Dit zijn de beste tv-intro’s aller tijden

First things first: het is natuurlijk onmogelijk om alle beste intro’s ooit in één artikel te verzamelen, want ’er zijn er ongelooflijk veel. We gaan dan ook op twee manieren cheaten: ten eerste door hier geen toplijstje van te maken, maar door op een rij te zetten wat de verschillende soorten televisie-intro’s nou uniek maakt. Ten tweede gaan we, geheel in Cinefix-stijl, niet één voorbeeld noemen, maar slepen we er een hoop bij om er telkens eentje uit te lichten.

Daarbij nog een extra kanttekening: die functies sluiten elkaar niet uit, dus er zijn er voldoende die in meerdere categorieën passen. Maar we zijn hier niet op pu.nl om te zeiken over structuur, we zijn hier om lekker het over dingen te hebben die we vet vinden, dus dat excuus om meer verschillende soorten intro’s te bespreken moeten jullie maar even door de vingers zien.

De bijpraatintro - Avatar: The Last Airbender

We beginnen meteen met een iconische intro die vorm en functie heerlijk combineert. Als je op straat roept “maar alles veranderde…” hoor je waarschijnlijk al snel iemand roepen “…toen de vuurnatie aanviel”. Dat is natuurlijk vanwege de epische muziek en de herkenbare monoloog, maar het is ook een lekkere binnenkomer voor iemand die voor het eerst een aflevering van Avatar tegenkomt op tv. Je weet meteen de context van de serie, zodat je er grofweg in kunt stappen.

In andere series is het vaak een worsteling waarin je trouwe kijkers afschrikt met houterige dialogen die nieuwe kijkers bijpraten, terwijl die nieuwe kijkers juist worden afgeschrikt door series die totaal geen context geven aan publiek dat het verhaal niet heeft gevolgd of een aflevering heeft gemist.

Avatar: The Last Airbender is de meester van de bijpraatintro. Misschien dat m’n geheugen me in de steek laat, maar ik kan me oprecht geen serie herinneren die dit op dezelfde manier doet én er nog steeds voor zorgt dat je de intro zelden wilt skippen.

Er zijn nog twee voorbeelden van bijpraatintro’s die er bovenuit springen. Ten eerste het tweede seizoen van House of the Dragon, die middels een tapijtwerk de voorafgaande gebeurtenissen laat zien die zich in het boek Fire & Blood hebben afgespeeld, maar niet in de serie - al is dat meer een easter egg voor de boekenlezers dan echt een poging tot context geven.

Succession doet het op een veel subtielere manier. Die serie draait om de familie Roy, waar patriarch Logan moet nadenken over zijn opvolging - maar welke van zijn vier kinderen gaat het worden? De serie is een heerlijke klucht over kapitalisme en de tekortkomingen van de familie Roy, die vanwege de niet-zo-vaderlijke Logan volgestopt is met imperfecte personages.

In de intro is die overdracht van oud naar nieuw heerlijk weerspiegeld in epische piano- en strijkpartijen, die worden bijgestaan door moderne instrumenten zoals een 808-basdrum. Daarbij zien we veel oude familieportretten, waarin pijnlijk duidelijk wordt hoe afwezig Logan Roy als vader is - wat je op een subtiele manier precies vertelt wat je moet weten.

De topografie-intro - Game of Thrones

Dit is waarschijnlijk de eerste intro waar je aan denkt als je de titel van dit artikel leest, met goede reden. De bijpraat-intro wordt op een hele andere manier aangevlogen door Game of Thrones. Het is een lange intro, maar wel een handige: de camera vliegt door een driedimensionale wereldkaart, die de locaties laat zien die we gedurende die aflevering langs zien komen.

Game of Thrones wordt gekenmerkt door een hoop verschillende plekken en personages, waardoor het soms gewoon enorm verwarrend is. De intro is niet alleen sfeervol vanwege die epische muziek van Ramin Djawadi, maar ook omdat het gewoon best fijn is om weer even te zien waar we naartoe gaan. Het liefst zou ik nog meer voorbeelden noemen van intro’s die dit op vergelijkbare manier doen, maar ze zijn allemaal niet zo iconisch als die van Game of Thrones.

