
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="4730218b-4479-4bbb-8f9f-05f595d45887"><p>Rockstar besloot al in 2001, na de release van GTA III, dat een ‘silent protagonist’ voor een verhaalgedreven game geen goed idee is. Dus in het vervolg, Vice City, is Tommy Vercetti niet alleen verre van op z’n mondje gevallen, hij werd ook nog eens ingesproken door niemand minder dan Ray ‘Goodfellas’ Liotta. En zo ontwikkelde de GTA-serie zich langzaam tot de gigantische monsterfranchise die het vandaag de dag is. Het zou mooi zijn als Metro zich ook steeds verder ging perfectioneren totdat de hele wereld moet opkijken van z’n bordje pap om acht te nemen van deze franchise… maar dat zal in ieder geval niet met dit deel gaan gebeuren.</p><p></p><h3>Metro Exodus: Artyom heeft nog steeds niets te melden</h3><p>Artyom zegt helemaal niets in Metro Exodus. Ja, behalve dan tijdens laadschermen, want dan vat hij opeens de gebeurtenissen samen met een lichaamloze stem die je de rest van de game niet hoort. Ik vind dit op z’n zachtst gezegd ongemakkelijk en op z’n hardst gezegd ronduit triest ouderwets. Want Metro Exodus is een verhaalgedreven shooter met vet veel cutscenes en ja, genoeg shit om te vertellen. Dus wat is dan de logica dat je hoofdpersoon niet praat, je zelfs geen onuitgesproken dialoogkeuzes voor hem mag maken? Is het alleen omdat de ontwikkelaars van legendarische titels zoals Half-Life, Doom en The Legend of Zelda hun protagonist dezelfde beperking hebben opgelegd? Andere personages in Metro Exodus praten namelijk wel mét Artyom, waardoor je rare situaties krijgt zoals mensen die over Artyoms oortje naar hem schreeuwen ´Artyom, Artyom, waar ben je!!!´, waarbij het net is alsof de man dit hulpgeroep doodleuk negeert. Want ja, hij zegt niets! Of op een gegeven moment krijgt Artyom een compliment omdat hij een ander personage heeft ´overgehaald´, terwijl de stomme dwaas natuurlijk geen woord heeft gerept tijdens het betreffende gesprek! Wat het nog extra bizar maakt is dat de man gebaseerd is op een personage uit een boek, waarin hij wel gewoon dingen zegt. LET ARTYOM SPEAK!</p><p></p><p>Dan zijn er nog de ‘onderonsjes’ tussen Artyom en z´n vrouw Anna, duidelijk geïnspireerd door de bankhangscène uit Uncharted 4, maar dan 5 keer zo lame. Er is dus 0, ZERO, interactie tijdens deze knuffelscenes, want er is maar 1 persoon die praat… con-fucking-stant. De oeverloze monologen van Anna zijn misschien herkenbaar voor de relaties van sommige koppeltjes, maar ik vind het zelf niet echt iets om naar te streven. Aan dit soort intermezzo’s te zien lijkt het echt of 4A Games de moeite heeft genomen ons dingen te laten voelen tijdens de treinreis door een post-apocalyptische wereld, maar er is ook genoeg waardoor ik het idee krijg dat emoties van immersie nou niet bepaald hoog op de agenda stond. Metro Exodus is namelijk zeker niet op alle fronten een verbetering ten opzichte van het in 2013 verschenen Metro: Last Light, een game <a href="https://pu.nl/artikelen/review/metro-last-light-review/" target="_blank" title="Metro Last Light Review">waar Graddus destijds een stuk blijer van werd</a> (en ik later ook in de <a href="https://pu.nl/artikelen/review/metro-redux-review/" target="_blank" title="Metro Redux - Review">Redux-versie</a>) dan ik van deze langverwachte opvolger…</p><p></p><h3>Metro Exodus is weer een ouderwetse game</h3><p>Metro Exodus is al best wel lang ‘klaar’, vandaar dat mensen zoals ik tijdens vele preview-sessie al meerdere gedeeltes van de game hebben gespeeld. Daarom vind ik het gek dat ik nog best wel veel bugs ben tegenkomen, want je zou toch denken dat de ontwikkelaar genoeg tijd had om te testen op foutjes. Maar vreemder vind ik nog dat ze in die 6 jaar ontwikkeltijd niet het schrijf- of stemwerk hebben verfijnd om zo een veel overtuigender verhaal te vertellen. De voice actors van de hoofdrolspelers in Metro Exodus zijn namelijk ongeveer even goed als die van de NPC’s in <a href="https://pu.nl/artikelen/review/assassins-creed-origins-review/" target="_blank" title="AC Origins - Review">Assassin’s Creed Origins</a> en als je me een beetje kent, beste PUmmunity, dan snap je dat ik me daar echt onwijs aan heb geërgerd. Deze mensen hebben blijkbaar te horen gekregen dat ze in een tekenfilmserie voor kinderen de Russische comic relief moesten inspreken, want zo klinken ze praktisch allemaal. Alleen de Amerikaan van het Spartan team waar je in Metro Exodus deel van uitmaakt, ingesproken door Steve Blum, en de actrice die Anna doet zijn nog enigszins aan te horen. Ik heb uit ellende zelfs de gesproken tekst in Russisch gezet, maar dat is niet veel beter en aangezien er soms drie mensen tegelijk aan het lullen zijn waarbij de ondertitels met een rotgang voorbij rollen, is dat zo goed als niet te volgen als je ondertussen ook nog wat kogels in koppen wil jagen.