Half Life: Alyx is de eerste nieuwe game in de franchise sinds Episode 2 in 2007 verscheen. Na eindeloze hoeveelheden, steeds flauwer wordende Half-Life 3-memes, leek het doek voor de franchise gevallen, tot Valve opeens Alyx aankondigde. Met als grote verrassing: de game is puur voor virtual reality ontworpen. Dat blijkt een briljante keuze.

Wanneer je je eerste stappen als Alyx zet, is het makkelijk om overdonderd te raken van het uitzicht op de stad, de Walkers, het geluid… Dan loop je naar de tafel met de radio, waar ook een luciferdoosje ligt. Je pakt die op en schudt. Je voelt de lucifers in het doosje. En als je het doosje dichter bij je oor houdt en weer schudt, hoor je ze ook. Het is in een notendop waarom deze game zo geweldig is: van gigantische set pieces wiens schaal dankzij vr je kaak op de grond laat zakken, tot de allerkleinste details die nagenoeg perfect zijn uitgewerkt.

In alles voelt en speelt dit als een volwaardige Half Life-game. In plaats van stille protagonist Gordon Freeman kruip je nu in de huid van Alyx. Er zit enige ironie in de keuze om Alyx een stem te geven in dit spel, wat in eerste instantie vreemd werkt. Want jij verricht alle handelingen, terwijl Alyx er op los kletst met ene Russel. Juist in vr zou je denken dat dit een vergissing is, omdat je in principe ‘als jezelf’ in de wereld staat. Dat gevoel van disconnect is na een minuut verdwenen, niet alleen omdat het uiteindelijk gewoon niet uitmaakt, maar vooral omdat de gesprekken tussen Alyx en de ergens veilig verstopte Russel briljant zijn geschreven en geacteerd.

Prequel

Half-Life: Alyx is een prequel op Half-Life 2 en begint met een op het oog simpele opdracht: Alyx wil haar vader redden uit de handen van de Combine. Ze heeft hiervoor niet alleen de beschikking over enkele wapens, maar ook over ‘zwaartekrachthandschoenen’, de voorlopers van de Gravity Gun uit Half-Life 2.

Hier wordt meteen duidelijk wat vr toevoegt aan de gameplay. De handschoenen laten je op afstand contact maken met een voorwerp en met een snelle polsbeweging trek je ze naar je toe, waarna je ze opvangt. Zo kun je voorwerpen in de omgeving oppakken zonder steeds te moeten bukken, maar het helpt vooral bij een aantal puzzels en moeilijk bereikbare buit.

©GMRimport

Half-Life: Alyx speelt als een traditionele Half-Life-game, in de zin dat je door de levels beweegt, puzzels oplost en vijanden neerschiet. Het voortbewegen kan op de comfortabele ‘teleport-manier’, maar wiens maag het aankan, heeft de optie om ook vrij rond te bewegen.

Welke manier je ook kiest, je beweegt je behoedzaam door de levels die absurd gedetailleerd zijn. Dit is een bijna fotorealistische wereld zoals we nog niet eerder in vr hebben gezien. Dat uit zich niet alleen in een uiterst beklemmende (en voor fans zeer herkenbare) wereld, maar ook in de unieke gameplay.

Barnacles

Zo heb je in duistere delen de beschikking over een zaklamp. Duisternis is een zeer belangrijk aspect van de game, met gebieden die zo donker zijn dat je trillend als een rietje stap voor stap probeert om met je smalle lichtbundel een weg te vinden tussen de Barnacles en Head Crabs. Op deze momenten neigt Half-Life: Alyx sterker naar het survival-horrorgenre dan zijn voorgangers, met beperkte hoeveelheden kogels en hier en daar flinke schrikeffecten.

©GMRimport

Maar Valve blijft niet hangen in het idee van een spookhuis. Op andere momenten loop je door weidse omgevingen met vol zonlicht en een overschot aan kogels en zit je in intense vuurgevechten met de Combine en andere tegenstanders. En weer even later los je puzzels op, waarbij je niet alleen goed ruimtelijk inzicht moet hebben, maar ook aanwijzingen in de omgeving moet zoeken.

Ook is er een upgradesysteem waarmee je je wapens van nieuwe functies kan voorzien. Hiervoor moet je ‘resin’ verzamelen dat her en der in de levels verstopt ligt. Een deel ligt gewoon in het zicht. Voor anderen moet je echt in elk hoekje kijken. Het zoeken van resin voelt nooit aan als werk, het geeft hooguit extra diepgang aan een game waar toch al zoveel in gebeurt.

Meesterlijk

Meesterlijk is de manier waarop het spel je stapje voor stapje alle elementen van de game leert kennen, en ook hoe het de schaarste van kogels en health points doseert voor een maximaal effect. Op elk moment van Half-Life: Alyx staat spelen voorop. De game moet het in de kern hebben van de unieke manieren van spelen die vr brengt. Dat betekent ook dat het na het spelen van dit spel volkomen duidelijk is dat Half-Life: Alyx niet werkt op een plat scherm. De vrijheid om je handen te gebruiken, de mogelijkheid om vrij te richten en het navigeren van de wereld: het is mechanisch gezien gewoon niet mogelijk om diezelfde beleving naar een ouderwets scherm te vertalen. Half-Life: Alyx is in alles een vr-game, en is daar ook beter door geworden.