De korte intro - Better Call Saul

Het nadeel aan de Game of Thrones-intro, is dat je er wel iedere aflevering twee of drie minuten naar zit te kijken. Sommige series pakken dit wat eleganter aan: Breaking Bad gooit er wat snerpende gitaarsnaren met een leuke groene animatie van zo’n twintig seconden tegenaan, en in Lost wordt simpelweg de titel op het scherm gezet met een onheilspellend geluid er onder, wat in totaal nog geen vijftien seconden duurt.

Waar veel sitcoms hun introductieliedjes kunstmatig verkorten om de lengte van de aflevering te compenseren, is dat hier niet nodig omdat ze al zo kort mogelijk zijn. Een andere sterke intro is die van The Good Place, die je in slechts acht seconden precies in de stemming van de serie brengt. Dit werkt helemaal uitstekend gezien de verloop van het verhaal van het eerste seizoen - maar dat moet je lekker zelf meemaken. Zo ook de intro van Barry, die je in zes seconden overdondert met blaasinstrumenten. In het laatste seizoen wordt deze niet meer ondersteund door die lekkere muziek, om de grimmigere toon van de serie te weerspiegelen.

Dit wordt het best gedaan door Better Call Saul. Ook daar hebben we te maken met korte beelden en een lekker nummer dat abrupt wordt afgeknipt. Die beelden zijn iedere keer anders, met kleurrijke, retro-achtige plaatjes die te maken hebben met de louche advocaat. De intro van de serie heeft echter een verbinding met het narratieve raamwerk van de hele serie, waarin er vanuit een toekomstige verhaallijn - die in zwart-wit wordt weergegeven - wordt teruggeblikt op dit kleurrijke, dramatische verleden waar de prequelserie om draait.

In het laatste seizoen worden de intro’s steeds korter, verliezen ze kleur en worden de beelden anders afgeknipt, waardoor het kwartje valt: de intro’s waren al die tijd al oude VHS-beelden, en die videobanden zijn aan het vergaan. Op het eind van dit slotseizoen is er niet eens echt meer een intro over, wat geniaal aansluit op het verhaal van de serie.

De verstopte intro - Atlanta

Dan hebben we nog de intro die zó kort is, dat het technisch gezien niet eens een intro is. Hier wordt het logo van telkens in een shot verborgen, waardoor het tempo van de serie nooit wordt onderbroken. In het geval van Atlanta wordt dat op bizarre wijze gedaan: het logo wordt namelijk in een shot verstopt. Als je de serie met je vrienden kijkt, wordt het in de latere seizoenen bijna een wedstrijdje om te zien wie het eerst de titel weet te vinden.

Heel af en toe wordt bij Mr. Robot een vergelijkbaar trucje uitgehaald, waarbij het logo in een shot wordt verwerkt. Dit verwerken van het logo in het shot gebeurt wel vaker, maar bij Atlanta is het echt uit de hand gelopen tot iets unieks: vanaf seizoen twee staan ze vaak niet eens meer centraal in het shot, waardoor je ze vaak genoeg gewoon helemaal mist. Er zijn weinig series - misschien dus wel geen - die letterlijk het logo van je proberen te verstoppen. Atlanta is een van de meest creatieve series van de afgelopen jaren, en dat blijkt dus zelfs uit de manier waarop ze hun titel in beeld brengen.

De veranderende intro - The Simpsons

Er zijn veel manieren om je intro meer te maken dan een verplicht nummertje, of om in ieder geval te zorgen dat niemand ‘m wil skippen. Of het nou korte intro’s zijn, lekkere muziek hebben, of ze zelfs de intro verstoppen - het is óók mogelijk om te zorgen dat mensen actief zin hebben in de introductie. Dit doet The Simpsons op geniale wijze door iedere keer een ander grapje uit te halen op het eind van de intro, als de familie op de bank gaat zitten.