</p><p></p><h3>Metro Exodus is een langzame game</h3><p>Het ‘story’-gedeelte van Metro Exodus’ genre, dat ik maar even een story driven survival horror shooter noem, is op zich niet heel slecht trouwens. Wat er gebeurt in post-apocalyptisch Rusland, de strubbelingen waar de personages mee te maken krijgen en hun ‘exodus’ is an sich een aardig verhaal. Maar de manier waarop de vijanden bijna niets anders dan ‘Where is that fucking bitch?’, ‘I’ll fucking kill that fucking bitch!’, ‘That fucking bitch!’, ‘Fuck!’, ‘Bitch!’ uitkramen, er met onbegrijpelijke uitdrukkingen wordt gesmeten zoals ‘a complete about face’ en er soms zelfs spelfouten te vinden zijn in de geschreven teksten, dat trekt mij gewoon zó hard uit het verhaal, dat ik m’n interesse constant verlies. Dat was geen groot probleem geweest als het verhaal bijzaak was, maar zoals ik al zei: er wordt met grote regelmaat enorm veel tijd genomen voor iets wat lijkt op character building en enorme langzame conversaties gevoerd. Dus ja, moeilijk te negeren. Over langzaam gesproken, dat is de gameplay ook…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/Zn95pLREVq0" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><p>Metro Exodus’ neemt z’n tijd dus om mensen met nepaccenten niet overtuigende conversaties te laten voeren, maar er is nog meer waar het rustig aan mee doet: de gameplay. Aangezien Metro Exodus nog steeds wat survival horror in zich heeft zitten, zijn de bewegingen van Artyom redelijk lomp en langzaam, zodat je hetzelfde opgejaagde gevoel krijgt als in een Resident Evil. Dit heeft absoluut een zekere charme, maar aangezien je voor bijna elke actie een seconde of anderhalf het vierkantje (PS4) ingedrukt moet houden, inclusief het openen van een deur en het willen beklimmen van een ladder, is Metro Exodus wel next level langzaam. Ook het herladen duurt seconden, er zijn heel veel omgevingselementen die het lopen tot stapvoets vertragen (spinnenwebben, verhogingen, planten, etc.) en zelfs het mikken heeft iets zweverigs slooms. Dit werkte in de vorige twee delen prima voor de gangen-crawler die dat zijn, maar dit keer heeft Metro een veel meer open karakter. In feite komt het erop neer dat er meerdere open gebieden zijn, elk met een geheel eigen klimaat en sfeer, die afgewisseld werden met wat lineairdere gedeeltes. En dát is waar Metro Exodus echt wel goede dingen doet!</p><p></p><h3>Metro Exodus lijkt meer op Fallout</h3><p>Zowel de afwisseling in omgevingen, als de pracht en praal die 4A Games tentoonspreidt in deze gebieden, is waar Metro Exodus echt laat zien dat de serie erop vooruit is gegaan. De Volga bijvoorbeeld, een riviergebied dat geteisterd wordt door een gigantische, gemuteerde meerval, geeft meteen weer naar welk nieuw niveau het survival-aspect van Metro Exodus getild is. De schietactie is veel meer afgesteld op grotere afstanden, omtrekkende bewegingen en stealth, waardoor je wapens met scopes en geluiddempers zult moeten gebruiken. Dat is mooi, want met het nieuwe crafting-systeem in je rugzakkie kan je ter plekke upgrades op je guns fixen en gevonden troep gebruiken om bijvoorbeeld nieuwe ammo en molotov cocktails (die natuurlijk niet kunnen ontbreken in een Russische game) te maken. De openheid van de wereld en het overlevingsaspect voelt allemaal meer als een Fallout, ziet er zelfs zo uit, compleet met een vergelijkbare honger om te looten en elk hoekje door te spitten op zoek naar bruikbare spulletjes, iets dat ik altijd een zeer bevredigend spelelement vind. Jammer alleen dat het level-systeem voor je personage ontbreekt en dat alleen de mensen, niet de monsters te looten zijn… Maar in het geval van Metro Exodus geldt in extreme mate dat je simpelweg niet alles kan hebben!</p><p></p><h3>Metro Exodus is een worsteling</h3><p>Ik had best wel veel moeite om mezelf door Metro Exodus heen te worstelen; het tempo, de bugs en de verschillende ouderwetse elementen trokken me er constant uit. Maar het is zeker geen slechte game en veel mensen zullen zich prima over de kwaliteit van de voice acting en de manier waarop het geschreven is heen kunnen zetten. Bovendien heeft het een aantal flink onvergetelijke momenten, gebieden en gevechten want er is duiidelijk veel liefde in Metro Exodus gestoken, waardoor je het graag het voordeel van de twijfel geeft. Maar hoeveel zorg en aandacht 4A Games ook in hun game heeft gestopt, het feit dat ik meerdere malen, eigenlijk praktisch altijd, weg ben gelopen terwijl een character (tegen me) stond te lullen, spreekt wat mij betreft boekdelen. Dat is ongeveer hetzelfde als een cutscene skippen. Of een dialoog negeren. Zo ben ik niet en zo wil ik ook niet zijn...</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/ynB-SjMJsP8" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Metro Exodus – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links