Dat wil niet zeggen dat er niets op aan te merken valt. Er zitten hele kleine bugs in het spel die de game niet breken, maar toch opvallen. Zo is er een moment dat je in een put zit en er elk moment vijanden door een muur kunnen breken. Met teleport blijkt het mogelijk om via een aantal randen uit de put te klimmen voordat de muren breken, waarna het daarop volgende vuurgevecht zijn impact verliest. Het is een kleinigheidje, maar juist in een spel met zoveel aandacht voor detail vallen dit soort moment extra op.

Irritant zijn de net te lange laadtijden. Wanneer je het einde van het level bereikt, bevriest de wereld en wordt deze grauw. Er verschijnt een holografische landkaart en je staat dertig tot zestig seconden duimen te draaien voor alles weer verdergaat. Ook als je dood gaat duurt herladen lang.

Evolutie

En hoewel Half-Life: Alyx een fantastische game is, is het in bijna alle opzichten een evolutie van bekende vr-spelelementen. Het schieten, voortbewegen en verzamelen van kogels en upgradematerialen: we kennen dit uit spellen als Arizona Sunshine, Wilson’s Heart en From Other Suns. Ook is het spel heel lineair. De levels zelf geven soms de illusie dat er veel te verkennen valt, maar meestal is het toch vooral immer gerade aus. Dat is uiteraard niet anders dan in voorgaande delen van de franchise.

©GMRimport

Toch is dit in bijna alle opzichten een triomf. Dit is de meest gedetailleerde, diepste en best uitgewerkte vr-game tot nu toe. Geen enkele andere vr-game heeft tegelijk zoveel variatie en zoveel diepgang, gecombineerd met zo’n perfect tempo. Steeds wanneer je het gevoel krijgt dat je weet wat je te wachten staat, gooit de game weer wat nieuws op je af en krijgt het verhaal een totaal andere wending. En je hoeft je nu ook eens geen zorgen te maken dat je hier in een paar uur doorheen fietst. Dit is een game waar je vijftien tot twintig uur mee bezig bent voordat je het geweldige einde bereikt.

Half-Life: Alyx is een emotionele achtbaan vol spektakel en betekenisvolle stille momenten, in een tot in detail uitgewerkte, beklemmende spelwereld. Een echte Half-Life-game dus.

Half-Life: Alyx is nu te koop op Steam. Wij testten de game met een Oculus Rift S.

Voel je de wind al door je haren blazen, terwijl je rondscheurt op een motor? We mogen hopen van niet, want motorrijden zonder helm is levensgevaarlijk. Wie echt geen risico wil lopen kan ook virtueel gaan crossen in een game als MotoGP 25. En laat dat nou precies de game zijn die we deze week samen met bol weggeven.

In MotoGP 25 kun je kiezen tussen een realistische simulatie van het motorrijden, of een meer arcade-ervaring waar vooral het rondjes rijden centraal staat. In de Pro Experience moet je daarbij ook een oog houden op de brandstofmeter, verschillende onderdelen van de racebanen en dergelijke elementen die invloed hebben op het verloop van de race. 

Verder bevat de game een carreer-modus die jou in het midden van een raceweekend neerzet. Ook zijn er nieuwe online modi als estafetteraces en is het uiterlijk van jouw tweewieler ook vrij voor jou om je innerlijke ontwerper los te laten.

Dus wat moet je doen om MotoGP 25 te winnen? Ga naar de website van bol, vind de productcode in de url (bestaande uit zestien cijfers) en vul die hieronder in het invulformulier in! Vergeet ook niet je naam en emailadres in te vullen, dan sturen we je zo snel mogelijk een code om de game fysiek op bol.com te bestellen!

Doet het invulformulier het niet? Druk dan hier.

Cosmo Jarvis zal terugkeren als kapitein John Blackthorn in het tweede seizoen van Shogun.

Dat werd via een persbericht van FX aangekondigd. We wisten al een tijdje dat we een tweede seizoen zouden krijgen van de met achttien Emmy's bekroonde serie Shogun, ook al is het verhaal uit het boek uit 1975 al verteld. Maar gezien het succes van de serie is het natuurlijk geen grote verrassing dat FX een tweede seizoen heeft besteld.

Nu is bekendgemaakt dat we in ieder geval acteur Cosmo Jarvis weer gaan zien. Hij speelde de rol van kapiteit John Blackthorn in het eerste seizoen, en hij zal dus terugkeren. Hij is ook co-executive producer van het tweede seizoen, net als Hiroyuki Sanada, waarvan we vorig jaar al vernamen dat hij terugkeert als Lord Yoshii Toranaga.

Er is wel nog geduld nodig voordat het tweede seizoen bekeken kan worden: de opnames van het seizoen beginnen pas in januari volgend jaar. Kijkers kunnen volgens FX een origineel nieuw verhaal verwachten, dat zich tien jaar na de gebeurtenissen uit het eerste seizoen afspeelt.