Spelen als een vuurtoren: waarom heeft nog geen enkele ontwikkelaar dat ooit eerder bedacht en uitgewerkt? Helaas maakt Keeper de reden vrij duidelijk, hoe charmant de game ook is vormgegeven.
Bij het zien van de eerste trailers van Keeper vroeg ik me al direct af of dit niet een typisch gevalletje van style over substance zou zijn. De omgevingen zien er werkelijk schitterend uit en het feit dat je als een vuurtoren speelt intrigeerde direct, maar dat laatste baarde me ook zorgen. Hoe kun je in vredesnaam interessante gameplay bedenken voor een vuurtoren? Mijn (niet bijzonder creatieve) brein kon in ieder geval niet veel bedenken.
Anderzijds stelde ik mezelf ook gerust. We hebben het hier wel over Double Fine Productions, de creatievelingen achter het geweldige Psychonauts en het misschien nog wel betere vervolg. Het is de studio waar niemand minder dan Tim Schafer de leiding over heeft. De beste man heeft in het verleden meermaals bewezen briljant te zijn. Het is dan ook een studio die we moeten koesteren, zeker nu geen ontwikkelaar veilig lijkt onder het regime van Microsoft.
Kleuren spatten van het scherm
Dit keer heeft Tim Schafer niet de leiding over de ontwikkeling. Lee Patty staat aan het roer. Hij verdiende zijn strepen vooral als art director en dat is direct te zien als je Keeper opstart. Alles is namelijk adembenemend mooi om te aanschouwen. Elke omgeving is geschikt om de nieuwe achtergrond van je Xbox te worden. Je begint in een verwoeste, woestijnachtige omgeving en wandelt vervolgens van schitterend vergezicht na vergezicht. Deze omgevingen worden steeds gekker en kleurrijker en barsten van de creativiteit die we ook uit Psychonauts kennen. Alles lijkt van een soort klei gemaakt en elke wereld zit bomvol details die pas opvallen als je er op let.
De wereld oogt daardoor levend. Alles wordt ook op een mooie manier in beeld gebracht. Double Fine speelt daarbij met verschillende cameraperspectieven. Soms zie je de vuurtoren van bovenaf, dan weer vanaf de zijkant en soms zelfs vanaf onderwater. Visueel gezien is Keeper een waar spektakel.
Helaas moeten we het wel doen met een framerate van dertig frames per seconde op de Xbox Series X. Dat is voor een ‘rustige’ game als deze helemaal niet zo erg, maar helaas is de framerate niet altijd even stabiel. Vooral in waterrijke omgevingen zijn de haperingen voelbaar.
Ondertussen ontvouwt zich een schattig verhaal over vriendschap tussen een vuurtoren en een vogel genaamd Twigg. Hoe verzin je het? De bijzondere relatie tussen deze twee is het hoogtepunt van Keeper. Hun vriendschap is onvoorwaardelijk en daarmee kunnen ze alles in de verwoeste wereld aan. De interacties tussen de twee zijn enorm schattig. Twigg heeft ook continu leuke interacties met de omgeving en de wezens die erin leven. Dat maakt het lopen door de spelwereld interessant. Het verhaal wordt verteld zonder woorden en biedt daarmee ook ruimte voor een eigen interpretatie. Dat prikkelt je brein.
Te simpel
Helaas is dat ook het enige dat het brein prikkelt, want de gameplay is nogal karig – precies waar ik bang voor was. Keeper is een walking simulator en doet heel weinig om van die formule af te wijken. Negentig procent van de gameplay bestaat uit lopen en omgevingspuzzels oplossen. Geen probleem, hoor ik je denken, want walking simulators mogen er ook zijn. Dat is zo, maar helaas zijn al de puzzels wel heel erg simpel. Je doet eigenlijk alleen wat een echte vuurtoren doet: schijnen met je licht.
Schijn je licht hierop, stuur je vogel daarheen, en dat dan heel vaak tot de aftiteling over je scherm rolt. Ik heb geen moment het idee gehad dat ik echt moest nadenken over hoe ik verder moest. Double Fine wil overduidelijk niet dat spelers urenlang vastzitten op dezelfde plek, maar ze schieten daar te ver in door. Daardoor voelen de beloningen, in de vorm van een nieuwe schitterende omgeving of een leuke interactie met Twigg, nauwelijks verdiend en dat geeft weinig voldoening. Je hebt ongeveer net zoveel hersencapaciteit nodig als de gemiddelde vuurtoren om deze game uit te spelen.
Een klein fietslampje
Pas richting het einde van Keeper gaat de gameplay flink op de schop en wordt het spelen een stuk leuker, maar voor je het weet is het voorbij. Double Fine heeft een uitstekende manier gevonden om de vuurtorengameplay een stuk interessanter te maken dan alleen lopen en schijnen, maar doet er vervolgens simpelweg te weinig mee. Dat voelt als onbenutte potentie. Het maakt van Keeper geen slechte game, maar buiten de prachtige grafische stijl en de leuke dynamiek tussen de twee hoofdpersonages blinkt het nergens echt uit.
Keeper is daarmee een leuk tussendoortje en een mooie extra voor op Game Pass. Ik ben blij dat Microsoft dit soort creatieve studio’s nog de ruimte geeft om aan kleinschalige projecten te werken. De passie druipt er dan ook vanaf. Het niveau van andere passieprojecten, zoals Hi-Fi Rush en Pentiment, wordt alleen niet aangetikt. Ik zou dolgraag vertellen dat Keeper een enorm lichtpunt is in roerige Xbox-tijden, maar het blijkt helaas een klein fietslampje in dichte mist.
Keeper komt vandaag uit op Xbox Series X en S, pc en Xbox Game Pass. Voor deze recensie is de game op Xbox Series X gespeeld.
Keeper ziet er verbluffend mooi uit en vertelt een schattig verhaaltje. Daar blijft het helaas ook bij. Het is zeker geen straf om door de prachtige spelwereld te lopen, maar uiteindelijk krijg je wat je van vuurtorengameplay kunt verwachten en dat is erg beperkt.
