We verlangen naar een nieuwe Castlevania - Afgelopen Weekend

De redactie van Gamer.nl is inmiddels alweer volop aan de bak, want de werkweek is begonnen. Natuurlijk keken we dit weekend weer naar Arcane, de donkere gangen van de Castlevania-franchise werden bewandeld en zetten we vraagtekens bij zijn plezier in Dragon Age: The Veilguard. Wat heb jij het afgelopen weekend gedaan?

Marcel Vroegrijk

Ik weet niet wat er veranderd is in de chemie van mijn hersenen, maar ik speel dit jaar ineens oude games (opnieuw). Nostalgie wint het steeds vaker van FOMO. Dit weekend ben ik begonnen aan Castlevania: Portrait of Ruin, onderdeel van de Dominus-collectie die eerder dit jaar verscheen. De Switch is het perfecte apparaat om deze drie DS-games binnen de Castlevania-serie te spelen. Portrait of Ruin draait vrijwel volledig om het switchen tussen melee character en Jonathan en tovenaar Charlotte, waardoor baasgevechten ook een puzzelelement bevatten. Het schrijfwerk mag dan vreselijk zijn, de gameplay is gelukkig weinig van zijn aantrekkingskracht verloren.

Dunke van Boekel

Aan de ene kant wil ik zeggen dat dit de laatste keer is, maar eigenlijk weten we allemaal dat ik het zeker volgende week nog een keer over Arcane ga hebben. Act 2 was weer genieten, dat is op dit punt eigenlijk gewoon een gegeven. Wel bekruipt het gevoel mij inmiddels dat de keuze om hier twee seizoenen van te maken niet per sé tot stand kwam om uitmelking te voorkomen. Het lijkt er steeds meer op dat Riot Games ook andere aspecten van League of Legends wil gaan belichten, en de Piltover/Zaun-verhaallijn daarom zo snel mogelijk tot een einde wil brengen. Arcane Seizoen 2 is meesterlijk geschreven en geanimeerd, maar er mist echt wat tijd om met bepaalde personages door te brengen. Zonde, maar hopelijk weet Act 3 het verhaal toch mooi af te sluiten. Dat zien we volgende week.

Tom Kauwenberg

Met "Overwatch Classic" voelden de late avonden van dit weekend even als de lente van 2016. Ergens blijft het stom dat Blizzard ooit besloot het eerste Overwatch op te doeken en te vervangen met Overwatch 2, dat voor velen toch weer net iets teveel afweek van het origineel. Daarom des te leuker dat dit tijdelijke evenement niet alleen de teamgrootte van zes Heroes terugbrengt, maar ook allerlei buffs, nerfs en daarmee meta's terugdraait. Zenyatta beweegt weer als dikke stroop, Lúcio's wallrides werken als vanouds voor geen meter en teams bestaan regelmatig uit minstens drie Widowmakers. Het is allemaal heerlijk kneuterig en ongebalanceerd – en ironisch genoeg doet dat me geen moment verlangen naar de nieuwe meta's van Overwatch 2.

Jacco Peek

Na vijftien uur Dragon Age weet ik nog steeds niet of ik het echt leuk vind. Misschien wil ik het wel leuker vinden dan het is? Anderzijds is een fantasy-rpg precies wat ik nodig had, dus eigenlijk mogen we niet klagen. Naast die game speelde ik veel van die domme potjes Call of Duty, keek ik Gladiator 2 (goeie film!) en keek ik de laatste drie afleveringen van Arcane nog een keer. Kan niet wachten op het einde.

Luuc ten Velde

Dit weekend stond volledig in het teken van verjaardagen en gamen onderweg. Dat is dan ook goed gelukt, want op de Switch koos ik voor het ruime sop in Mario & Luigi Brothership en de eerste uren bevallen behoorlijk. Tevens was ik bij het 10-jarig jubileum van Avond van de Filmmuziek, wat een schitterende voorstelling was. Een traantje werd dan ook weggepinkt, maar niet bij Star Wars, The Lord of the Rings of Harry Potter. Arrival of the Birds van The Theory of Everything bezorgde me een paar natte ogen.

Joe van Burik

Mijn Castlevania-kriebel heb ik dit weekend vooral gekrabd met Vampire Survivors, waar de (maan)cirkel nu prachtig rond is met de Ode to Castlevania-DLC. Want hoe gaaf is het dat dé (indie)game van het jaar 2022 ooit gemaakt werd met een pakketje Castlevania-namaak-sprites, en nu daadwerkelijk beschouwd kan worden als een zijtak van Konami's legendarische franchise? Ik geniet volop van het opzwepen, met wijwater besprenkelen en wegtoveren van hordes vijanden - onder begeleiding van prachtige bombastische arrangementen van Castlevania's iconische soundtrack. Al zorgt het ook voor een brandend verlangen - naar een nieuwe, échte Castlevania-game. De laatste echt fatsoenlijke is namelijk alweer van zestien (!) jaar geleden...