Wanneer is een spel echt af? Het is een vraag die ontwikkelaars zichzelf ongetwijfeld vaak stellen. Aan de ene kant is er altijd wel wat te schaven aan je product, zie je altijd wel iets dat je net iets beter kunt maken. Aan de andere kant wil je je release niet oneindig uit blijven stellen, al is het maar omdat daar geen geld voor is. Toch moet je altijd zorgen dat wat je uiteindelijk in de winkels legt van hoge kwaliteit is.

Street Fighter. Tekken. Super Smash Bros. Zo noemen we toch even drie van de belangrijkste vechtgamereeksen op. Grootheden die door hun uitgekiende gameplaymechanieken, imposante presentatie of een combinatie van beide stuk voor stuk een enorme fanbase hebben opgebouwd. Maatstaven in het genre, zonder meer. Het is dan ook extra opmerkelijk als er zomaar opeens een nieuweling komt – een indiegame nota bene – die vrijwel gelijk wordt opgenomen in de prestigieuze Evolution Championship Series (EVO), het officieuze wereldkampioenschap vechtspellen.

©GMRimport

Enorme worm

Toch gebeurde dat met Nidhogg, een fighter met een opzet die in de basis zó simpel is, dat je afvraagt waarom het idee nooit eerder tot een succesvolle game uitgroeide. Men neme twee spelers, elk uitgerust met een zwaard, en laat ze elkaar bevechten tot de dood erop volgt. De winnaar mag een stukje doorlopen, waarna de strijd (afhankelijk van waar zijn tegenstander weer tor leven komt) wordt hervat. En dat gaat net zolang door totdat één van twee ver genoeg is gekomen om als beloning opgegeten te worden door een enorme worm – de Nidhogg.

Natuurlijk komt er in de praktijk iets meer bij elk duel kijken. Vooropgesteld dat je het zwaard op drie verschillende hoogtes kunt vasthouden, wat zowel van offensief als defensief belang is. Je kunt je zwaard subtiel in het vlees van de ander prikken óf flink uithalen, maar dan wel gevolgd door een korte periode van kwetsbaarheid. Ook de ander ontwapenen behoort tot de mogelijkheden, al verkort dat eigenlijk alleen maar het bereik: na een tackle of een salvo rake vuistslagen ga je tegen de vlakte en is er volop kans voor je opponent om je nek om te draaien. Menig gevecht kent ook de nodige airtime door een zeer nuttige divekick. Gevorderde spelers kunnen zich bovendien uitleven met het gooien van hun zwaard, muren op rennen en zelfs het uitvoeren van radslagen.

©GMRimport

Vechtmechanieken
De vechtmechanieken van Nidhogg zijn over de gehele linie zó ontzettend goed uitgekiend – en bovendien het cliché-aureool easy to learn, hard to master meer dan waard – dat de game je tot in de eeuwigheid spannende gevechten laat beleven. Tenminste, zolang je vrienden hebt om mee te spelen: de weinig spannende stand voor één speler beperkt zich tot het verslaan van zestien tegenstanders die elk iets beter zijn dan hun voorganger. Je kunt het online proberen, maar ondanks meerdere langdurige pogingen wist de matchmaking (van de PlayStation 4- en Vita-versies althans) ons nooit aan een ander te koppelen.

Nee, Nidhogg is bij uitstek een vechtgame om op de ouderwetse manier te spelen: met een ander op de bank, bij voorkeur omring door een hele groep, zodat je constant kunt doorwisselen of een toernooitje kunt spelen. Zolang iedere spelers enigszins op de hoogte is van de makkelijk te leren basismogelijkheden is een spannend potje haast gegarandeerd. Daardoor zou je haast vergeten dat de game slechts vier verschillende levels bevat – hetzij stuk voor stuk behoorlijke uiteenlopende decors: sommige open, andere nauw, elk met hun eigen hindernissen en voorzien van dynamische electromuziek van Daedalus. De even minimalistische als kleurrijke, Commodore 64-achtige visuele presentatie staat geheel passend in dienst van de gameplay en houdt de nadruk op de acties van de spelers. En wanneer de gang van een level besmeurd is met felkleurig bloed, weet je dat er een goed duel aan de gang is.

©GMRimport

Weinig games bieden feitelijk zo weinig content voor de vraagprijs (normaliter toch minimaal een tientje) als deze. Maar de gameplay van Nidhogg is zó uitgekiend dat je toch wel een kniesoor moet zijn om daar echt problemen mee te hebben. Overigens zijn er wel de nodige modificaties aan de opzet van elk duel aan te brengen, zoals het instellen van een tijdlimiet tot sudden death, vertraging of versnelling van de actie en de ietwat lugubere optie om de ruggengraat van je tegenstander als wapen te gebruiken. Het feit dat wij deze mogelijkheden echter pas ontdekten na vele tientallen sessies met de game en evenzoveel speeluren, zegt eigenlijk genoeg over de kracht van de basisgameplay.

Nidhogg is al enige tijd verkijgbaar op de pc en sinds afgelopen oktober op de PlayStation 4 en Vita. We vinden de game echter belangrijk en origineel genoeg om 'm alsnog te bespreken.

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.