
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="7c388508-3202-4057-b68a-7f5dc960bb85"><p style="text-align: justify;">Ik was de afgelopen dagen flink ziek. Ben zelfs nog niet helemaal beter. En dat, mijn vrienden, is raar, want ik ben werkelijk nooit ziek. De enige andere twee keren dat ik de afgelopen tien jaar ziek was, waren beiden het resultaat van voedselvergiftiging, dus dat telt niet echt. Geloof me dus als ik zeg dat ik echt nooit ziek ben. Op de middelbare school was ik in tweede klas een keer een hele week ziek… Geintje, dat was nep. Ik had m’n moeder namelijk weten over te halen mij ziek te melden, aangezien Ocarina of Time toen net uit was en ik duidelijk wist waar mijn prioriteiten lagen. Niet bij mijn opleiding, in ieder geval.<br/> <br/> Enfin, ik ben dus nooit ziek en dat verklaart waarschijnlijk ook waarom ik het deze keer extra goed te pakken had. Geen grap, het voelde alsof ik een eetlepel Zwarte Plaag had gekregen, want ik ben een paar dagen lang compleet nutteloos geweest. Leven deed pijn. Ik had geen energie in m’n sodemieter, ik produceerde meer snot dan alle slakken ter wereld en ik klonk alsof ik een kaasrasp een goede deepthroat-sessie had gegeven. Het ergste was dat ik me vooral erg zielig voelde. Een voorheen onbekende emotie voor mij. Bah, het was niet leuk.<br/> <br/> Johan Cruijff was echter heer en meester in het zeggen van geniale dingen en de titel van deze blog was daar één van. En het voordeel van mijn ultraherpes (het was “gewoon” keiharde griep, maar het voelde erger, oké!?) was dat ik dus vijf dagen noodgedwongen in bed moest liggen. En aangezien tegenover mijn bed mijn tv staat met daaronder een fijne rij glimmende consoles, heb ik een poging gedaan om mijn middelbare schooldagen te herbeleven. (Deze keer dus echter met daadwerkelijk een ziekte in m’n mik.)</p><p style="text-align: justify;"><br/> Het, eh, was fijn! Naja, “fijn” was natuurlijk anders, want als hoesten aanvoelt alsof er een chestburster tevoorschijn komt en je letterlijk om de minuut moet hoesten, dan komt er een punt dat een enkeltje hiernamaals aantrekkelijk begint te klinken. Maar los van de fysieke pijn en de grote hoeveelheid ongemak, heb ik bijzonder genoten van de afgelopen dagen. Want non-stop gamen is leuk. Vooral als je een geldige reden hebt om verder nergens anders aan te hoeven denken en er van andere verantwoordelijkheden geen sprake is. Mijn dagen bestonden uit zelfhaat, soep eten, toiletteren, hoesten, meer zelfhaat en gamen. En het was fijn.<br/> <br/> Heb Metal Gear Rising: Revengeance twee keer opnieuw uitgespeeld, waarmee ik nu eindelijk op de hoogste moeilijkheidsgraad bezig ben en het gros van de achievements heb binnen gesleept. God, wat een heerlijke game. Kort genoeg om er weer “even” van te genieten wanneer je dat wil en awesome genoeg om er steeds iets beter in te willen worden. Heb ook m’n arcade stick weer even afgestoft om te kijken of ik online nog wat bak van StreetFighter IV. Conclusie: well, fuck. Ik moet duidelijk weer oefenen, want ik heb maar zo’n 11% van al m’n potjes gewonnen. Oh, en ik begin het gebruiken van een stick iets te verleren. Nooit gedacht dat dat kon, maar blijkbaar wel.<br/> <br/> Verder nog heerlijk aangekloot met m’n 3DS en PSVita, want er gaat niets boven handheld gaming als je, op je zij, lekker warm in je deken gewikkeld wilt gaan liggen en toch nog even chill wilt gamen. Man, wat is gamen in bed toch lekker. Maar goed, eten in bed was ook heel lekker. En seks in bed natuurlijk ook, maar dat heb ik van de week niet gehad, want geen vrouw die bij deze snotterende, aanstekerige Spanjaard in de buurt mocht komen de afgelopen dagen. Wat ik in ieder geval probeer te zeggen is dat ik het jammer vind dat ik niet ook kon schijten in bed, want anders had ik dat waarschijnlijk ook nog wel gedaan deze week. In bed is alles chill. Mmmmm, bed.<br/> <br/> Dus, ja. Gamen in bed. Als je ziek bent. Toppie. Het zal niet snel wéér gebeuren want ik ben er inmiddels bijna weer bovenop (ik zie er nog steeds uit als een meth-junk, maar ik voel me tenminste wel weer lekker) en zoals ik al zei: ik word nooit ziek. Maar ik ben blij dat ik het een keertje kon meemaken. Wellicht dat ik over een jaar toch m’n best ga doen om van alles op te lopen, want ziek zijn zou zo maar eens de oplossing kunnen zijn voor mijn steeds groter wordende “Moet Ik Nog Spelen” stapel.</p></div>
</div>
</content>
</article>


Elk voordeel heeft z’n nadeel

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links