Het is wellicht wat kort door de bocht om te stellen dat ontwikkelaar Splash Damage bij Gears Tactics alleen maar het camerastandpunt heeft veranderd, maar er zit een kern van waarheid in. Hoewel het hier gaat om een echt turn-based tactics-spel, voelt Gears Tactics al vanaf de eerste seconde vertrouwd aan.

Verhalenderwijs speelt het spel zich 12 jaar af voor de eerste Gears-game, tijdens de begindagen van de oorlog met de Locust. Die sprong in de tijd wordt enigszins slim gebruikt om te verantwoorden waarom je in dit spel zelf je soldaten moet rekruteren, maar erg anders is de setting niet.

Sera, de planeet waar iedere Gears zich op afspeelt, doet met zijn gotische architectuur direct bekend aan, evenals de wapens, de vijanden, en, nou ja, eigenlijk alles wel zo’n beetje. De hoofdrol is voor nieuwkomer Gabe Diaz. Inderdaad, de vader van Kait uit Gears 5. Zijn rol is echter kleiner dan die van zijn eigen dochter of bijvoorbeeld Marcus Fenix. Je speelt immers niet alleen met Gabe, maar met een heel team.

©GMRimport

Op je beurt wachten

Gabe wordt eropuit gestuurd om een hooggeplaatste Locust om te legen: Ukkon. Ukkon kan zowaar meer dan alleen maar een beetje grommen en schieten, en is verantwoordelijk voor creaties als de Brumak, Corpser en de Reaver. Een tegenstander van formaat dus, vandaar dat Gabe gaandeweg nieuwe Gears rekruteert om zo een eigen legertje te bouwen.

Tijdens een missie krijg je telkens maximaal vier Gears onder de knoppen. Elke handeling, zoals lopen, schieten, maar ook herladen, kost je een actiepunt, waarvan elke personage er standaard drie heeft. Dat is er eentje meer dan in de voornaamste concurrent en genre-benchmark Xcom, met als gevolg dat Gears Tactics wat meer pit heeft. Gears Tactics heeft bovendien veel minder een traditionele bordspel-uitstraling, omdat je niet vast zit aan een grid van vierkantjes. Hoewel je dus nog steeds om beurten zetten doet, oogt de actie heel organisch en dat past perfect bij de serie.

Hoewel de Xcom-invloeden heus wel duidelijk zichtbaar zijn, is het ‘t typische Gears-DNA dat Gears Tactics tot meer dan een eenvoudige kloon verheft. Zo ben je moeilijker te raken als je dekking zoekt, kun je Emergence Holes (waar iedere beurt nieuwe vijanden uit kruipen) alleen sluiten met een welgemikte granaat, en kun je een vijand bruut executeren met de karakteristieke kettingzaag van je geweer. Dat ziet er niet alleen bruut uit, maar geeft je ook een flink voordeel. Als je een Locust executeert, krijgen al je andere Gears namelijk een extra actiepunt.

©GMRimport

K.O. Boomer

Zo zijn er nog wel een aantal slimme tactische details te benoemen. Granaten richten bijvoorbeeld enorm veel schade aan, maar hebben een ‘cooldown’ van een aantal beurten. Het is aantrekkelijk om een granaat precies tussen een groepje Wretcher te mikken, simpelweg om snel van ze af te zijn, maar als zich dán een E-hole voordoet, ben je behoorlijk de klos. Weet je echter een Boomer uit te schakelen, dan kunnen jouw Gears zijn Boomshot oppakken en met de resterende granaten in het wapen flink wat schade aanrichten.

Ook Tickers zijn een leuke vijand: deze kruipende mormels exploderen als ze in je buurt komen, maar met een speciale aanval trap je ze weg. Als je ‘m nou richting een andere Locust trapt en daarná een schot lost, regent het stukjes vijand. Dan snap je gelijk waarom dat derde actiepunt in Gears zo belangrijk is, laat staan de bonusactiepunten die je verdient door vijanden te executeren.

©GMRimport

Het moge duidelijk zijn: Gears Tactics is ontzettend trouw aan het bronmateriaal en is juist daardoor ook interessant als strategiespel. Toch is niet alles perfect. Waar je Gears 5 bijvoorbeeld in zo’n tien uur uitspeelt, doe je er bij Gears Tactics al snel het drievoudige over. Het verhaal van Tactics is echter niet drie keer zo diep of uitgebreid. Missies worden na een tijdje zonder al te veel geleuter aan elkaar gerijgd en beginnen vanaf dat moment ook wat meer generiek te voelen.

Uiteindelijk heeft de game maar een paar typen missies, waarin je bijvoorbeeld vooruit moet bewegen om een bombardement voor te blijven, of binnen een aantal beurten gevangenen uit zo’n nare martelcocon moet bevrijden. De eindbaasgevechten zijn een welkome afwisseling waarin de formule even flink wordt opgeschud, maar ze zijn op één hand te tellen.

©GMRimport

Geen meta

Gears Tactics heeft ook geen metagame, waarin je bijvoorbeeld op een wereldkaart ziet hoe je steden van Sera verovert, of aan een basis bouwt. Er zijn ook geen soldaten die je op een missie buiten beeld kan sturen zodat ze wat XP verdienen, met als gevolg dat je al snel vasthoudt aan dezelfde soldaten - of je zwakste broeders zonder blikken of blozen inruilt voor nieuwe rekruten die standaard een hoger level hebben. Je bouwt dus niet echt een band op met je soldaten, hooguit met Gabe en de paar andere ‘vaste’ personages.

