
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="e51c815d-c100-42d9-b797-52000f701e95"><p>Je hebt geen flauw idee hoe erg ik het haat om games als deze te reviewen. Niet omdat ik het niet leuk vind om ze te spelen of omdat ze verschrikkelijk zijn, maar simpelweg omdat het remakes zijn. Het zijn games die technisch nieuw zijn, maar inhoudelijk gebaseerd zijn op ervaringen die we allang kennen. En voor het beoordelen van zoiets bestaat geen handleiding. Sommige mensen vinden remakes namelijk bij voorbaat al verschrikkelijk en zien het als een teken van gebrek aan creativiteit, terwijl anderen ze waarderen omdat ze de spelers de kans geven om geweldige concepten uit het verleden weer (of voor de eerste keer) mee te maken in een nieuwe context. Beide kampen hebben echter gelijk en dat maakt het zo lastig. Het wordt echter nog lastiger wanneer remakes (zoals deze) nieuwe content en aangepaste verhaallijnen bevatten, wat de ene groep weer een verbastering vindt van het bronmateriaal maar de rest juist een verplichting vindt. Welke “kanten” moet ik kiezen bij het recenseren van remakes? Met welke verwachtingen moet ik in games als deze duiken? Ik weet ‘t niet, zelfs niet na jaren professioneel games reviewen.</p><p></p><p> </p><h3>Archaïsch</h3><p>Daar wil ik echter wel bij zeggen dat ik oprecht van Pokémon houd, ondanks het feit dat het nog altijd wegspeelt als een ouderwetse J-RPG en ik eigenlijk allang klaar ben met dat subgenre. Pokémon is echter een perfect voorbeeld van de Engelse uitdrukking “more than the sum of its parts”, want als je alle individuele onderdelen van de games gaat beoordelen, dan zou het eigenlijk niet zo goed mogen zijn. De verhaallijnen zijn immers altijd simplistisch en herhalend (jonge trainer gaat de wijde wereld in om dieren te vangen en te trainen, daarin de beste van het land te worden, en ondertussen ook nog de wereld van een duistere organisatie te redden) en de gameplay bestaat voor een groot deel nog steeds uit ouderwetse, statische, turn-based gevechten waarbij je aanvallen moet kiezen uit menuutjes. Dit zijn dingen die twintig jaar geleden acceptabel waren omdat het paste bij de beschikbare technologie van toen. Ondertussen leven we echter in tijden waarin games verhalen vertellen die ons emotioneel weten te raken en we allang de technologie hebben om in vloeiend 3D real-time gevechten te zien tussen zakmonsters. Pokémon weigert hierin mee te gaan. Probleem?</p><p></p><p> </p><h3>Remakes</h3><p>Geen probleem. Pokémon is (en blijft) leuk omdat het z’n ouderwetse aard omarmt. Strategische, turn-based gevechten zijn namelijk onlosmakelijk verbonden met het steen-papier-schaar concept wat de metagame z’n haast schaakachtige diepgang geeft. En dat immer herhalende verhaal? Dat heeft ondertussen een haast nostalgische charme gekregen, net zoals we van een Zelda-game verwachten dat Link altijd gereïncarneerd wordt om Ganon weer te moeten verslaan. In dat opzicht vind ik het persoonlijk helemaal niet erg dat deze nieuwe combinatie Pokémon-games remakes zijn van de derde generatie (Ruby, Sapphire en, deels, Emerald) omdat in feite álle games in de serie remakes van zijn van elkaar. Sommige dingen veranderen nooit… omdat ‘t simpelweg niet de bedoeling is. Wie bijvoorbeeld Pokémon in real-time tegen elkaar wil laten vechten, moet de nieuwe Smash Bros. maar halen of nog even wachten op Pokkén Tournament.