Electronic Arts betaalt en bepaalt. Sinds de uitgever de Britse racestudio Codemasters overnam, doet F1 overdreven hip. Dat heeft zo z’n voors en tegens.

Laten we beginnen met het goede nieuws. Op het circuit is F1 23 een uitstekende representatie van de sport. De bolides van 2022 hadden last van disproportioneel veel onderstuur. Dit vertaalde zich ook naar de toenmalige game: hier kon Codemasters niet bijster veel aan doen, maar het resulteerde wel in een racegame die onder competitieve gamers niet enorm geliefd was. De aerodynamica van de huidige jaargang is dusdanig aangepast dat de besturing in F1 23 vloeiender, nauwkeuriger en voorspelbaarder is. Deze nuance valt op met zowel controller als racestuur.

Ook de kunstmatige intelligentie van andere coureurs heeft een flinke sprong gemaakt. Codemasters en EA pronken hier nauwelijks mee, maar dat had best gemogen: de actie op het circuit is spannender en boeiender dan in voorgaande edities. Dat heeft er ook mee te maken dat tegenstanders nu verschillende racestrategieën inzetten. Waar voorheen nagenoeg iedereen op dezelfde zachte band begon en iets voor de helft van de race overstapte op een hardere variant, zie je nu veel verschil.

Dit heeft meerdere redenen. De belangrijkste is dat het verschil tussen een nieuwe en wat oudere band van grotere invloed is op de wegligging en tractie. Hierdoor loont het zich om in een race voor twee pitsstops te gaan. Met verse banden rijd je al gauw anderhalf tot twee seconden sneller dan de coureurs om je heen, waardoor je de verloren tijd in de pitstraat binnen enkele ronden kunt goedmaken. Dit is vooral veelbelovend voor competitieve races, waar nu nog iedereen op exact dezelfde strategie leunt.

Diezelfde strategie speelt ook een veel grotere rol onder computergestuurde tegenstanders. Heeft een coureur van een topteam zich verslikt in de kwalificatie, dan is de kans aanwezig dat ‘ie op een harde band begint – hopende op een safety car of rode vlag. Want ja, de beruchte rode vlag zit nu eindelijk in de game. Hoewel deze situatie niet ontzettend vaak voorkomt (en de optie alleen beschikbaar is bij langere races), draagt de continue dreiging van een volledige herstart bij aan een gevoel van spanning en authenticiteit.

Urgente maatschappelijke onderwerpen

Een groot speerpunt van F1 23 is de terugkeer van Braking Point. Deze verhalende spelmodus maakte twee jaar geleden voor het eerst z’n opwachting en introduceerde de fictieve coureurs Devon Butler, Casper Akkerman en Ayden Jackson. Dit drietal keert terug voor een verhaal over rivaliteit, vriendschap en bedrog.

Braking Point maakte indruk door enerverende racescenario’s te verbinden aan een overkoepelend plot. De kanttekening: iedere nuance qua verhaalvertelling ontbrak. Akkerman was de lieve, met pensioen gaande coureur; Jackson een snel en onzeker talent; Butler de grote, arrogante boosdoener. Door deze uitvergroting bleef het bij stereotypen en leeg drama.

In F1 23 lijkt het in eerste instantie ook die kant op te gaan. De drie hoofdpersonages zijn elk betrokken bij het nieuwe, fictieve raceteam Konnersport. De eerste paar hoofdstukken zijn vooral oppervlakkig en generiek. Het draait om mannen die elkaar van alles verwijten en zeker geen empathie tonen. Precies op het moment dat dit begint te wringen, draait de thematiek volledig om. Plots gaat het over machtsverhoudingen, representatie en mentale gezondheid – onderwerpen die de topsport de afgelopen jaren zo bezighouden.

Met die maatschappelijke relevantie toont Codemasters een vleugje lef. Documentaires als Drive to Survive, Anatomy of a Champion en Life on the Limit benadrukken dat de raceklasse gebukt gaat onder masculiniteit. Juist door hier via Braking Point een alternatief op te bieden, neemt Codemasters het risico om een politiek standpunt in te nemen. Toegegeven, nog steeds ontbreekt het aan daadwerkelijke nuance en diepgang. Maar enkel het durven aansnijden van complexe onderwerpen is zowel binnen games als in de autosport nog steeds noemenswaardig.