Het is wel mogelijk je eigen legertje aan te passen, met nieuwe wapens en uitrusting die je tijdens missies vindt. Dat gebeurt echter via statische menuutjes en is niet het spannendste onderdeel van de game. Al zijn de verschillende skills weldegelijk handig. Je kunt gaandeweg soldaten specialiseren, waardoor het ook ineens nuttiger is om meerdere soldaten uit dezelfde klasse (maar met andere specialiteiten) in je legertje te hebben.

Bovendien kan het slim zijn om de verschillende klassen met kleuren te coderen. Het kleurenpalet van Gears Tactics is traditiegetrouw vooral grijs en bruin, waardoor je in het gepriegel al snel het verschil tussen je eigen Gears niet meer ziet. En als je dan per ongeluk je sniper recht op de vijand afstuurt en je Heavy juist zorgvuldig naar een hoger gelegen uitkijkpunt stuurt, kan je hele strategische plan al heel snel de shredder in. Het praktische nut van het aanpassen daargelaten, mis je het gevoel onderdeel te zijn van iets groters. Enige vorm van metagame had de nodige afleiding en net wat meer diepgang kunnen bieden.

©GMRimport

Allemaal Carmines

Er valt wat voor deze aanpak te zeggen: Gears Tactics neemt door deze opzet een bescheiden en gepaste rol binnen het universum in, iets dat ondergetekende als fan van de lore wel kan waarderen. Het zou immers een beetje scheef zijn als nieuwkomer Gabe Diaz een betekenisvollere held bleek dan Marcus Fenix, laat staan een triviaal personages met minder inhoud dan de gemiddelde Carmine. Onder de streep komt dat Gears Tactics, zeker op de langere termijn, niet helemaal ten goede.

Dat betekent dus dat er ruimte voor verbetering is bij een Gears Tactics 2, want als het aan ons ligt mag die er gerust komen. Het is haast alsof Gears of War gemáákt is voor een strategische aanpak, en Gears Tactics is met gevoel voor detail uitgevoerd. Een prima eerste zet.

Gears Tactics is nu verkrijgbaar voor pc op Steam, de Xbox Store en Xbox Game Pass.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Meer dan een miljoen mensen hebben de op 8 april uitgekomen Xbox Series- en pc-game South of Midnight gespeeld.

Dat blijkt uit een artikel van Game Rant, waar men met Guillaume Provost, studiohoofd van ontwikkelaar Compulsion Games, heeft gepraat. Provost gaf daarbij aan dat de game inmiddels door meer dan een miljoen mensen is gespeeld.

South of Midnight is een third-person actiegame die zich afspeelt in een moerasachtige wereld met monsterachtige wezens. De graphics vallen daarbij meteen op door de unieke manier waarop het geheel stop-motion-animatie nabootst.

In South of Midnight wordt hoofdpersonage Hazel naar een gotische wereld getransporteerd waarin realiteit en fantasie met elkaar verweven zijn en eeuwenoude wezens uit folklore tevoorschijn komen. Het spel is zoals gezegd ontwikkeld door Compulsion Games, dat We Happy Few ontwikkelde en inmiddels onderdeel uitmaakt van Xbox Games Studios.

South of Midnight is verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc. De game staat ook op Xbox Game Pass. Het spreekt voor zich dat Game Pass-spelers worden meegerekend met de totale spelersaantallen van de game.

Ubisoft zou plannen hebben voor negen Assassin's Creed-games de komende jaren.

Insider Gaming plaatste een artikel waarin het enkele details gaf over deze negen games - waarvan sommigen al zijn bevestigd en anderen al geruime tijd het onderwerp van geruchten zijn. Het gaat om twee grootschalige rpg's in de stijl van Shadows en Valhalla, drie remakes, één 'kleinere' ervaring, twee multiplayergames en één mobiel spel. Deze games moeten volgens de planning de komende zes jaar verschijnen.

De eerstvolgende Assassin's Creed-game die uit zou komen, zou Assassin's Creed Jade zijn, de al onthulde mobiele game die zich in China afspeelt. Dit zou worden opgevolgd door een game met de codenaam Invictus, een multiplayergame die geïnspireerd is door Fall Guys en zestien spelers per potje het tegen elkaar laten opnemen. Er zouden al plannen zijn om de game zo'n vijf jaar te ondersteunen met updates en nieuwe content.

Rond dezelfde tijd als Invictus zou een Assassin's Creed-spel met de codenaam Obsidian uitkomen. Dit zou de remake van Assassin's Creed 4: Black Flag betreffen waar al geruime tijd geruchten over gaan. Ergens nadat de contentplanning voor Assassin's Creed Shadows ten einde komt (ongeveer twee jaar na release van de game) zou vervolgens 'Hexe' op de planning staan, een iets kleinere ervaring met - volgens eerdere geruchten - een focus op bovennatuurlijke krachten. De game zou ongeveer een jaar aan dlc-ondersteuning krijgen.

Ongeveer een jaar na Hexe zou een game met de codenaam Scarlet op de planning staan. Dit zou de volgende grote rpg in de reeks betreffen. Volgens Insider Gaming is de productie van dit spel inmiddels begonnen en zou het qua setting India, de Middenlandse Zee en de Azteken aanhouden. Dit zou gevolgd worden door Stardust, de volgende remake van een Assassin's Creed-game. Het is niet bekend waar de remake op gebaseerd is.

De laatste drie Assassin's Creed-games die op de planning staan, zijn Emerald, de derde rpg en de derde remake. Over de laatste twee titels is nog niets bekend, maar Emerald zou wederom een multiplayergame zijn met een vijfjarenplan.