Immortals Fenyx Rising is Ubisofts beste openwereldgame van het jaar
Zelfs voor uitgever Ubisoft, die zo bekend staat om zijn vele openwereldgames die uit dezelfde mal gegoten worden, is het opmerkelijk dat er in korte tijd maar liefst drie van dat soort spellen achter elkaar uitkomen.
Na Watch Dogs: Legion en Assassin’s Creed Valhalla dreigt Immortals Fenyx Rising onder te sneeuwen, mede doordat de naam nog niet gevestigd is. Dat zou zonde zijn, want deze game is beter dan die andere twee. Dat komt vooral door het goede schrijfwerk, de prachtige, maar niet te grote open wereld en het vele leentjebuur spelen bij Zelda: Breath of the Wild.
©GMRimport
Fenyx right
Immortals Fenys Rising heeft misschien een generieke naam, maar de spelwereld zelf is opvallend mooi. De game speelt zich af op de Golden Isle, een prachtig eiland gemaakt voor en door de Griekse goden. Van de groene bossen van Aphrodite tot de rode woestenij van Ares: dit is een lust voor het oog. Immortals is ongekend kleurrijk en biedt prachtige vergezichten. Wanneer je op de reusachtige standbeelden van de goden klimt, heb je een adembenemend uitzicht over het hele eiland. Althans, als je op de nieuwe generatie consoles speelt. Op de vorige generatie oogt het ook wel mooi, maar vallen de vele details weg. Dan is het toch net wat minder verbluffend.
Als Fenyx spoel je aan op dit eiland en zie je dat je medemensen in steen zijn veranderd. De titaan Typhon is de schuldige en heeft alle goden ontvoerd en ontdaan van hun krachten. Aan jou de taak om vier goden op te sporen, wakker te schudden en samen met hen Typhon te verslaan.
©GMRimport
Rise like a Fenyx
De opzet is simpel, maar de uitvoering is waar Immortals in uitblinkt. Dit is oprecht een ontzettend grappige game. We zouden het zelfs hilarisch willen noemen, vooral als je een beetje kennis hebt van de Griekse mythologie. De game wordt door Prometheus verteld aan Zeus terwijl je aan het spelen bent. De oppergod breekt constant in met zijn eigen commentaar op gebeurtenissen. De verwijzingen naar bekende en minder bekende mythes vliegen je daarbij om de oren. Het is duidelijk dat het team achter Assassin’s Creed Odyssey nog veel inspiratie over had na hun onderzoek naar het oude Griekenland.
De gevechten scoren een voldoende, maar zijn verder niet bijzonder. Het is volkomen vergelijkbaar met Assassin’s Creed - pareren, ontwijken, een lichte en zware aanval: het is allemaal bekende kost. Het is niet zo vloeiend als een echt goede actiegame kan zijn, maar het volstaat om het eiland te ontdoen van allerlei demonen, harpijen en ander kwaadaardig gespuis.
Immortals Fenyx Rising voelt als de kleine, maar betekenisvolle opschudding die Ubisoft nodig had.
-
Helaas kan dit deel van de game soms wel wat uit balans zijn. Vooral de vogel die je als metgezel verdient, is eigenlijk te sterk. Je kan deze fladderende feniks drie kogels op je vijand laten afvuren, die ook nog eens verdovend werken. Die aanval kun je ongelimiteerd inzetten, zolang je voldoende stamina hebt. Stamina krijg je terug als je een vijand slaat, wat dan weer heel makkelijk is als ze verdoofd zijn. Je kunt zelfs een upgrade inzetten waardoor elke vogelkogel je extra stamina oplevert, zodat je eigenlijk oneindig door kunt blijven schieten. Of je zorgt ervoor dat elk schot je gezondheid herstelt, zodat je bijna niet meer dood kunt gaan.