Abonneer je nu!

De grote keerzijde van F1 23 zit ‘m in het verdienmodel. Sinds een aantal jaar is er de podium pass, waarmee je nieuwe in-game foefjes vrijspeelt: een nieuw ontwerp voor je helm, een overwinningskreet of een fictief logo. Vorig jaar kreeg je plots de mogelijkheid om ‘je eigen appartement’ vorm te geven. De gekozen bijzettafel en muurkunst schitterden vervolgens op de achtergrond van enkele menuutjes. Codemasters en EA probeerden de Formule 1 zo te positioneren als een lifestyle of zelfs cultuur. Het resultaat bleek vooral knullig en doelloos.

Maar onschuldig is deze insteek zeker niet. F1 23 toont de eigenlijke ambitie achter dit soort opsmuk: gamers zo lang mogelijk in het EA-ecosysteem houden. Je appartement staat ditmaal centraal in F1 World, een nieuwe omgeving die van F1 23 een live service moet maken. Met een overdaad aan dagelijkse, wekelijkse en maandelijkse uitdagingen (en verschillende muntjes om te verdienen en weer uit te geven) is er altijd weer een race om van je to do-lijst af te strepen. Zo nu en dan zitten hier behoorlijk pittige en spannende scenario’s tussen, die een welkome toevoeging zijn op de gebruikelijke races in F1 en F2.

Het probleem zit ‘m in het ultieme doel: je eigen team op poten zetten en een zo snel mogelijke bolide bij elkaar schrapen voor speciale online races in F1 World. Dat klinkt leuk, maar de praktijk is minder rooskleurig. Degene die de meeste uren in F1 World investeert (en daarnaast betaalt voor de podium pass, XP boosts en andere microtransacties) heeft de mooiste en snelste bolide.

Een pad met vele afgronden

Veel fanatieke Fifa-spelers weten dat Ultimate Team de reden is dat onder meer een vernieuwde carrièremodus al jarenlang in de ijskast staat. Voor EA is Ultimate Team simpelweg een te lucratieve inkomstenbron: naast de initiële kosten voor de game spenderen gamers geld en tijd om het beste team op de mat te leggen. F1 World volgt dit principe, met alle gevolgen van dien.

Ten eerste is deze spelervaring niet volledig optioneel. Na iedere race krijg je uitgebreid je progressie binnen de podium pass te zien. Ook al geef je niets om de vrijgespeelde rommel, dan nog doet EA er alles aan om op je fomo in te spelen. Ten tweede leidt dit verdienmodel tot een verschrikkelijke menustructuur. Dit valt vooral op als je een losstaande race wilt rijden die niets met F1 World te maken heeft: dit kan, maar je moet voor detective hebben gestudeerd om het te achterhalen.

En misschien nog wel het belangrijkste: F1 World resulteert niet in een betere game. De algehele presentatie is bijvoorbeeld nagenoeg identiek aan afgelopen jaar (met uitzondering van de langere laadtijden). En de carrièremodus – voor veel gamers een favoriet – kent dezelfde gebreken als die uit F1 22 (en jaargangen 21 en 20).

Onder de hoede van EA lijkt F1 daarmee dezelfde weg in te slaan als Fifa. Deze voorbode is weinig hoopgevend. Bij Fifa leidde de jarenlang nadruk op Ultimate Team tot een titel die, volgens Lars Cornelis, “fundamenteel rot” is. F1 23 is dat zeker niet. De uitstekende besturing, verbeterde kunstmatige intelligentie en toevoeging van Braking Point voeren de boventoon. Maar voorzichtigheid is geboden: Electronic Arts is uit op je geld en tijd.

F1 23 is vanaf 16 juni beschikbaar voor PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series S en X, en pc. Voor deze review is de game op een Series X getest, met zowel controller als racestuur.

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.