
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="d89bcb99-b7c1-4775-b3d0-947845c93025"><p>De show begint en op de gigantische schermen in de zaal worden hele toffe introductiefilmpjes vertoond waarin de sterren worden aangekondigd terwijl ze kil de camera inkijken en de achtergrond explodeert. Dan lopen ze het podium op. Elke fan gilt zijn of haar longen uit het lijf. Het gros van de fans bestaat uit tienermeiden. Enkele van hen beginnen zelfs te huilen uit pure passie. Het is een intens schouwspel. Wat ik hier beschrijf? Een World Wrestling Federation-gevecht, wellicht? Neen. Een optreden van een populaire boyband? Nope. Een voorstelling van Cirque du Soleil? Welnee. Ik beschrijf hier een wedstrijd tussen een paar introverte Koreaanse tieners die StarCraft spelen. En geen enkel woord daarvan was overdreven.<br/><br/>State of Play is een documentaire van de Vlaamse regisseur Steven Dhoedt, over dit (voor ons) onwerkelijke fenomeen. Gamers zijn allang bekend met de term eSports, maar de gemiddelde persoon heeft nog geen flauw idee wat het nou eigenlijk is en vooral ook hoe belachelijk groot het is. Als je hen zou vertellen dat sommige spelers in Zuid-Korea jaarsalarissen hadden van anderhalve ton door competitief een computerspelletje te spelen dat zelfs toentertijd alweer anderhalf decennium oud was, dan zouden ze je aankijken alsof je gek bent. En als je ziet hoe passievol honderden Koreaanse meiden staan te schreeuwen voor een groepje saaie gamers, dan kun je het zelf eigenlijk ook bijna niet geloven. Op het internet wordt vaak gegrapt dat StarCraft de nationale sport is van Zuid-Korea, maar na het kijken van State of Play zou je het nog bijna geloven ook.</p><p></p><p>De film volgt enkele StarCraft-spelers, waaronder een uiterst professionele op het toppunt van z’n carrière (Lee Jae Dong), een semi-professionele die eindelijk hoopte door te breken naar de ‘big leagues’ (Kim Yoon Hyuk) en een zestienjarige amateur die z’n StarCraft-skills hoopt te kunnen gebruiken om niet te hoeven studeren (Park Yo Han). Ook anderen komen aan het woord; een geweldige en behoorlijk surreële scène is bijvoorbeeld die met Kim Yi Sun, een vrouwelijke fan van rond de zestien jaar oud, die haar verzameling laat zien van alles wat met Lee Jae Dong te maken heeft. “Dit stickervel kreeg ik bij de Jae Dong-kalender omdat ik één van de eerste vijftig mensen was die het bestelde.” Ongelooflijk.</p><p>Jae Dong traint soms twaalf uur per dag, in het villa-achtige clubhuis waar hij samen met andere grote spelers soms wel twaalf uur per dag traint. Al vroeg in de film zegt hij: “Wij spelen geen games voor de lol. Wij spelen het omdat het onze baan is. Die baan is toevallig gamen.” Dat citaat legt goed uit wat de documentaire precies laat zien. Het gros van de tijd zie je hoe de drie spelers moeten omgaan met de stress van hun werk, of het nou de druk is die komt kijken bij een cruciale wedstrijd die bepaalt of je hele team doorgaat naar de kampioenschappen, of simpelweg de keuze “maak ik m’n middelbare school af voor de zekerheid of ga ik m’n droom achterna?”. Het is een film over de spelers en hun cultuur, niet zozeer over eSports. De film heeft zelfs nauwelijks iets met StarCraft te maken; het enige wat je van de game ziet zijn zeer korte shots van luttele seconden, die door de snelle montages van de wedstrijden zijn gesneden. <br/><br/>Of je State of Play een goede documentaire vindt, hangt dus heel erg af van wat jij als kijker wilt zien. Als een soort van snelle ‘fly on the wall’ blik op de grootte en populariteit van eSports is State of Play best een aardige docu, maar nogmaals: deze film gaat om de spelers, niet om het wereldje. Het weet goed de emotie vast te leggen die bij belangrijke