De ‘veranderende intro’ wordt wel eens subtiel gedaan, bijvoorbeeld bij Invincible, met de groeiende hoeveelheid bloedspetters en de leuke manier waarop ze ‘m inzetten, of bij The Walking Dead, waar de titel er simpelweg steeds verrotter uitziet. De bankgeintjes van The Simpsons zijn allesbehalve subtiel, maar vervelen nooit.

De oorwurm - The White Lotus

Muziek is een van de belangrijkste onderdelen van een goede intro. Vaak wordt de muziek van de intro het lijflied van de serie, dus als je niet mee zit te zingen op je bank, doet de serie misschien wel wat fout. De sitcomintro’s en diens pakkende nummers laten we even liggen, maar we willen wel even stilstaan bij andere intro’s die schitteren door hun muziek.

De trippy en jazz-achtige muziek van BoJack Horseman is zó goed dat ‘ie vrijwel onskipbaar is, net als de heerlijk onheilspellende intro van Dexter, waarin we de vakkundige moordenaar op bloeddorstige wijze door zijn doodnormale ochtendroutine zien gaan. Maar als we naar de afgelopen jaren kijken, is er maar één intro die deze titel kan krijgen, en dat is die van The White Lotus - en dan met name het tweede seizoen, waarin de muziek nog een extra dikke beat krijgt. 

Dit is de enige intro die je misschien zelfs hoort bij het uitgaan. Oké, Bella Ciao sloeg vanwege La Casa de Papel natuurlijk ook aan in de uitgaanswereld, maar dat lied bestaat al veel langer dan de serie waar men het aan koppelt. De bizarre vibrato-operazang van The White Lotus is net zo lekker absurd als de serie zelf, zonder het vakantiegevoel te verliezen.  

De dekentjesintro - Twin Peaks

Niet alle series willen je hypen, bijpraten of intrigeren - soms gaat het ook gewoon om het creëren van een lekkere sfeer. Er is geen serie waarbij sfeer zo belangrijk is als bij Twin Peaks, waar we simpelweg naar wat rustige beelden van het stadje en diens natuur kijken, onder het genot van Angelo Badalamenti’s geweldige muziek. Dit wordt ook effectief gedaan in Stranger Things, waar die dikke synthesizersoundtrack je enerzijds in de knusse Halloween gedurende de jaren tachtig-mindset brengt, maar je anderzijds klaar maakt voor de grimmige mysteries die de serie voor je in petto heeft.

Terwijl The Twilight Zone je in de introductie waarschuwt voor de vreemde dimensie waar je je in gaat begeven, verwelkomt Twin Peaks je er juist. De serie is enorm droomachtig, en combineert daarbij het warme dorpsgevoel met de grimmige gebeurtenissen die zich onder het oppervlak afspelen. Het is door dat droomachtige karakter lang niet altijd even makkelijk om te volgen wat er  in de serie gebeurt, maar daar gaat het vaak ook niet om. Het gaat veel meer om het gevoel dan om de logica. De intro bereidt je daar vast op voor, door je te laten settelen met je kopje thee en je dekentje: niet alles proberen te begrijpen, maar gewoon lekker alles ervaren. Ben je slaperig? Geen probleem, de serie functioneert toch op droomlogica.

De wtf?-intro - Peacemaker

We sluiten af met een intro waar we weinig woorden aan vuil kunnen maken. James Gunn wilde voor Peacemaker een sequentie maken die niemand zou willen skippen, en dat is wel gelukt.

We hebben een hoop intro’s voor je op een rijtje gezet, maar we zouden hier nog wel een heel artikel aan kunnen wijden - misschien doen we dat ook wel. Laat in de comments weten wat jouw favoriete intro’s zijn en wat ze zo bijzonder maakt! En doe even lief, zet er dan ook meteen een linkje bij.