald geen breinkrakers. In de meeste gevallen is er een duidelijke manier om ze op te lossen, waardoor er weinig denkwerk aan te pas komt. Mijn eerste ingeving was vrijwel altijd juist en wanneer iets in eerste instantie niet lukte, was dat meestal omdat ik gewoon niet snel genoeg was en niet omdat ik de daadwerkelijke oplossing over het hoofd zag.

De snelheid en precisie van de besturing is de grootste uitdaging in Tales of Kenzera. Zau’s dynamische, soepele animaties en de mogelijkheid om vanaf het begin van de game dubbele sprongen te maken, te dashen en tegen muren op te springen, maken het fijn om door de spelwereld te bewegen. Later in de game zijn er echter ook momenten waarbij dit een stuk lastiger is, soms tot het frustrerende aan toe. De timing luistert bizar nauwkeurig en resulteert bij een microseconde te vroeg of te laat op een knop drukken in een sterfscène. En dit ook nog eens in sequenties die vaak erg onvoorspelbaar zijn en net te lang duren.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de nodige uitdaging en vind het niet erg wanneer ik iets een aantal keer moet proberen voordat ik progressie boek. Maar wanneer de kleinste afwijking in richting of timing me keer op keer teruggooit naar het begin van een segment, krijg ik op den duur de neiging om de controller uit het raam te smijten. Zeker omdat wanneer het me uiteindelijk wel lukt, ik geen voldoening ervaar, maar meer het idee heb dat ik deze keer geluk heb gehad.

Meerwaarde

Binnen tien à twintig uur bereik je het eindscherm - afhankelijk van hoe snel je door de lastigere levels heen gaat en hoeveel optionele zijpaden je wil verkennen. De game schotelt je in die tijd geen uiterst bijzondere gameplaysegmenten voor, maar is op de meeste momenten wel erg vermakelijk. Het verhaal en de grafische stijl tillen het geheel naar een hoger niveau. Zelfs op momenten van frustratie wilde ik meer zien van Kenzera en weten waar Zau’s avontuur hem zou brengen. Er zijn meer dan genoeg betere games binnen het metroidvaniagenre te vinden, maar Tales of Kenzera: Zau is alsnog een welkome toevoeging en daarbij een prima gamedebuut van Surgent Studios.

Tales of Kenzera: Zau is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is de game op pc met een Xbox-controller gespeeld.

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.