</p><p></p><p> </p><h3>Artstyle</h3><p>Ironisch genoeg was die derde generatie games wel een uiterst teleurstellende voor mij, Pokémon-kenner van het eerste uur. De tweede generatie had namelijk dingen als een dag- en nachtcyclus en twee regio’s om te verkennen, maar Ruby en Sapphire gaven ons enkel de Hoenn regio en een vernieuwde artstyle die ik aanzienlijk lelijker vond. Tot mijn verbazing is van dat tweede punt geen sprake meer; Hoenn 2.0 is nu een prachtige, kleurrijke plek die consistent is met de sterke, driedimensionale, anime-achtige tekenstijl van Pokémon X en Y. (Vooral de nieuwe versie van Mauville City is een lust voor ‘t oog.) Van die semi-Europese look is verder echter minder sprake, waardoor Hoenn deels oogt als een fantasievol deel van Japan. Zoals het hoort. Zowel technisch als stilistisch zijn Omega Ruby en Alpha Sapphire de mooiste Pokémon games tot op heden. En dat is iets wat wellicht logisch klinkt voor alle nieuwste delen in een langlopende serie, maar persoonlijk had ik ‘t niet verwacht van deze remakes.</p><p></p><p> </p><h3>Stapje achteruit</h3><p>De mogelijkheid om je avatar te customizen is om één of andere reden echter gedropt.<br/>Ook de mogelijkheid om de eerste Pokémon in je team achter je aan te laten lopen, zoals in HeartGold en SoulSilver, is weer afwezig. Nou zijn dit allemaal kleine dingen die slechts esthetisch zijn of nauwelijks de gameplay beïnvloeden, maar het voelt toch lullig. De franchise evolueert op een rare manier; het voelt alsof het met elk set nieuwe delen twee stappen vooruit neemt en vervolgens één stapje achteruit. En dat is deze keer ook weer zo. Je zult wederom het gevoel hebben dat GameFreak expres een paar dingetjes verwijderd heeft. En God mag weten waarom. Dit zie je ook terug aan het feit dat de games compatibel zijn met X en Y (zowel qua ruilhandel als qua multiplayer) maar niet voor een volle honderd procent; X en Y zullen namelijk géén update krijgen om de nieuwe Mega-evoluties en items van deze remakes te ondersteunen, bijvoorbeeld. En niemand die weet precies waarom. Frustererend.</p><p></p><p> </p><h3>Gefocust</h3><p>Een stap terug na twee stappen vooruit betekent echter alsnog dat de games uiteindelijk vooruit zijn gegaan. Ondanks de eerder genoemde, onbegrijpelijke gebreken, zul je vanaf het eerste uur wel doorhebben dat de game meteen een hoop nieuwe ideeën en verbeteringen heeft ingevoerd. De belangrijkste daarvan vond ik persoonlijk het sluipen en het bijbehorende grasgeritsel. Als je het gras hoort ritselen, dan zul je ergens op het scherm een Pokémon uit het gras zien steken. Sluip er naartoe en je zult het gevecht aangaan met een beest uit dat gebied die minder vaak voorkomt. Daarnaast kun je in de vernieuwde PokéNav (je menu) ook nog eens aangeven welke Pokémon je in een bepaald gebied wil vangen als je dat gebied al een keer geklaard hebt. Met andere woorden: je kunt deze nieuwe mechanieken gebruiken om interactiever, gefocuster en sneller zeldzame Pokémon te vinden. Ralts, een populaire Psychic-Pokémon die enkel voorkomt op Route 102, had ik met deze nieuwe systemen binnen tien minuten weten te vinden. In m’n oude Pokémon Ruby, was ik vaak minstens een half uur op zoek.</p><p></p><p> </p><h3>Ter land…</h3><p>De meeste mensen zullen echter vooral genieten van de nieuwe Soar-functie, wat feitelijk inhoudt dat wanneer je Latios of Latias hebt gevangen en hen kunt Mega-evolueren, je ook de mogelijkheid krijgt om door de lucht te vliegen. En nee, niet op de simpele, pragmatische Fly-manier zoals in de vorige games, maar door jou volledige controle te geven over het luchtruim. En dat is leuk. Het is daadwerkelijke gameplay in plaats van enkel een animatie. Oh, en ik heb je al verteld dat het je de ook de mogelijkheid geeft om speciale portals (Mirage Spots) te vinden waarin je zeldzame Pokémon kunt vangen, waaronder zelfs Legendaries uit voorgaande games? Omega Ruby en Alpha Sapphire zijn de eerste set games waarin Pokémon wérkelijk ter land, ter zee en in de lucht gaat, en dat is tof. Het is erg Pokémon.</p><p></p><p> </p><h3>Discipline</h3><p>En dan zijn er nog de kleinere veranderingen. De Exp. Share (een bekend voorwerp waarmee je ervaringspunten kunt verdelen over je gehele team in plaats van enkel aan de Pokémon die daadwerkelijk hebben geknokt) kreeg ik in deze game nog voordat ik m’n eerste gym bereikte, bijvoorbeeld. Heerlijk! En als je echt een extreme Poké-nerd bent, dan zul je details opmerken zoals het feit dat Gyarados nu eindelijk de bekende Dark-aanval Crunch kan leren, wat zijn Mega-evolutie nog beter maakt. Het zijn dit soort grote en kleine aanpassingen waarmee GameFreak duidelijk laat zien dat zij zich focussen op het verbeteren van de Pokémon-ervaring, en niet op het veranderen ervan. En daar is heel veel voor te zeggen, vind ik. Het is iets wat men vaker ziet in Japanse games, omdat het een reflectie is van de Japanse cultuur, waarin men zich graag een leven lang toewijdt aan één discipline, in de zoektocht naar perfectie. En dat is wat Pokémon nu aan het doen is: z’n eigen formule perfectioneren.</p><p></p><p> </p><h3>Tijdsdruk</h3><p>Wat allesbehalve perfect was, was de tijd die ik kreeg om de game (in mijn geval, Omega Ruby) te reviewen. Ik heb de game slechts drie dagen kunnen spelen voordat ik aan de tekst moest beginnen, en hoewel dat voldoende was om de presentatie en de mechanieken van de game te kunnen begrijpen, was het niet voldoende om alle content te kunnen zien. Ik weet dus bijvoorbeeld dat het verhaal een stuk uitgebreider is dan in de originele games, mede om het concept van Mega Evolutie er op toffe wijze in te verwerken, maar ik weet niet hoe Episode Delta zich voltrekt. (Dit is een extra verhaallijn die de oorsprong van Mega Evolutie uitlegt én een ruimtegevecht voorschotelt tussen de populaire Rayquaza en Deoxys.) Maar het ergste is dat ik niet weet wat er allemaal te doen is in de post-game, nadat je de Elite Four en de Champion verslagen hebt. Hebben deze remakes dezelfde teleurstellende post-game als X en Y, of heeft ‘t iets tofs zoals de Battle Tower uit Emerald (waar ik tig uren in hebt gestopt)? Geen idee. Sorry.</p><p></p><p> </p><h3>Haat</h3><p>Man, man, man, wat is dit lastig. De games moeten nu een score krijgen, maar ik weet niet welke. Een deel van mij wil ze een Gold Award geven, want ik heb er meer plezier aan (gehad) dan aan X en Y. En het heeft Hoenn awesome gemaakt. En de nieuwe Mega-evoluties zijn vet (waaronder de Primal Reversions van Grouden en Kyogre). En de Soar-functie is tof. En het sluipen en nieuwe manier van zeldzame zakmonsters vinden is super. En m’n Gyarados kan eindelijk Crunch. (Echt, dat wilde ik al jaren.) Ja, oké, de formule is hetzelfde, maar mooier, gestroomlijnder en fijner. Iets perfecter. Daarentegen hebben we het over remakes. Remakes die niet volledig compatibel zijn met de vorige twee games van dezelfde generatie. En ik kan m’n Slaking wéér niet achter me aan laten lopen. Maar, f*ck it, ik heb sinds de remakes van de tweede generatie niet meer zo’n lol gehad met Pokémon. Gold Award.</p><p> </p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Pokémon Omega Ruby & Alpha Sapphire - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links