matches komt kijken, van de vernietigende teleurstelling bij een allesbeslissende nederlaag tot de tranen van geluk na een glorieuze comeback. En dat is behoorlijk bijzonder, vooral omdat Koreaanse spelers juist zo bekend staan om hun ijskoude, emotieloze tronies, vooral tijdens het spelen. Om zo’n megaspeler opeens ongecontroleerd te zien janken van blijdschap tijdens een interview, na jaren van onderdrukte gevoelens... tja, dat is iets bijzonders. Het mooie van State of Play is dus dat het de menselijkheid van de Koreaanse eSports-mensen laat zien; een zeldzaam iets.</p><p></p><p>Ook mooi is dat de film erg ongeforceerd aanvoelt. Het weet behoorlijk wat te vertellen zonder de bekende en saaie interviewstructuur te gebruiken. Er zit niemand op een stoel iets in de camera te vertellen; je hebt echt het gevoel dat de camera toevallig aanwezig was op cruciale momenten (of het nou bij de spelers thuis was of tijdens een wedstrijd) en dat geeft de documentaire een heel authentiek gevoel. Iets minder consistent goed was echter de editing. Te vaak had de film de neiging om relatief lang op blijkbaar willekeurige shots van Seoul te hangen en dat haalde het tempo van de film toch wel wat naar beneden. Nou droeg dit wel bij aan het gevoel dat de film duidelijk wilde communiceren (dat de eSports-sterren er toch een monotoon leven op nahouden en niet bepaald Gangnam Style-rocksterren zijn) maar aangezien de fotografie niet van het overdonderende niveau was van een documentaire zoals een Jiro Dreams of Sushi, werkte het minder “fijn” dan de bedoeling was.<br/><br/>Toen de film afgelopen was, bleef ik met veel vragen achter. Ik wilde meer weten over het gokschandaal wat slechts enkele seconden in de film aan bod kwam (en wat blijkbaar voor behoorlijk wat drama in de hele eSports-wereld heeft gezorgd). Ik wilde meer informatie over die omschakeling die de spelers moesten maken van StarCraft: Brood War naar StarCraft II. Ik wilde weten waarom de ene speler nou voor de Zerg koos en de ander voor de Terrans. Ik was benieuwd naar waarom ‘Actions Per Minute’ nou zo belangrijk was. En ik wilde meer zien over waarom real-time strategy (en vooral StarCraft) nou in godsnaam zo iconisch is geworden voor professioneel gaming en waarom vooral Zuid-Korea dat zo heeft weten te omarmen. Met andere woorden: ik wilde dat de film ook een beetje een introductie was van de wereld waar die spelers inzitten. En dat is het helaas niet. Het hoeft het ook niet echt te zijn, maar het had de film wel beter gemaakt, denk ik. Completer.<br/><br/><em>De documentaire State of Play zal te zien bij het filmfestival CinemAsia op zaterdag 5 april, 18:00 in De Balie Amsterdam, met na afloop een Q&amp;A met regisseur Steven Dhoedt. Ook zal er in samenwerking met de Dutch StarCraft Leauge een StarCraft-workshop volgen met twee van de beste StarCraft-spelers van Nederland!</em><br/><br/><em>Exclusief op PU.nl geeft CinemAsia tweemaal twee kaarten weg voor deze fascinerende docu. Wil jij die zaterdag aanwezig zijn bij CinemAsia en deze documentaire op het grote scherm checken? Beantwoord dan vóór maandag 31 maart de volgende vraag:</em><br/><br/><em>Wat is de naam van de infameuze en (zo goed als) gecancelde third-person shooter annex stealth-game van Blizzard die zich ook in het StarCraft-universum afspeelt?</em><br/><br/><em>Mail het antwoord (samen met je volledige naam, telefoonnummer en emailadres) naar prijsvraag@pu.nl. De winnaars krijgen uiterlijk 3 april een mailtje terug en kunnen vervolgens op de dag zelf de kaarten ophalen bij De Balie.</em><br/><br/></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


State of Play - Film-review en prijsvraag

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links