©GMRimport
Wilde adem
Voor de rest leent Immortals vooral elementen van Zelda: Breath of the Wild. En waarom ook niet? Het is verbazingwekkend hoe weinig games nog van deze moderne klassieker hebben gekopieerd, maar Ubisoft schaamt zich nergens voor. Zo is alles in de wereld beklimbaar, zolang je een goed gevulde staminabalk hebt. Eenmaal boven kun je met speels gemak naar beneden zweven. Net als in de inspiratiebron is de wereld daar helemaal omheen ontworpen. Overal vind je uitkijkpunten, of word je zicht juist belemmerd door iets dat je eerst moet beklimmen. Sommige rotswanden zijn aanvankelijk te hoog en vereisen een grotere staminabalk. Nog een geleend element: je scant zelf de wereld om je heen naar opvallende punten en kan die markeren met een gekleurde pin.
Het benoemen van dit kopieergedrag is overigens geen kritiek. Het is juist fijn dat die typische Ubisoft-gameplay deze kwaliteitsimpuls krijgt. Ook de puzzelsecties zijn bijvoorbeeld zonder pardon overgeheveld uit de vorige Zelda. In Vaults (oftewel Shrines) krijg je een aantal stevige raadsels voor de kiezen, waarbij je meestal ballen, kisten of knoppen op de juiste manier moet manipuleren. Deze puzzels zijn slim vormgegeven en laten je hersenen regelmatig kraken, zonder je gelijk het juiste antwoord voor te willen schotelen. Aangezien deze Vaults over het algemeen optioneel zijn, vindt de game het geen probleem om je zonder hints verder te laten ploeteren. Waar andere Ubisoft-games je maar al te graag de juiste kant op sturen, word je hier dus eindelijk eens niet bij het handje gehouden.
©GMRimport
Van god los
Maar uiteindelijk is het wel weer gewoon zo’n typische Ubisoft-game. Je beklimt een standbeeld van een god, waarmee je een deel van de kaart vrijspeelt en allerlei icoontjes ziet verschijnen. Er zijn een handjevol verschillende activiteiten, van simpele zaken als kisten en gevechten tot boeiendere missies als behendigheidsuitdagingen, grote puzzels en eerdergenoemde Vaults.
Het probleem met die opzet is dat je telkens dezelfde soort activiteiten te zien krijgt. Dat gaat op een gegeven moment vervelen, omdat de verschillende gebieden erg op elkaar beginnen te lijken. Wéér al die icoontjes, en je enige beloning is nieuwe uitrusting die ongeveer even goed is, of materialen waar je nieuwe vaardigheden mee koopt of je levens- en staminabalk mee uitbreidt. Het uiterlijk van elk gebied is dan wel anders, maar de activiteiten - en zelfs de vijanden - zijn over het algemeen hetzelfde. Dan heb je alleen de verhaalmissies om je aan vast te klampen.
Het tempo van de game zakt daardoor tegen het einde behoorlijk in. Het verhaal werkt naar een crescendo toe, maar ondertussen kom je wéér in een nieuw gebied met wéér dezelfde soort puzzels. Het verhaal kan de speeltijd van zo’n vijftien tot twintig uur niet dragen. Met wat extra zijmissies en een stapeltje optionele activiteiten en puzzels inbegrepen hadden wij uiteindelijk dertig uur op de teller staan, en dat was ook ruim voldoende. Al staan er nog tientallen icoontjes op ons te wachten in die open wereld.
Maar die dertig uur waren wel een verrassende en sprankelende ervaring. Immortals Fenyx Rising voelt als de kleine, maar betekenisvolle opschudding die Ubisoft nodig had. Het fundament van de game is hetzelfde als bij zoveel anderen, maar het heeft net iets extra’s. Dat zit hem in het grappige schrijfwerk, in het pure plezier van iets beklimmen en er daarna met je vleugels vanaf zweven, in de slimme puzzels en de kleurrijke wereld. Immortals heeft een vleugje magie dat een glimlach op je gezicht tovert. Dat vleugje is dan wel van Zelda gestolen, maar dat mag de pret niet drukken.
Deze game is getest op een Xbox Series X en kort op een Xbox One. Immortals Fenyx Rising komt op 3 december uit voor PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S, Nintendo Switch, pc en Stadia.
Laatste reviews op Gamer.nl:
